Chapter 3 พรหมจรรย์ของหญิงร่าน
1197 คำ
Chapter 3 พรหมจรรย์ของหญิงร่าน
‘คอยดูเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าต้องวอนขอชีวิต!’
ถางเล่อถงกัดฟันกรอดจนสันกรามปูดโปนที่ถูกดูหมิ่นศักดิ์ศรีจากบุตรสาวของศัตรูที่แสนเกลียดชัง ก่อนจะใช้มือหนาบีบเคล้นเต้าอกทรงโตอย่างไม่ออมแรง
“อ๊ะ...”
คนตัวเล็กร้องด้วยความตกใจ เขาบีบแรงจนเจ็บ ผิวเนื้อขาวละเอียดของเต้าหวานเป็นรอยแดงก่ำ ก่อนที่ร่างหนาหนักของคนตัวโตจะทาบทับลงมา จมูกโด่งได้รูปซุกไซ้ไปตามลำคอระหง จูบแรง จงใจใช้หนวดเคราเป็นตอถูไปตามเนื้อนวล
เจ็บ!
เส่าหลิงนิ่วหน้า ทว่าความเจ็บมันกลับตามมาด้วยความวาบหวามจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ผิวหยาบกระด้างอย่างชายชาติทหารที่กดทับลงมาบนเนื้อนุ่มทำให้นางรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งสรรพางค์กาย มือหนาที่บีบเคล้นทรวงอกอิ่มค่อยๆ ผ่อนแรงลงกลายเป็นฟอนเฟ้นหนักเบาจนนางระทวยอ่อนราวกับเลือดในกายกำลังเดือดพล่าน
ริมฝีปากร้อนฝังรอยแดงไปตามซอกคอขาว ไล่เรื่อยมายังเนินอกอิ่ม ราวกับจะเป็นการตราประทับว่าร่างกายของนางเป็นของเขา เป็นสิ่งที่ได้มาโดยง่ายและไม่เป็นที่ต้องการ
“อื้อ...”
แม้จะเม้มริมฝีปากแน่นสนิท ทว่าเมื่อเขาโลมไล้ทรวงอกจนปลายถันชูชันสู้มือหนา เส่าหลิงก็ไม่อาจกดข่มความซ่านสะท้านเอาไว้ได้อีกต่อไป เผลอครางแผ่วในลำคอจนทำให้คนตัวโตถึงกับแค่นหัวเราะอย่างดูแคลน
หึ!
ใบหน้าที่ซ่านระเรื่อด้วยสัมผัสชายยิ่งแดงก่ำด้วยความอับอายเมื่อแม่ทัพถางแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน แล้วโดยที่เส่าหลิงไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากที่เพิ่งขบขันก็อ้าปากครอบครองทรวงอกอิ่มเอาไว้เต็มคำ
“อื้อ”
คนตัวเล็กถึงกับครางเสียงสั่น รับรู้ได้ถึงลิ้นร้อนสากที่ลามไล้บนปลายถันจนชี้ชัน เขาทั้งดูด ทั้งเลีย อีกทั้งยังใช้มือหนากระด้างบีบเต้าหวานแรงๆ นางถึงกับสะบัดใบหน้าไปมา อ้าปากหอบหายใจแรงจนใบหน้างดงามบิดเบี้ยวเหยเก ด้วยไม่เคยรู้จักความหฤหรรษ์เช่นนี้มาก่อน
“อ๊ะ อ๊ะ...”
ไหล่บางห่อเข้าหากันเมื่อแม่ทัพถางเลื่อนมือหนาลงไปกอบกุมโหนกนูนของอิสตรีเอาไว้ ความอวบอูมเต็มมือชาย เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วกลางเบียดแทรกผ่านรอยแยกขอบกลีบบุปผาความเปียกแฉะชุ่มชื้นก็ติดปลายนิ้วเป็นสาย
“นี่สินะอาวุธที่แสนสกปรกของสกุลหู ชาติพันธุ์ที่งดงามสืบต่อกันมารุ่นต่อรุ่น ไอ้เฒ่าจุนเหลียนจึงมีลูกสาวจำนวนมาก เพื่อส่งให้ไปเป็นพระสนมองค์ฮ่องเต้ ไปเป็นชายาอ๋องต่างๆ ก็เพราะหวังเส้นสายในวังหลวง นับว่าเป็นความคิดที่ไม่เลว เพราะบุตรสาวสกุลหูงดงามไร้ที่ติ”
พูดพลางแหย่ปลายนิ้วเข้าไปในรูสวาทคับชื้น ก่อนจะกระทุ้งด้วยปลายนิ้วแรงๆ ชักเข้าชักออกผสานไปกับน้ำสวาทสีใสที่ไหลเยิ้มไปตามง่ามขา
“อื้อ อื้อ อะ...อะ อื้อ”
เส่าหลิงทั้งอับอายและเสียวซ่าน นางไม่อาจโต้เถียงอันใดนอกจากครวญครางด้วยความซ่านหฤหรรษ์ ใบหน้าของนางแดงก่ำผ่าวร้อน ดวงตาคู่สวยหลับพริ้ม ริมฝีปากเม้มเข้าหากันสนิทแต่แล้วก็เผยอครวญ ก่อนจะเม้มเข้าหากันอีกครั้งและอีกครั้ง
“แต่จะมีค่าอะไรหากงดงามเพียงกาย แต่ใจสกปรกโสโครกเน่าเหม็น”
แค่นหัวเราะในลำคอก่อนจะหยัดกายขึ้นแล้วถอดกางเกงสีขาวตัวในของตนเองออก โน้มกายลงมาจับเรียวขาของนางอ้าออกกว้าง
ดวงตาคมมองไปยังร่องเสียวที่ชื้นแฉะ เมือกใสไหลเต็มง่ามขา บางส่วนก็ไหลเลอะไปตามง่ามก้นซึมลงบนฟูกวิวาห์สีแดงมงคล
“สำหรับเจ้าเล้าโลมเพียงแค่นี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องพิถีพิถันอะไรให้มากความ เพราะเพียงเท่านี้ข้าก็รู้สึกขยะแขยงเต็มทน”
พูดเพียงเท่านั้นก็จับปลายแท่งทวนใหญ่จ่อไปที่รูสวาทของบุตรสาวศัตรู แล้วโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวเขาก็เสียบเข้าไปอย่างแรงจนมิดลำ
สวบ!
