“เอาน้ำป้ะพี่โย” เยลลี่เดินเข้ามาโดยที่ในมือมีน้ำเปล่าอยู่สองขวด ฉันส่ายหน้าช้า ๆ ให้เป็นคำตอบ
“พี่มีแล้ว” ฉันปรายตาไปทางขวดน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะ รุ่นพี่เตรียมเอาไว้ให้อยู่แล้ว “พี่นึกว่าเยลลี่จะโกรธเรื่องที่พี่ไม่ได้ร้องเพลงซะอีก…ถามจริงเหอะว่าทำไมถึงจะทำการแสดงเหมือนพี่”
อดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามนี้ หากคิดเองก็คงหาคำตอบให้ไม่ได้ จึงถามออกไปเพื่อคลายความสงสัยให้กับตัวเอง
เยลลี่ปล่อยหลอดออกจากปากแล้วมองฉันด้วยสายตางุนงง คงคิดไม่ถึงว่าฉันจะตั้งคำถามนี้กับเธอตรง ๆ
“ก็เยลอยากปังเหมือนพี่โยไง อยากได้เสียงปรบมือถล่มทลายแบบพี่โย”
“เสียงปรบมือให้เยลก็เยอะนี่ ยอดไลก์ในเฟซก็เยอะมาก” พอฉันพูดไปแบบนี้เยลลี่ก็ส่ายหน้าน้อย ๆ อีกทั้งยังแค่นยิ้ม
“ตอนแรกที่ร้องเพลง เพลงที่เยลร้องดูธรรมดาไปเลยเมื่อเทียบกับเพลงสากลของพี่โย และวันนี้เพลงสากลของเยลก็ดูธรรมดาไปเลยเมื่อเทียบกับการเล่านิทานของพี่โย” เยลลี่ระบา
