เด็กหญิงห้าขวบในร่างขององค์หญิงหยางมี่ก็ออกไปอยู่กับสาวใช้ที่ห้องเครื่อง ดูแม่ครัวปรุงอาหารปรุงยาให้พี่ใหญ่ ช่วยหยิบนั่นส่งนี่ให้อย่างสนุกสนาน จนกระทั่งถึงเวลากินอาหารนางก็มานั่งกินร่วมโต๊ะกับพี่ใหญ่
“ พี่ใหญ่ ท่านเจ็บแผลหรือไม่เจ้าคะ ” นางถามขึ้นขณะที่เคี้ยวข้าวอยู่เต็มปาก ตามองที่ข้อมือของพี่ชายเขม็ง
“ ก็ยังเจ็บอยู่ ท่านลุงหมอบอกว่าวันนี้คงอักเสบแต่เดี๋ยวกินยาก็ดีขึ้น แต่เจ้า เวลาเคี้ยวข้าวห้ามพูด ให้กลืนข้าวลงไปเสียก่อนแล้วค่อยพูดเข้าใจหรือไม่ ” ผู้เป็นพี่ใหญ่ทำหน้าเคร่งขรึมยามพร่ำสอนนาง
“ เจ้าค่ะ ” นางรับคำและทำตามอย่างว่าง่าย จนกระทั่งกินอิ่มและนางเห็นว่าพี่ใหญ่นั้นทำสีหน้าเจ็บปวดตอนที่ยกถ้วยยาขึ้นดื่มหลังมื้ออาหาร
“ ยาขมหรือเจ้าคะ หรือพี่ใหญ่เจ็บแขน ” นางทำตาโตแล้วเอียงคอถาม
“ ทั้งสองอย่าง ”
“ ข้ามีวีธีทำให้พี่ใหญ่หายเจ็บได้นะ ”
“ วีธีอะไรของเจ้า ” เขาถามอย่างเริ่มรำคาญความช
