“ฉันก็คิดแบบนั้นแหละ ยังไม่พอแค่นี้นะ ยังชอบให้ความหวังด้วย เหมือนรู้ว่าฉันชอบแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ แล้วก็เอาคำว่าเป็นอามาอ้างตลอด” แสนดีสมทบความคิดเห็นของฝ่ายตรงข้าม ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มหลังจากที่พูดไม่ได้หยุดตั้งแต่เข้ามานั่งในร้านอาหารแห่งนี้
“ผู้ชายแบบนี้อ่านความคิดยากชะมัด เขาโตกว่าเรามาก ตามอะไรก็คงไม่ค่อยจะทัน โดยเฉพาะคนอย่างแกเลย ขนาดฉันที่ว่าแน่ ก็ยังไม่รู้เลยว่าอาติณของแกนี่ยังไงกันแน่”
“อย่าว่าแต่แกเลยขนาดฉันที่เห็นหน้าเขาแทบทุกวัน ก็ยังดูไม่ออกเลย ตามอะไรก็ไม่ค่อยจะทันจริงๆ นั่นแหละ แต่จะให้ทำยังไงได้ อายุเรากับเขาห่างกันแทบจะเท่าตัวเลยนะ” พอได้พูดคุยระบายความในใจกับเพื่อนสนิทแล้ว แสนดีก็ดูเหมือนว่าจะเริ่มรู้สึกดีขึ้นมากกว่าเดิมอยู่พอสมควร เธอผ่อนคลาย และเป็นตัวของตัวเองอย่างเห็นได้ชัด ต่างจากตอนที่อยู่บ้านกันลิบลับเลยทีเดียว
“เพราะแบบนั้น แกเลยต้องตามเขาให้ทันไง ต่อจากนี้
