บทที่ 3 กับดัก (1)
1024 คำ
ด่วน! ทายาทห้างดังลวงเด็กสาววัย 19 ข่มขืน!
หลังจากที่ดารินทร์เข้าแจ้งความ ไม่นานมันก็กลายเป็นข่าวใหญ่ที่บรรดาสื่อต่างก็ตาลุกวาว รีบเอาไปเสนอในช่องทางของตัวเอง
ทว่าเหตุการณ์กลับตาลปัตร เมื่อชาวเน็ตแยกออกเป็นสองฝ่ายชัดเจน อีกฝ่ายสงสารและเอาใจช่วยเธอ ส่วนอีกฝ่ายกลับไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งยังออกความเห็นต่อว่าเธอต่าง ๆ นานา
6709 : ใจง่ายเองหรือเปล่าจ๊ะสาว
2356 : ระดับเตโชไม่จำเป็นต้องหลอกเด็กกะโปกมาข่มขืนหรอก หล่อรวยขนาดนั้นซื้อกินสบาย หรือไม่ต้องซื้อกินก็มีคนพลีกายให้จ้า
6743 : เหมือนออกมาประจานความร่านของตัวเอง ขำว่ะ
5683 : ไหนหลักฐานจ๊ะ งัดออกมาให้ดูหน่อย เห็นอยู่ว่าใครไปหาใคร คนเขาดูออกจ้า
ดารินทร์อ่านคอมเมนต์ไปร้องไห้ไป เธอไม่คิดว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้ ขณะเดียวกันก็มีสายจากรายการดังหลายรายการโทรมาเชิญเธอให้ไปออกทีวี ดารินทร์ปฏิเสธเนื่องจากไม่ต้องการเปิดเผยใบหน้าและตัวตน แค่นี้ใจอันบอบบางของเธอก็แทบจะรับไม่ไหวแล้ว แต่ก็ไม่วายถูกสื่อรุมล้อมพยายามจ่อไมค์สัมภาษณ์ทันทีที่เธอเดินออกมาจากหอ
“จริงหรือเปล่าคะที่ว่าคุณเสนอตัวเองให้คุณเตโช แต่ไม่ได้เงินตามที่ต้องการเลยออกมาเรียกร้อง”
“เอาอะไรมาพูดคะ” ดารินทร์ตอบโต้นักข่าวกลับไป เธอเป็นเหยื่อแท้ ๆ แต่กลับถูกตั้งคำถามที่ไม่สร้างสรรค์แบบนี้ ใครมันจะอดใจไม่ให้โวยวายกลับไปไหว
“แหล่งข่าวบอกมาน่ะค่ะว่าคุณไปหาคุณเตโชถึงที่บ้านเองเลย”
“ใช่ค่ะ ทางนั้นเขามีหลักฐานด้วยนะคะว่าคุณไปหาคุณเตโชที่บ้าน”
“เรื่องมันเป็นยังไงช่วยอธิบายได้ไหมคะ”
“ไม่! ครีมไม่ตอบอะไรแล้ว” ว่าจบดารินทร์ก็พยายามจะเดินเลี่ยงออกไป แต่ก็ถูกสกัดกั้นเอาไว้ทุกทาง มองไปทางไหนก็เจอแต่กล้องที่พยายามจับภาพใบหน้าของเธอ
“ตอบก่อนสิคะ ว่าคุณไปหาคุณเตโชเอง ใช่ไหมคะ”
“ถ้ามีหลักฐานตามที่คุณแจ้งความ ช่วยงัดออกมาโชว์ได้ไหมคะ”
“ม่ายยยยยย!” ดารินทร์กรีดร้องพลางสะดุ้งตื่นขึ้น เธอหอบหายใจหนักหน่วงราวกับคนวิ่งจนเหนื่อย เหงื่อไหลชุ่มทั่วทั้งใบหน้าและลำคอทั้งที่อากาศไม่ร้อน
ทั้งหมดเป็นเพียงแค่ฝันไป
“ฮึก!” น้ำสีใสไหลอาบแก้มอีกระลอก สองแขนเรียวกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องนอนมืด ๆ แม้จะเป็นแค่ความฝันแต่เธอก็กลัวจนรู้สึกผวา
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำเอาร่างเด็กสาวสะดุ้งตัวโยน เธอเช็ดน้ำตาออกลวก ๆ ก่อนจะเดินไปส่องดูหน้าประตู เห็นว่าเป็นเจ้าของหอมายืนรออยู่จึงรีบเปิดประตูให้