“...”
เจ็บปานว่าร่างถูกฉีกทึ้งกระนั้นหูเส่าหลิงไม่ร้องออกมาสักแอะ นางกัดริมฝีปากล่างเอาไว้แน่นจนเลือดห้อ มือเล็กจิกลงบนฟูกนอนจนเล็บหัก ร่างของนางสั่น ใบหน้าเริ่มซีด แต่นางกลับไม่เอื้อนเอ่ยร้องขอความเห็นใจจากอีกฝ่ายแม้เพียงครึ่งคำ
ในขณะที่ถางเล่อถงกัดฟันกรอดด้วยความปวดหนึบคับแน่น ร่องสวาทแคบชื้นบีบรัดจนเขาแทบคลั่ง รับรู้ได้ว่าแท่งทวนทะลุผ่านเยื่อบางๆ ของอิสตรีจนฉีกขาด
‘เป็นไปได้อย่างไร หญิงแพศยาสกุลหูบริสุทธิ์งั้นหรือ’
หัวสมองหมุนคว้างด้วยความงุนงงสับสน แต่นั่นแหละทุกอย่างล้วนเป็นไปได้เสมอ หากนางเพียงใช้แค่มารยาหญิงและคำหวานอาบยาพิษล่อหลอกลวงชาย โดยที่ชายพวกนั้นไม่อาจได้หลับนอน เหตุนี้เองชายเหล่าบุรุษจึงได้คลุ้มคลั่งต้องการตัวนางกันนักหนา
พรหมจรรย์ของหญิงร่าน!
สกปรก!
ไร้ค่า!
จังหวะที่แม่ทัพถางเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวาน เห็นเหงื่อเม็ดโตที่ผุดพรายเต็มใบหน้าบ่งบอกว่านางกำลังเจ็บปวดกับขนาดใหญ่ยาวที่เสียบแทงเข้าไปพร่าผลาญพรหมจรรย์อย่างรุนแรง
วูบหนึ่งในหัวใจนั้นรู้สึกสงสาร แต่เมื่อคิดว่านางคือบุตรสาวของศัตรูที่ทำให้บิดาของเขาต้องจบชีวิตลงด้วยความทุกข์ทรมาน เขาก็สลัดความรู้สึกสงสารทิ้งไปจนหมดสิ้น ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างดูแคลนหวังให้อีกฝ่ายเจ็บปวดทั้งกายและใจ
“สำออย! แค่นี้เจ็บงั้นหรือ เจ้าคงไม่รู้สินะว่าสกุลถางต้องเจ็บเพราะสกุลหูมากมายเพียงใด”
เส่าหลิงกัดฟันกรอด นางน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตามามากพอแล้ว หากนางไม่สู้ หากนางไม่เข้มแข็งให้มากกว่านี้ นางก็จะกลายเป็นผ้าขี้ริ้วโสโครกให้คนพวกนี้เหยียบย่ำอยู่ร่ำไป
“ใช่ข้าเจ็บ! แต่ข้าคงไม่ตายเพราะแท่งสืบพันธุ์ของท่านหรอก รีบทำให้เสร็จๆ เถอะ ข้าเองเบื่อเต็มทนแล้ว”
เวลานี้ความเจ็บปวดราวกับแกนกลางกายถูกฉีกออกเป็นสองส่วนได้จางหายไปแล้ว ใบหน้าของนางเริ่มกลับมามีสีเลือดฝาด คราบหยดน้ำตาแห่งความเจ็บปวดค่อยแห้งเหือดไปในที่สุด
ถางเล่อถงถึงกับเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินถ้อยคำเราะรายจากคนตัวเล็กใต้ร่างของเขา
“เลิกแสร้งทำตัวใสซื่อแล้วเผยตัวตนออกมาแล้วสินะ ได้! แบบนี้สิจะได้สมน้ำสมเนื้อ!”
พูดเพียงเท่านั้นแม่ทัพหนุ่มก็ขยับเอวสอบกระแทกกระทั้นอัดแท่งทวนใหญ่ยาวเข้าไปในรูแคบชื้นอย่างไม่ออมแรง
- ผู้เขียน
