ตอนที่2
1393 คำ
เช้าวันถัดมา...
“อ้าว คุณแสนดี จะออกไปไหนแต่เช้าเหรอคะ?” ป้าต้อย แม่บ้านที่คอยดูแลทั้งติณภพและแสนดีมาหลายปีเอ่ยทักทายเด็กสาวในยามเช้าเหมือนอย่างปกติ
“เปล่าค่ะ แค่เบื่อๆ ก็เลยกะว่าจะออกไปเดินเล่นในสวน ว่าแต่...อาติณยังไม่กลับมาอีกเหรอคะ?”
“ดูท่าที่บริษัทคงจะเกิดปัญหาใหญ่ เห็นตาชัยแกบอกว่าคุณติณไม่ได้กลับมาด้วย คงจะนอนที่บริษัทละมั้งคะ”
“อ๋อ โอเคค่ะ” น้ำเสียงราบเรียบบวกกับรอยยิ้มเจื่อนๆ ถูกส่งไปที่คนอายุมากกว่า ด้วยความที่ทำงานในบ้านหลังนี้มานานนับสิบปี ความผิดปกติแค่นี้ทำไมเธอถึงจะดูไม่ออก
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เช้านี้ดูไม่ค่อยสดใสเลย” เป็นเพราะอยู่ด้วยกันมานาน ป้าต้อยเองก็เอ็นดูแสนดีเหมือนลูกเหมือนหลานแท้ๆ คนหนึ่ง จึงคอยสอดส่องดูแลไม่ต่างจากติณภพ
“หนูรู้สึกไม่สบายนิดหน่อยค่ะป้า แต่กินยาไปแล้วก็น่าจะดีขึ้นค่ะ”
“งั้นก็อย่าออกไปเดินเล่นในสวนเลยค่ะ มันร้อน เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปจะทำยังไงล่ะคะ”
“หนูก็ไม่คิดว่าแดดจะแรงขนาดนี้ งั้นเดี๋ยวหนูขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะคะ”
“จ้ะ ค่อยๆ นะคะ ถ้าไม่ไหวก็มาบอกป้า”
หลังจากที่ยืนสนทนากับป้าต้อยอยู่นาน แสนดีก็รู้สึกเบื่อ ยิ่งรู้ว่าติณภพไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน ก็ยิ่งไม่อยากอยู่บ้านเข้าไปกันใหญ่ เธอตัดสินใจขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินลงมาด้านล่าง แต่ก็ไม่พบใครแล้ว แม้แต่ป้าต้อยเองก็เช่นกัน...
“ไปแป๊บเดียว ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง” เธอพูดบอกตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินออกมาจากตัวบ้าน แล้วขึ้นแท็กซี่ไปยังสถานที่ที่นัดหมายกับเพื่อนสนิทไว้ทันที
@ห้างสรรพสินค้าในตัวเมืองแห่งหนึ่ง
“แสนดี ทางนี้!” เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วบริเวณส่งผลให้เด็กสาวหันไปหาต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพบว่าเธอไม่ใช่ใครที่ไหน ทว่าเป็นคนที่รู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดี
แสนดีสาวเท้าเดินไปหา พลอยใส เพื่อนสนิทที่รู้ใจกันมาตั้งแต่ช่วงมัธยมปลาย เธอนิสัยดี ร่าเริง แถมยังเข้ากับแสนดีได้ง่ายตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จักกันเลยอีกด้วย...
“ทำไมวันนี้มาช้าจัง ฉันรอจนรากจะงอกอยู่แล้วเนี่ย”
“พอดีนั่งแท็กซี่มาอะ ที่บ้านไม่มีใครว่างเลย”
“แล้ว...แกได้บอกอาติณหรือเปล่าว่าออกมาข้างนอกกับฉัน” พลอยใสถึงกับต้องเอ่ยทัก เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายดูผิดแปลกไปจากเดิม ปกติแล้วไม่ว่าจะยังไง อย่างน้อยแสนดีก็ไม่มีทางเรียกรถออกมาเองแบบนี้แน่นอน
“ไม่อะ ก็เขาไม่ว่าง อีกอย่างเมื่อคืนก็เถียงกันนิดหน่อย ฉันเองก็ไม่อยากรบกวนเขาอะ”
“แล้วมันจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ไม่หรอก ไปเถอะ พาฉันคลายเครียดที หัวจะระเบิดอยู่แล้ว” แสนดีเปลี่ยนเรื่อง แล้วรีบจูงมือเพื่อนสาวออกไปอีกด้านด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ส่วนพลอยใสเองก็ไม่ได้ขัดขืน ยอมเดินตามไปด้วยแต่โดยดี
ทั้งสองมุ่งตรงมาที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนชื่อดัง ก่อนจะหาที่นั่งแล้วปักหลักที่จะพูดคุยระบายความในใจกันที่นี่ แสนดีรู้อยู่แก่ใจว่าวันนี้ตัวเองไม่ร่าเริงเท่าที่ควร แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอพยายามที่จะเก็บอาการแล้ว ทว่ามันกลับไม่ได้ผล
“รับเป็นรีซอตโต้หนึ่งที่นะคะ แล้วแกล่ะ อยากกินอะไร?” เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มเงยหน้าขึ้นสั่งอาหารกับพนักงาน ก่อนที่ในวินาทีถัดมาจะหันกลับมาถามความเห็นจากพลอยใสซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกันกับเธอ
“เอาเป็น สปาเกตตีเพสโต้ซอสละกันค่ะ เท่านี้ก่อนละกันค่ะ”
“รออาหารประมาณสิบนาทีนะคะคุณผู้หญิง”
“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” แสนดียิ้มปิดท้ายบทสนทนาแล้วดึงสายตากลับมาให้ความสนใจกับคนตรงหน้า แต่ก็ดันพบสายตากดดันเข้าเต็มๆ เธอถึงกับทำตัวไม่ถูก ลำพังแค่เก็บอาการไม่ให้ติณภพรู้ว่าไม่พอใจก็ยากอยู่แล้ว ยิ่งต้องมาปิดบังเพื่อนสนิทก็ยิ่งยากเข้าไปกันใหญ่
“จะเล่าได้หรือยัง?”
