11
แบบนี้มันไม่ใช่
ตื่นเช้าขึ้นมานวลหงก็พบว่าเขาทำทุกอย่างเป็นปกติประจำวัน ทำตัวห่างเหินไร้วี่แววของผู้ชายที่กอดตัวเธออย่างเร่าร้อนในค่ำคืนที่ผ่านมา
‘แบบนี้มันไม่ใช่’ หนึ่งเสียงในใจบอกแบบนี้
‘แล้วจะให้มันเป็นแบบไหนล่ะ’ แต่อีกหนึ่งเสียงก็ถามกลับเช่นเดียวกัน
คนเพิ่งตื่นนอนค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงหลังจากเขาเดินออกจากห้องไปแล้ว ความรู้สึกแรกของเช้าวันนี้ก็คืออาการเจ็บปวดเคล็ดยอกไปทั้งตัว พลันสายตาก็เหลือบเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งตรงโต๊ะเครื่องแป้ง
‘อย่าลืมออกไปทำหน้าที่ของตัวเองนะคุณหง’
“ฮึ่ย” อ่านจบหญิงสาวก็ขยำกระดาษแผ่นนั้นจนยับยู่ยี่ก่อนจะปาลงพื้นไปด้วยความโมโห พยายามนึกถึงคำว่าหน้าที่ซึ่งดูเหมือนจะเยอะแยะไปหมดจนแยกไม่ออกว่าหน้าที่ของคนหรือหน้าที่ของม้า
สองมือยกขึ้นกุมขมับทั้งสองข้างปล่อยให้ผ้าห่มหลุดลงไปกองอยู่ที่พื้น ยิ่งมองผ่านกระจกเงาก็ยิ่งเจ็บช้ำหัวใจ เรือนร่างสาวสวยตรงหน้าได้แปดเปื
