chapter 1
650 คำ
"พลอยลูกเสร็จหรือยังต้องรีบไปแล้วนะพี่เขาจะลงเครื่องแล้ว"
"ค่าาาา เสร็จแล้วค่ะ"
ฉันรีบวิ่งออกจากห้องนอนของตัวเองทันที หลายคนคงจะงงว่าฉันมาอยู่ในครอบครัวนี้ได้ยังไง ก็คือคุณแม่เล่าว่าเจอฉันตอนฉันตั้งแต่3ขวบ ฉันตัวคนเดียวไม่มีใครท่านก็เลยพาฉันมาเลี้ยง แต่ก็นะด้วยความที่ลูกชายของบ้านนี้เขาไม่ชอบฉันเท่าไหร่ ฉันก็จะพยายามเลี่ยงไม่เจอเขา นี่ก็4ปีแล้วที่เราสองคนไม่ได้เจอกันเลย พี่เขาไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งหลายปีไม่มีท่าทีอยากจะกลับมาเลยด้วยซ้ำ นั้นเพราะเขาจำฝังใจว่าคุณพ่อกับคุณแม่ไม่รักเขาถึงอยากจะส่งเขาไปเรียนที่ไกลๆ ช่างเถอะๆคุณแม่เรียกแล้วฉันควรจะรีบออกไปให้ไว
"มาแล้วค่าาาา"
ฉันเดินยิ้มออกมาแล้วก็รีบวิ่งขึ้นรถตู้ไป ระหว่างฉันก็มานั่งคิดว่าถ้าฉันเจอเขาแล้วเขาจะยังเกลียดฉันอยู่มั้ย เมื่อก่อนเขาไม่ชอบขี้หน้าฉันเลยด้วยซ้ำ จนถึงตอนนี้4ปีผ่านไปเขาจะยังเกลียดฉันอยู่รึเปล่า
"คิดอะไรอยู่ลูกพลอยใส"
ฉันหันไปมองหน้าคุณแม่แล้วส่ายหน้ายิ้มๆ
"ไม่ค่ะ กำลัวคิดว่าพี่จากัวร์จะหน้าตาเปลี่ยนไปเยอะมั้ยคะ แหะๆ"
ฉันยิ้มกว้างตามสไตล์คนชอบยิ้มของฉันอยู่แล้ว หลายคนก็เลยคิดว่าฉันไม่คีอยมีเรื่องเครียดหรือเรื่องที่กังวลใจเท่าไหร่
"เปลี่ยนแน่ๆ ขนาดลูกสาวแม่แค่4ปียังเป็นสาวสวยขนาดนี้ พี่จากัวร์เห็นหนูต้องตะลึงแน่ๆเลย "
ฉันยิ้มแห้งๆไม่พูดอะไร เผลอๆเขาเห็นฉันคงจะเบะปากใส่ไม่งั้นก็อ้าปากด่าหรือแขวะตามสไตล์เขานั้นแหละ
@สนามบิน
"จากัวร์ลูก”
เสียงคุณแม่ตะโกนเรียกคนตรงหน้าแล้วรีบวิ่งไปหา คุณแม่เดินไปจับมือพี่เขาแน่น เขาเย็นชามากจริงๆไม่แม้แต่จะสวมกอดแม่ของตัวเองด้วยซ้ำ เขามองผ่านคุณแม่แล้วมองหน้าฉัน เขาชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วยกยิ้มมุมปาก
"เหอะ! ขนาดมารับผมยังไม่วายเอาลูกรักคุณแม่มาด้วยเลยนะครับ รักกันจริงๆ หึ”
นั้นไงหละพูดขาดคำที่ไหน เขาก็ยังคงเกลียดฉันคนนี้เหมือนเดิมสินะ ฉันพยายามที่จะไม่ร้องไห้ให้เขาเห็นฉันหันไปยิ้มให้เขาแล้วยกมือไหว้เขา
"สวัสดีค่ะพี่จากัวร์"
เขามองหน้าฉันแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
"รู้สึกว่าฉันจะเป็นลูกคนเดียวนะ ไม่มีน้อง"
"จากัวร์!! ทำไมพูดกับน้องแบบนี้”
คุณแม่เอ่ยเสียงดังลั่นจยคนเริ่มหันมามอง ฉันรีบไปห้ามคุณแม่ไว้เพราะไม่อยากให้เขาสองคนต้องมาทะเลาะกันเพราะฉันเหมือนในอดีต
"คุณแม่ค่ะพอเถอะค่ะคนเยอะนะ กลับกันเถอะค่ะ"
"ขอโทษน้องซะจากัวร์”
คุณแม่ไม่ยอมเขายังยืนนิ่งแล้วกดดันให้พี่จากัวร์มาขอโทษฉัน ฉันอยากจะร้องไห้จริงๆไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพี่จากัวร์ถึงเกลียดฉันนัก เพราะคุณแม่ให้ท้ายฉันที่ไม่ใ่ชลูกแท้ๆตลอดเวลานะสิ
"ถ้าคราวหลังมารับผมแล้วมาแสดงความรักต่อลูกกาฝาก คุณแม่ก็ไม่ต้องมารับผมนะครับ สมชายฝากกระเป๋ากลับด้วยฉันจะกลับเอง”
พี่จากัวร์พูดจบก็เดินหนีไปทางอื่นทันที คุณแม่ทำท่าทางเหมือนจะเป็นลมฉันรีบประคองท่านไว้
"คุณแม่”
"แม่จะทำยังไงกับลูกชายคนนี้ดีนะ”
- ผู้เขียน
