ตอนที่ 14 จิ้นฟางจิง
1514 คำ
ท่ามกลางผู้คนมากมายเยว่กวางเดินทอดน่องชื่นชมบรรยากาศของงานเทศกาลด้วยความตื่นตาตื่นใจ ใบหน้าหวานแย้มยิ้มบางๆ ดวงตากลมโตสอดส่ายสายตาไปยังร้านแผงลอยข้างทาง เมื่อเจอขนมน่าทานก็อดที่จะแวะไปซื้อมาชิมไม่ได้ จนตอนนี้สองแขนหอบหิ้วขนมเต็มไปหมดพอเห็นความพะรุงพะรังของตนเองจึงตัดสินใจแวะหาที่พักก่อน แต่ขณะที่กำลังจะเดินออกจากถนนเส้นหลักเยว่กวางก็ชนเข้ากับหญิงสาวนางนึงจนขนมหล่นเกลื่อนพื้น
“อ๊ะ/โอ้ย” เสียงหวานใสดังประสานกันจากหญิงสาวทั้งสองนาง เยว่กวางที่มัวแต่หอบของมากมายไม่ทันได้มองด้านหน้าให้ดี ทำให้ชนอีกฝ่ายล้มลงไป
“ท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ ข้าต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ไม่ระวัง” เธอตกใจมากที่อีกฝ่ายลงไปกองอยู่บนพื้น จึงรีบเข้าไปพยุงคนตรงหน้าทันที
“ไม่เป็นไรๆ ข้าแค่เจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น” แม่นางคนนั้นเอ่ยตอบเธอก่อนที่จะค่อยๆ ลุกขึ้นตามแรงพยุง
“ข้าว่าเราไปนั่งพักที่ศาลาริมแม่น้ำกันก่อนดีกว่านะเจ้าคะ ดูๆ แล้วท่านน่าจะเจ็บสะโพกแน่เลย” เยว่กวางเอ่ยเสียงเศร้าพลางสำรวจร่างกายของอีกฝ่ายเพื่อดูว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือไม่
“ข้าว่าก็ดีเหมือนกัน” เมื่อตกลงกันได้แล้วทั้งสองก็เดินมาที่ศาลาใกล้ๆ สะพานอ้ายเสิน ด้วยเพราะเป็นสะพานขึ้นชื่อของเมืองหลวงจึงทำให้มีการสร้างศาลานั่งพักหลายสิบหลังตลอดช่วงริมแม่น้ำ
“ข้าต้องขออภัยท่านอีกครั้งนะเจ้าคะ ข้ามีนามว่าเยว่กวางเจ้าค่ะ” เธอเอ่ยขอโทษอีกครั้งพร้อมกับแนะนำตัวอย่างมีมารยาท เนื่องจากคนตรงหน้าดูจะอายุมากกว่าเธอราวๆ 1-2 ปี
“ข้ามีนามว่าฟางจิง แม่นางเยว่กวางไม่ต้องสุภาพมากก็ได้” ใบหน้าได้รูปแย้มยิ้มหวานอย่างเป็นมิตร ทำให้เยว่กวางรู้สึกดีขึ้น
“งั้นข้าขอเรียกท่านว่า พี่สาวฟาง ได้หรือไม่เจ้าคะ ส่วนท่านเรียกข้าว่า กวางเอ๋อร์ ก็ได้เจ้าค่ะ” เจ้ากระต่ายน้อยพยายามฉีกยิ้มน่าเอ็นดู นี่คือการหาเพื่อนครั้งแรกของเธอเชียวนะ!
“คิกๆ ได้สิ แล้วนี่กวางเอ๋อร์มาเที่ยวคนเดียวอย่างนั้นหรอ” ฟางจิงรู้สึกเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้านัก ช่างน่ารักน่าชังเสียจริงจนอดที่จะเอามือไปลูบหัวไม่ได้
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ พี่สาวฟางล่ะเจ้าคะ มากับผู้ใดหรือไม่” เยว่กวางยิ้มเล็กน้อย พร้อมเอาหัวถูฝ่ามือของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว เพราะตอนพี่ชายของเธอลูบหัวทีไรเธอจะอ้อนพวกเขาตลอด
“ข้าเองก็มาเที่ยวคนเดียวเช่นกัน นี่ก็เดินจนเมื่อยแล้ว ดีใจที่ได้พบเจอสหายใหม่เช่นเจ้า” ร่างบางเอ่ยพร้อมมองคนตัวเล็กตรงหน้าที่ออดอ้อนได้น่ารักเหลือเกิน ทำไมน้องๆ ของเธอถึงไม่เป็นเช่นนี้บ้างนะ ทางด้านเยว่กวางที่ได้ยินเช่นนั้นก็แย้มยิ้มกว้างยิ่งขึ้นกับคำว่า ‘สหาย’ เพราะนี่คือเพื่อนคนแรกของเธอ!!
ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนานพร้อมกับชิมขนมที่เยว่กวางซื้อมามากมายไปด้วย จนกระทั่งปลายยามห้าย (21.00 – 22.59 น.) ทั้งสองเห็นควรว่าได้เวลาอันสมควรที่ต้องแยกย้ายกันกลับแล้วจึงล่ำลากันเล็กน้อยและแยกกันไปคนละทาง แต่ในขณะที่เยว่กวางเดินไปได้สักระยะเธอก็สัมผัสได้ถึงบางอย่าง
‘นี่มันจิตสั่งหารนี่! หืม มุ่งไปทางที่พี่สาวฟางแยกไปอย่างนั้นหรอ!!’ เธอหัวขวับไปยังทิศทางอีกฟากก่อนจะมุ่งหน้าไปด้วยใจที่เต้นระรัว
ฟึบ ฟึบ
ร่างบอบบางใช้ทักษะนักฆ่าเคลื่อนไหวด้วยความว่องไวและแฝงตัวอยู่ในความมืด เมื่อมาถึงสถานที่ซึ่งมีสองฝ่ายตะลุมบอนกันอยู่ ฝ่ายแรกคือกลุ่มของพี่สาวฟาง ดูแล้วน่าจะเป็นองครักษ์ของพี่สาวที่มีจำนวน 3 คน สวมชุดดำปกปิดหน้าตาเหมือนกับคนอีกกลุ่ม แต่ฝ่ายนั้นมีกันราวๆ 15 คน ซึ่งมากกว่าหลายเท่าตัว
“บังอาจยิ่งนัก! ใครส่งพวกเจ้ามา” เสียงหวานทรงอำนาจเอ่ยขึ้นอย่างกรุ่นโกรธ ใบหน้าสวยใสที่แย้มยิ้มให้เธอเมื่อครู่บัดนี้กลับเยือกเย็นจนเหมือนคนละคน
“กระหม่อมคิดว่าคำตอบนั้นไม่จำเป็นสำหรับคนที่กำลังจะตายพ่ะย่ะค่ะ!” นักฆ่าที่คาดว่าเป็นหัวหน้าเอ่ยตอบก่อนจะพุ่งเข้าปะทะอีกฝ่ายในทันที
เคร้ง ฟึบ เคร้ง เคร้ง ปัก!
เสียงอาวุธฟาดฟันเข้าใส่กันอย่างดุเดือด องครักษ์ทั้งสามหันหน้าเข้าหาคู่ต่อสู้แล้วกันองค์หญิงไว้ด้านหลัง ทางด้านฟางจิงหรือก็คือองค์หญิง จิ้นฟางจิง (แก้วคริสตัลอันหอมหวน) ผู้ซึ่งเป็นพระขนิษฐาต่างมารดาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันก็ทราบทันทีว่าอีกฝ่ายหมายหัวตน เพราะพวกมันรู้ฐานะที่แท้จริงของพระองค์ เมื่อเป็นเช่นนี้เรื่องคงยุ่งยากเป็นแน่ เนื่องจากพระองค์หลบหนีออกจากวังมาเที่ยวเล่นโดยนำองครักษ์มาแค่ 3 คนเท่านั้น
‘หรือจะมีไส้ศึกอยู่ในวัง’
องค์หญิงฟางจิงคิดอย่างหงุดหงิด ในเมื่อพระองค์เสด็จออกมาอย่างลับๆ ไม่ได้บอกใครเลยสักคน ไม่มีทางที่ศัตรูจะรู้ล่วงหน้าแน่นอน
“อั่ก!!”
