จากัวร์...
"กลับดีนะแก"
"อือ โชคดีนะเว้ย"
ผมกอดอกมองพลอยใสอยู่มุมลับอีกฝั่ง รอว่าเธอจะคุยกับเพื่อนแล้วก็ร่ำลากันอีกนานแค่ไหน ผู้หญิงนี่อารมณ์แบบว่าเรื่องมากจริงๆ จะมาจะไปร่ำลากันนานสองนาน
ผมรออีกซักพักจนเพื่อนๆของพลอยใสกลับไปจนหมด ผมเดินออกจากมุมนั้นเดินตรงไปหาเธอ เธอมองซ้ายแลขวาเหมือนจะมองหาผม เราสองคนสบตากันก่อนพลอยใสจะยิ้มกว้างออกมา
"พี่จากัวร์ขาาาาา"
เสียงเล็กเอ่ยออกมาอย่างออดอ้อน มือเล็กเกาะตามแขนผม คนมีความผิดซินะอาการแบบนี้อ่ะ ใครจะเชื่อหละว่าไม่ได้นัดไอ้คุณตฤณอะไรนั้นมา มันจะบังเอิญไปรึเปล่าที่จะมาที่นี่โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้บอก อะไรมันจะพอเหมาะพอเจาะขนาดนั้นกัน ผมคนหนึ่งแหละที่ไม่เชื่อ
"คนมีความผิดมันก็จะประมาณนี้ หึ"
"เปล่าน้า พลอยไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด พลอยแค่อยากอ้อนพี่จากัวร์เฉยๆไม่มีอะไรในกอไผ่ซักนิดเดียว"
ผมเหลือบสายตามองคนตัวเล็กเธอเอาหน้าคลอเคลียกับไหล่ผม ไม่มีควา
