รุ้งพรายตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะหนึ่งก่อนจะค่อย ๆ โอนอ่อนลงตามรสจูบและสัมผัสหวามของเขา รสจูบแสนดูดดื่มด่ำลึกลงไปเรื่อย ๆ ก่อนที่มือของคริษฐ์จะล้วงเข้าไปในชุดแสนสวยของหญิงสาว เขาก็หักห้ามใจตัวเองเอาไว้ทัน ค่อย ๆ ลดมือลงแล้วถอนจูบออกอย่างเสียดาย ชายหนุ่มเปลี่ยนมาเป็นสวมกอดหญิงสาวเอาไว้แนบอกแทน
“พี่ขออยู่แบบนี้สักพักก่อนนะรุ้ง” ฝ่ายหญิงไม่ได้ตอบรู้เพียงจังหวะหัวใจของเขาและเธอเต้นโครมครามแข่งกันอยู่ข้างในอก รุ้งพรายรู้สึกร้อนไปทั้งตัวและหัวใจ ทำไมสัมผัสของคริษฐ์ถึงทำเธอร้อนรุ่มได้ถึงเพียงนี้
“รุ้ง ถ้าพี่...”
“คะ” รุ้งพรายขานรับชิดอกเขารอฟังว่าเขาจะเอ่ยอะไรออกมา ทำไมน้ำเสียงเหมือนเจือความกังวลอยู่เต็มไปหมด
“ถ้าพี่รอให้ถึงวันแต่งงานไม่ไหว รุ้งจะว่าไง”
“รออะไรคะ” รุ้งพรายถามแบบคนไม่ใช้ความคิด เหมือนปากจะพูดออกไปเอง ความคิดลอยเคว้งเพรา