“ค่ะพี่”
“ค่าห้องค้างจ่ายมาสามเดือนแล้ว ถ้าวันนี้ยังไม่มีจ่าย พี่ต้องให้ออกจากห้องนะคะ เพราะพี่แจ้งไปตั้งแต่สองสัปดาห์ก่อนแล้ว”
“กำหนดวันอังคารหน้าไม่ใช่เหรอคะ”
“พี่แจ้งไปทางไลน์แล้วนะคะว่าเลื่อนเข้ามาวันอาทิตย์แทน”
“แล้วยอดทั้งหมดเท่าไหร่เหรอคะ”
“ค่าห้อง ค่าน้ำค่าไฟ และค่าส่วนกลางสามเดือน ยอดทั้งหมดหนึ่งหมื่นหกพันเจ็ดร้อยเจ็ดสิบหกบาท นี่ใบเสร็จค่ะ”
“แป๊บหนึ่งนะคะพี่” ดารินทร์เช็คดูยอดเงินในบัญชีและเงินในกระเป๋า ซึ่งรวมกันแล้วยังไม่ได้ตามยอดที่ต้องจ่าย “ครีมมีอยู่แค่หมื่นสี่ จ่ายแค่นี้ก่อนได้ไหมคะ แล้วอีก...”
“ไม่ได้ค่ะพี่ให้โอกาสเรามาหลายรอบแล้ว รอบนี้ถ้ามีเงินจ่ายไม่พอก็ต้องออกค่ะ”
“ครีมขอโอกาส...”
“ไม่ได้ค่ะ สรุปว่ามีเงินไม่พอจ่ายใช่ไหมคะ เก็บของออกจากห้องได้เลยค่ะ”
“ครีมขอร้องนะคะ” เด็กสาวยกมือขึ้นประกบกัน อ้อนวอนขอความเห็นใจจากอีกฝ่ายอีกครั้ง
“ถ้าพี่มัวแต่ให้โอกาสทุกคนแบบนี้พี่ก็ตายสิคะ ถึงเวลาก็ต้องจ่ายค่ะ ถ้าน้องไม่มีกำลังจ่ายก็ไม่ควรมาเช่าอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกนะคะ ลำบากเจ้าของหอต้องมาตามทวง”
“ครีมเข้าใจแล้วค่ะ ครีมขอเวลาถึงเย็นนี้ได้ไหมคะ”
“พี่ให้เวลาจัดการกับข้าวของในห้องไม่เกินหกโมงเย็นวันนี้”
“ได้ค่ะ” ดารินทร์รับปากเสียงสั่น คล้อยหลังเจ้าของหอไป เธอก็ทรุดตัวลงนั่งพิงกับประตูพลางระเบิดเสียงร้องไห้อยู่ในห้องตามลำพัง
โลกนี้ช่างโหดร้ายกับเธอเหลือเกิน
“ฮือ ๆ” น้ำสีใสไหลนองแก้มสวยทั้งสองข้าง เธอพยายามทุกวิถีทางแล้วจริง ๆ ทั้งทำงานพาร์ทไทม์ทั้งไลฟ์สดรับโดเนท แต่ทุกวันก็ต้องกินต้องใช้ เงินที่หามาได้จึงเหลือสะสมแค่เพียงน้อยนิด
อยากจะโทรไปขอความช่วยเหลือกับพ่อแม่ก็ไม่กล้า เพราะท่านบอกเสมอว่าไม่มีกำลังส่ง แต่เธอก็ดันทุรังที่จะเรียนต่อ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ดารินทร์รีบลุกขึ้นเปิดประตูให้ทั้งที่มือยังเช็ดน้ำตาอยู่
“คะพี่... ฮะ...เฮียเตช” เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ใช่เจ้าของหอ สองมือเล็กก็รีบผลักประตูปิดทันที ทว่าเรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็สู้อีกฝ่ายไม่ไหว เตโชดันประตูเข้ามาในห้องจนได้ ดารินทร์จึงร้องตะโกนโวยวายเสียงดัง “ออกไปนะ มีสิทธิ์อะไรเข้ามาในห้องของครีม”
มาแล้วค๊าบ
เฮียบุกห้องน้องทำไม ?
คอมเมนต์พูดคุยกันนะงับ ?
- ผู้เขียน