“ฮะ?”
“เครียดเรื่องอะไรมา ทะเลาะกับอาติณเหรอ?” พลอยใสพูดพร้อมทั้งยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม เธอพยายามบีบบังคับให้แสนดีพูดเรื่องที่ค้างคาออกมาด้วยสายตา แต่กลับถูกเมินเฉยด้วยการหลบสายตาอยู่หลายครั้ง
“เอ่อ...ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรหรอก แค่เครียดเรื่องเข้ามหาลัยน่ะ”
“แกอย่ามาโกหกฉันหน่อยเลย แค่นี้ทำไมจะดูไม่ออก จะเล่าไม่เล่า?”
“เออ เล่าก็ได้” รอยยิ้มเจื่อนเพื่อปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงเลือนหายไปในชั่วพริบตา แล้วเผยให้เห็นถึงความกังวลจากทางสีหน้าอย่างชัดเจน
“ว่ามา”
“ก็เมื่อคืน ฉันรู้ผลสอบเข้ามหาลัย แล้วมันก็ติดอย่างที่ฉันหวังเอาไว้จริงๆ ตอนนั้นฉันดีใจมากเลยนะ ก็เลยนึกถึงอาติณเป็นคนแรก คิดเอาไว้ในหัวซะดิบดี ว่าเขาก็คงจะต้องภูมิในตัวฉันบ้าง แต่มันก็ไม่เลยอะ เขาเอาแต่พูดถึงเรื่องผู้ชาย สั่งห้ามไว้ไม่หยุดว่าห้ามมีเด็ดขาด แกรู้ปะ ตลอดบทสนทนาฉันไม่ได้ยินคำชมออกมาจากปากอาติณเลยสักคำ แถมตอนที่ฉันพูดอยู่นะ ก็คุยงานจนสิ่งที่ฉันพูดไปไม่เข้าหูเขาเลย ใส่ใจความรู้สึกกันสักนิดก็ไม่มี แล้วแกจะให้ฉันคิดยังไงล่ะ ฉันก็น้อยใจเป็นนะ...”
แสนดีระบายความในใจออกมาจนหมดเปลือก เป็นเพราะเธอไว้ใจพลอยใสเป็นอย่างมาก ถึงได้สบายใจที่จะเล่า แม้ว่าใจจริงอยากจะปล่อยให้มันผ่านไปทั้งอย่างนั้นเลยก็ตาม...
“อืม เข้าใจแล้ว แต่แกก็ไม่ต้องแคร์หรอก ฉันว่าคนแบบอาติณเอาใจยาก แถมยังแสดงออกไม่เป็น การที่เขาจะเป็นแบบนี้ คงจะเป็นเรื่องปกติละมั้ง” พลอยใจกล่าวความเห็นของตนออกไปด้วยความหวังดี ก่อนจะจับจ้องไปยังใบหน้าไร้สีสันของเพื่อนรักอย่างเห็นใจ
แต่เธอเองก็เคยได้ฟังจากปากของแสนดีมาบ่อยๆ ว่าถูกติณภพเคี่ยวเข็ญตั้งแต่อายุยังน้อย แต่พอพักหลังความรู้สึกก็เปลี่ยนไป มีทั้งน้อยใจและถึงขั้นโกรธเคืองเลยด้วยซ้ำ เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้สาเหตุว่าเพราะอะไรถึงกลายเป็นคนที่ดูเอาแต่ใจไปได้
“ก็คงปกติอะแหละ เพราะเท่าที่ฉันจำความได้ อาติณก็เป็นแบบนี้มาโดยตลอด เป็นฉันเองแหละที่รู้สึกไม่เหมือนเดิม”
“ไม่เหมือนเดิม ยังไงเหรอ?”
“ก็...เวลาที่อาติณเขาไม่สนใจ ฉันก็จะเริ่มนอยด์ๆ แล้วบางทีก็หงุดหงิด แกว่ามันเป็นเพราะอะไรอะ?” น้ำเสียงเจือความสงสัยดังสวนขึ้นมาท่ามกลางเสียงชุลมุนวุ่นวายในร้านอาหาร
“จริงๆ มันก็ชัดอยู่นะ ว่าแกรู้สึกกับอาติณมากกว่าปกติ”
“ฮะ? แกหมายความว่ายังไง?”
“แกชอบอาติณหรือเปล่า?” คำถามดังกล่าวทำเอาแสนดีถึงกับเบิกตากว้างอีกทั้งยังเม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความประหม่า หากเป็นเมื่อก่อนเธอก็คงปฏิเสธไปแล้ว ทว่าตอนนี้กลับกลายเป็นว่าพูดไม่ออกไปเสียได้...
............................
ระหว่างรออัพ เรื่อง คุณอาไม่แท้ สามารถเข้าไปเช็คการอัพนิยาย
เรื่องคุณอาไม่แท้หรือพูดคุยสอบถามนิยายเรื่องอื่นของหยีได้ที่
ไลน์ส่วนตัว @195oafqc แอดกันมาเยอะๆนะคะ มาพูดคุยกันค่ะ
...........................
ฝากกดติดตามยาหยีในดรีมด้วยน๊า...
- ผู้เขียน