ยังไม่ทันได้ใคร่ครวญสิ่งใดไปมากกว่านี้พระองค์ก็ได้ยินเสียงองครักษ์พลาดโดนทำร้ายเสียก่อน สถานการณ์ช่างย่ำแย่ยิ่งนักเมื่อฝั่งมือสังหารล้มลงไปเพียง 5 คนเท่านั้น แต่องค์รักษ์ของพระองค์ใกล้จะหมดแรงเต็มทีแล้ว
“องค์หญิง พระองค์ทรงหนีไปก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมจะรั้งพวกมันไว้” หนึ่งในองครักษ์หันมากระซิบเสียงแผ่วเบา
“ข้าจะทิ้งพวกท่านไปได้เช่นไรกัน” องค์หญิงฟางจิงรู้สึกไม่ยินยอมยิ่งนักที่จะต้องทอดทิ้งคนที่ปกป้องตน คิ้วโก่งได้รูปขมวดเป็นปมอย่างคิดหนัก
“หากพระองค์ยังทรงอยู่ตรงนี้ พวกกระหม่อมจะยิ่งพะวงนะพ่ะย่ะค่ะ ตราบใดที่พระองค์ไปยังที่ปลอดภัย พวกกระหม่อมก็จะสู้ได้เต็มที่มากขึ้น” องครักษ์อีกคนเอ่ยเสียงเข้ม เขามีแต่ต้องพูดเช่นนี้เท่านั้น เพื่อให้องค์หญิงหนีไป องค์หญิงฟางจิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าซีดเผือด ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย แต่ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะไม่ยอมปล่อยเหยื่ออันแสนโอชะไปง่ายๆ เมื่อเหล่ามือสังหารล้อมทั้งสี่คนไว้หมดทุกด้าน
เคร้ง เคร้ง ตึก ฟึบ ฉัวะ!
“อึก!” ดาบหลายเล่มเข้าห้ำหั่นกันอย่างดุเดือด องครักษ์ประจำตัวขององค์หญิงออกฝ่ามือซัดใส่หนึ่งในมือสังหาร ก่อนที่จะโดนดาบจากทิศทางด้านหลังฟาดฟันลงมา เป็นผลให้ลงไปนอนกองอยู่กับพื้น
“ฮ่าๆ องค์หญิง โปรดยอมตายแต่โดยดีเถิดพ่ะย่ะค่ะ จะให้กระหม่อมต้องเปลืองแรงไปไย” หนึ่งในมือสังหารหัวเราะลั่นเมื่อตอนนี้เหล่าองค์รักษ์สะบักสะบอมจนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้
“ดูๆ ไปพระองค์ก็งดงามยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ขอเพียงพระองค์ยอมมาเป็นฮูหยินของกระหม่อม กระหม่อมก็จะไว้ชีวิตพระองค์ดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้ามือสังหารมองร่างบอบบางด้วยสายตาหื่นกระหายอย่างไม่ปิดบัง
“ฝันไปเถอะไอ้พวกชั่ว! ต่อให้เราต้องตาย เราก็ไม่มีวันยอมโดนย่ำยีเป็นอันขาด!!” เสียงหวานประกาศกร้าวอย่างไม่เกรงกลัวพลางก้มลงหยิบดาบที่หล่นอยู่ข้างๆ ขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทา ดาบที่เหล่ายอดฝีมือใช้แม้จะไม่หนักมาก แต่ก็ถือว่าหนักสำหรับพระองค์อยู่ดี หัวหน้ามือสังหารเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มเยาะอย่างอดไม่อยู่ องค์หญิงที่บอบบางเพียงนั้นยังคิดจะต่อกรกับบุรุษ 8 คน
และทันใดนั้น
ฟิ้วววว ฟิ้วววว ฟิ้ววววว ฉึก! ฉึก! ฉึก!
“อ๊ากกก”
“โอ้ย!!”
“อึ่กก”
มือสังหาร 3 คนถูกซัดอาวุธลับเข้าใส่ไล่ๆ กัน โดยที่คนแรกโดนมีดสั้นปักเข้าที่กลางหน้าผากอย่างแม่นยำ คนที่สองปักเข้าที่ด้านหลังศีรษะในตำแหน่งตรงกลางพอดีเช่นกัน และคนสุดท้ายมีดสั้นปักเข้าที่คอจนโลหิตสีแดงฉานทะลักออกมาเป็นสาย
ท่ามกลางความตื่นตะหนกของเหล่ามือสังหาร ก็มีเงานึงพุ่งเข้าใส่คนชุดดำที่อยู่ด้านนอกสุด
กร๊อบ
สิ้นเสียงเหมือนบางสิ่งแตกหัก ร่างของมือสังหารก็ร่วงลงสู่พื้นพร้อมลำคอที่บิดไปอีกทาง ดวงตาเบิกกว้างอย่างน่ากลัว
ฉึก!!
“อั่ก”
จากนั้นร่างบางก็หยิบดาบจากมือของคนที่ตนเพิ่งหักคอไป แล้วเสียบทะลุหัวใจของมือสังหารใกล้ๆ ทันที
.......................................................................................
- ผู้เขียน
