บทที่ 1 หลงใหล (1)

1380 คำ

ผมทรงไหนดี? 'ดารินทร์' นั่งคิดไม่ตกอยู่หน้ากระจกมาสักพักใหญ่ ๆ สองมือเล็กกำลังวุ่นวายอยู่กับทรงผมของตนว่าจะมัดรวบหรือถักเปียดี วันนี้ไปกินเลี้ยงกับสายรหัส ทั้งบัดดี้และรุ่นพี่ในสายล้วนรวมตัวกันอยู่ที่นั่น เด็กสาวสวมใส่เสื้อผ้าและแต่งหน้าเรียบร้อย เหลือแต่ทรงผมที่ยังตัดสินใจไม่ได้สักที เฮ้อ~ ดวงตาสีนิลคู่สวยมองตัวเองผ่านกระจกพลางถอนหายใจลากยาว กว่าจะได้เข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยตามความตั้งใจ เธอต้องฝ่าฟันอุปสรรคมาตั้งเท่าไร ต้องหาเงินเรียนเองเนื่องจากพ่อแม่ไม่มีกำลังส่ง แม้จะกู้ยืมเงินในกองทุนเพื่อการศึกษา แต่ค่าครองชีพก็ยังไม่ถูกโอนเข้าบัญชีเลยสักบาท เนื่องจากต้องใช้ระยะเวลาในการทำเรื่องส่งเอกสารค่อนข้างนานกว่าจะเสร็จสรรพเรียบร้อย คงต้องรอจนถึงสิ้นเทอมโน่นแหละ ระหว่างที่รอเงินค่าครองชีพจากกองทุน ดารินทร์ทำงานพาร์ทไทม์ กลับมาจากทำงานก็ไลฟ์สดร้องเพลงเปิดรับโดเนท กว่าจะได้นอนพักผ่อนก็หลังเที่ยงคืนจนถึงตีหนึ่งตีสองทุกวัน อาจจะเหนื่อยหน่อย แต่เธอจะอดทนและพยายามแน่อย่างเต็มที่เพื่ออนาคตของตัวเอง จีโน่ : ถึงแล้ว อยู่หน้าหอ รีบออกมา ดารินทร์ : เสร็จแล้ว ๆ รอแป๊บ ดารินทร์ตอบกลับข้อความของบัดดี้ ก่อนจะรีบรวบผมมัดขึ้นโดยเร็ว เนื่องจากไม่มีเวลาให้คิดแล้ว มือเล็กคว้าริบบิ้นสีขาวมาผูกเป็นโบว์ เติมปากเติมแก้มอีกนิด แล้วหมุนตัวเช็กความเรียบร้อยหน้ากระจก หยิบน้ำหอมสีหวานมาพรมตามซอกคอ เมื่อมีความมั่นใจมากขึ้น มือเรียวจึงคว้าเอากระเป๋ามาสะพายและหยิบกุญแจห้องเดินออกมาด้วยท่าทางลั้นลา “ไม่ต้องมายิ้มอ่อย ใส่หมวกแล้วรีบขึ้นรถ” จีโน่เอ่ยว่าพลางยื่นหมวกกันน็อคให้ดารินทร์ รอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอสะกดคนมองมานักต่อนัก ดารินทร์สวมหมวกกันน็อคก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันโปรดของจีโน่ ไม่นานนักทั้งคู่ก็มาถึงร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ชื่อดังใจกลางเมืองกรุง “สวัสดีค่ะพี่บาส พี่เจมส์ พี่แบงค์” ดารินทร์ยกมือไหว้พี่รหัส พี่เทค และลุงรหัสที่มานั่งรอก่อนหน้า ในขณะที่จีโน่เดินไปล็อกคอเจมส์ซึ่งเป็นพี่รหัสของตนอย่างหยอกล้อและเป็นกันเอง “นั่งก่อนครับน้องครีม” บาสเอ่ยพลางยื่นเครื่องดื่มให้น้องรหัส “เรียนเป็นยังไงบ้างวันนี้” “ก็โอเคค่ะ มีไม่เข้าใจนิดหน่อยแต่ก็พอถู ๆ ไถ ๆ ได้” ดารินทร์ตอบพลางหัวเราะแห้ง ๆ รุ่นพี่ก็พากันหัวเราะอย่างเข้าใจ “ส่วนของโน่สอบแคลคูลัสเมื่อเช้าทำถูกทุกขั้นตอน คำตอบก็ถูกต้อง แต่ลืมขีดเส้นเศษส่วนหนึ่งจุด อาจารย์แม่ให้ศูนย์” จีโน่ตอบอย่างหัวเสียหน่อย ๆ เขาพลาดแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้นเอง แต่กลับไม่ได้แม้แต่คะแนนเดียวจากข้อนั้น “ก็อย่างนี้แหละอาจารย์แม่แกเคร่ง ครั้งต่อไปก็พยายามอย่าให้พลาดอีก” เจมส์บอกน้องรหัส ก่อนจะคืบเนื้อย่างให้เพื่อปลอบใจ “เสียดายพี่แยมกับพี่นาวไม่ได้มาวันนี้ พี่เขาติดทำวิจัยแล้วก็เตรียมตัวฝึกงานต่อ น้องครีมอาจจะอึดอัดหน่อยนะมีแต่ผู้ชาย” “ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่แบงค์ ครีมโอเค” ดารินทร์ตอบลุงรหัสพลางยกแก้วน้ำอัดลมขึ้นมาดื่ม ปากก็ว่าไม่เป็นไรทั้งที่ในใจรู้สึกเกร็งอยู่ไม่น้อยเลย “เออพี่แบงค์วันนี้เฮียเตชแกได้เข้าร้านป่ะ อยากเจอเฮียว่ะ” บาสเอ่ยถามพี่รหัสของตน ขณะที่พลิกเนื้อบนเตาไปด้วย “ไม่รู้เลยว่ะ ยังไม่เห็นเฮียเหมือนกัน ถ้ามาเฮียก็คงเข้ามาทักทายพวกเราละ” “ใครเหรอคะ” ด้วยความสงสัยดารินทร์จึงเอ่ยถามท่ามกลางบทสนทนาของรุ่นพี่ทั้งสอง “อ๋อ เฮียเตชน่ะ เฮียแกเป็นรุ่นพี่อยู่ในสายรหัสเรานี่แหละ จบไปนานแล้วแต่ก็ยังเลี้ยงบุฟเฟ่ต์น้อง ๆ ในสายรหัสตลอด” บาสตอบ “เฮียเตชแกเรียนเก่งนะ ได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งของรุ่นด้วย ทายาทเจ้าของห้างดัง ร้านที่เรานั่งอยู่ก็เป็นกิจการที่เฮียดูแล ร้านหรูขนาดนี้ใช่ว่าใครจะเข้ามาได้ง่าย ๆ ที่ไหน ก็เพราะเฮียเตชนี่แหละ พวกเราถึงได้สิทธิ์มากินเลี้ยงที่นี่ได้แบบไม่อั้น ไม่ต้องกลัวเงินในกระเป๋าฉีก” เจมส์ยื่นอกเอ่ยพูดอย่างภาคภูมิใจที่ได้อยู่ในสายรหัสนี้ “เหมือนได้ยินใครพูดถึงกู” สุ้มเสียงเย็นเยียบดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของทั้งห้าคนอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ครั้นเมื่อเบนสายตาขึ้นมองก็เห็นใบหน้าคมคายยืนล้วงกระเป๋ากางเกงจ้องมองมายังทุกคนอยู่ แบงค์เห็นเช่นนั้นก็รีบยกมือไหว้อย่างให้ความเคารพ ส่งผลให้รุ่นน้องในสายรหัสยกมือไหว้ตาม ๆ กัน 'เตโช' รับไหว้ทุกคนเพียงนิด เขาหันไปสั่งงานลูกน้อง เพียงไม่นานก็หันกลับมาพูดคุยกับรุ่นน้องในสายรหัสต่ออย่างเป็นกันเอง “กำลังคิดถึงเฮีย เฮียก็มาเลย ตายยากจริง ๆ” เจมส์พูด “นินทาอะไรกูให้น้องฟังรึเปล่าไอ้เจมส์” “ใครนินทากันเฮีย ผมชื่นชมเฮียให้น้อง ๆ ฟังทั้งนัั้น” “จีโน่กับน้องครีมนี่เฮียเตช เป็นรุ่นพี่ในสายรหัสเราเอง” แบงค์แนะนำเตโชให้น้อง ๆ รู้จักในฐานะรุ่นพี่ “สวัสดีครับเฮีย ผมจีโน่นะครับ” จีโน่ลุกขึ้นยกมือไหว้แล้วแนะนำตัวเอง เตโชพยักหน้ารับไหว้ตามมารยาท ดวงตาคมปลาบเหลือบมองน้องรหัสอีกคน ทว่าเด็กสาวเจ้าของดวงตากลมโตราวลูกปัดสีนิลคู่นั้นกำลังจ้องมองมายังเขาเช่นกัน “สวัสดีค่ะเฮียเตชหนูชื่อดารินทร์ เรียกน้องครีมก็ได้ค่ะ” ดารินทร์แนะนำตัวต่อจากบัดดี้พลางส่งยิ้มละไมให้กับรุ่นพี่ตรงหน้าอย่างเป็นมิตร เตโชมองเจ้าของรอยยิ้มชวนหลงราวกับโดนมนต์สะกด เรือนผมดำเงาพลิ้วไหวตามแรงขยับ หน้าผากโค้งมน คิ้วโก่งเรียงเส้นสวยรับกับใบหน้า ขนตางอนยาวเรียงเป็นแพสวยงาม จมูกเชิดรั้นน่ากัด ริมฝีปากจิ้มลิ้มอมชมพูน่าจูบลิ้มรสให้หน่ำใจ เขาละสายตาจากเธอไม่ได้เลย เธอสวยสะกดจนเขาตกอยู่ในภวังค์ “แล้ว... แล้วนี่แยมกับนาวหายไปไหน” เอ่ยถามครั้งที่สายตายังมองดารินทร์อยู่ “อ๋อพี่แยมกับพี่นาวติดทำวิจัยก็เลยไม่สะดวกมาครับ” แบงค์ตอบ “อืม ปกติของปีสี่แหละ ยังไงก็ตามสบายเลยนะ” “เฮียไม่ได้มานั่งกินกับพวกผมเหรอ” บาสถาม เนื่องจากปกติเตโชจะมานั่งกินนั่งดื่มด้วย อย่างน้อยก็สิบถึงยี่สิบนาที “กูมีธุระต้องไปต่อ วันนี้ไม่สะดวกเดี๋ยวไว้คราวหน้าแล้วกัน” เตโชตอบรุ่นน้อง เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก่อนจะหันหลังเดินจากไป ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองตามเขาจนสุดทาง เตโชตั้งใจมาที่นี่เพราะรู้ว่ารุ่นน้องในสายรหัสมากินเลี้ยงกันก็เลยอยากแวะเข้ามาทักทายหน่อย ไม่คิดว่าจะได้เจอกับเด็กสาวเจ้าของดวงตาสดใสและรอยยิ้มชวนหลงใหลนั่น นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยถูกใจใครแบบนี้ น้องครีมของเฮีย~ มาแล้วค๊าบ แวะมาเปิดตัวเฮียเตชกับน้องครีม ฝากติดตาม กดหัวใจ กดเข้าชั้น เพื่อเป็นกำลังใจให้ควีนน๊า เยิฟๆ รี๊ด ๆ ท่านใดรอไม่ไหวจัดอีบุ๊กมาอ่านก่อนได้เลยนะคะ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more