หวนคืนรักนายรุ่นพี่

ตอนที่ 2 สักวันก็ต้องจากกัน (2)

ในเมื่อวันนี้เขามีนัดสำคัญแล้ว เธอก็คงไม่จำเป็นต้องไปตามนัดของตัวเองอย่างที่เคยทำมาตลอด หมวยเล็กจึงตั้งใจว่าจะไปหาของอร่อย ๆ กิน มีอีกตั้งหลายอย่างที่อยากลองแต่ไม่เคยมีเวลาไปสักที

หมวยเล็ก : แกกลับหอกี่โมง

เธอส่งข้อความไปหาเพื่อนสนิท หลังจากเลิกงานตอนสองทุ่มแล้วไม่รู้ว่าควรจะเอาตัวเองไปอยู่ตรงไหนต่อ ปกติแล้วหลังเลิกงานของวันอังคาร พุธ เสาร์ อาทิตย์ หมวยเล็กต้องไปหาเพลิงที่ห้อง แต่วันนี้เธอจะไปหรือไม่ไปเขาคงไม่เดือดร้อน

พาย : กลับมาแล้วค่าคุณเพื่อน แกอยู่ไหน

หมวยเล็ก : กำลังจะกลับ ไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันไหม แคนตาลูปปั่นนมสดที่ส่งให้แกดูเมื่อเช้าด้วย

พาย : พี่เขาให้ไปเหรอ

หมวยเล็กพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดกับคำถามของเพื่อนสนิท จริงอยู่ว่าก่อนหน้านี้เขาชอบออกคำสั่งให้เธอไปหาตลอดตามประสาคนเอาแต่ใจ แต่เชื่อเถอะต่อจากนี้ไปเขาคงไม่สนใจเธออีกแล้ว

หมวยเล็ก : เกี่ยวอะไรกับเขา ฉันอยากไปไหนก็ไปได้หมดแหละ

พาย : โอเค งั้นเจอกันที่หอแกนะ ฉันไปรับแกที่นั่น

หมวยเล็ก : จัดไปจ้า

หมวยเล็กเก็บมือถือลงกระเป๋าสะพายก่อนจะตวัดขาควบขี่มอเตอร์ไซค์ตรงดิ่งไปหอพักของตัวเองที่อยู่ย่านใกล้เคียงมหาวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่ ใช้เวลาเกือบยี่สิบนาทีก็มาถึงที่นัดหมาย

“แกมารอนานยัง”

“ยัง ก่อนหน้าแกสามนาที”

หมวยเล็กพยักหน้าแล้วล้วงเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่มีแจ้งเตือนอะไรบางอย่างออกมาดู เธอมองข้อความที่อีกฝ่ายนั้นส่งมาแล้วพ่นเสียงรำคาญใจออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“เหอะ”

“อะไร” พายหันมามองเพื่อนสนิทที่ทำหน้าเหมือนเห็นตัวน่าเกลียดอยู่บนหน้าจอ ทั้งที่หน้าจอของเพื่อนก็ยังไม่ได้ปลดล็อกเลยด้วยซ้ำ

“เปล่า รีบไปกันเถอะ หิวแล้ว จะกินให้หนำใจเลย”

หมวยเล็กบอกเพื่อนแล้วเก็บมือถือใส่เข้าไปในกระเป๋าดังเดิม เธอมองเมินข้อความของเพลิงโดยการไม่เปิดอ่านเพราะเห็นอยู่แล้วว่าเขาส่งอะไรมาบ้าง

เพลิง : เลิกงานแล้วไปรอที่ห้อง

มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เธอจะได้รับข้อความแบบนี้จากผู้ชายแบบเพลิง เขาชอบออกคำสั่งกับเธอเสมอ ทว่าวันนี้เธอไม่อยากทำตามคำสั่งเขาสักเท่าไร จะไปหรือไม่ไปมันก็เป็นสิทธิ์ของเธอแล้ว ไม่เกี่ยวกับเขา

“แล้วแกจะเอายังไงต่อวะหมวย ฉันว่าแกไม่ต้องไปยุ่งกับไอ้พี่นั่นละ ถอยออกมาเลย”

เพื่อนสนิทเริ่มบทสนทนาเมื่อรถเคลื่อนออกมาได้ระยะหนึ่ง บนท้องถนนคลาคล่ำไปด้วยรถราและผู้คนที่กำลังหาของอร่อยกินยามค่ำ ส่งผลให้การสัญจรในเวลานี้ค่อนข้างติดขัดจนไม่รู้ว่าจะไปถึงที่หมายในเวลาใด

ใจหนึ่งก็ไม่อยากสนใจ แต่อีกใจหนึ่งกลับกลัวว่าเขาจะสร้างปัญหาให้เธอ

เพลิงเป็นคนค่อนข้างเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยทำร้ายร่างกายหรือทำอะไรที่ทำให้เธอเจ็บปวดแต่หมวยเล็กก็ยังกังวล ไม่รู้ว่าทำไม

“เดี๋ยวก็เรียนจบแล้ว คงไม่ได้เจอกันอีก ฉันก็จะย้ายไปแล้ว”

“แล้วตอนนี้ล่ะ เขาควงคนอื่น พามาหยามแกขนาดนั้นนะยัยหมวย !”

หมวยเล็กรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่เธอก็รู้สถานะตัวเองดีว่าควรอยู่ตรงไหน ความสัมพันธ์ของเธอกับเขามันชัดเจนตั้งแต่แรก นั่นคือแค่คู่นอน เขาให้แค่นี้มานานแล้ว ทั้งคู่ต่างมีผลประโยชน์ร่วมกัน เธอต้องการเงินส่วนเขาต้องการตัวเธอเพื่อคลายเหงา

มันก็เท่ากันแล้วไง

ไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ ไม่ใช่ว่าไม่โกรธ แต่เธอทำอะไรไม่ได้ต่างหาก โวยวายไปก็เท่านั้นสุดท้ายก็แพ้อยู่ดีแถมคนอื่นจะรู้กันทั่วว่าเธอนั่นแหละที่หน้าด้าน

ให้มันจบที่เธอคนเดียวก็น่าจะพอแล้ว

เมื่อมาถึงร้านที่ตั้งใจทั้งคู่ก็พากันเดินเข้าไปนั่ง ร้านนี้ไม่ใช่ร้านหรูแต่มีชื่อเสียงเพราะดาราดังท่านหนึ่งได้รีวิวความอร่อยเอาไว้ อันที่จริงหมวยเล็กกับเพื่อนรู้จักร้านนี้ตั้งแต่เรียนปีหนึ่งแล้วแต่ตอนนั้นยังไม่ได้ดัง คนก็ไม่ได้เต็มร้านขนาดนี้

“จำได้ไหม ตอนที่เรามาครั้งแรกแทบไม่มีใครรู้ว่าร้านนี้อร่อย”

“นั่นสิ ตอนนั้นคือนั่งชิลมาก” หมวยเล็กบอกเพื่อนแล้วหัวเราะเบา ๆ

นึกย้อนไปตอนนั้นชีวิตเธอมีความสุขกับการตะลอนขี่มอเตอร์ไซค์เที่ยวกินของอร่อยทั่วเมือง มาตอนนี้ทั้งงานพาร์ทไทม์ ไหนจะต้องไปเจอเพลิงเธอแทบไม่มีเวลาได้หาความสุขให้ตัวเอง

แต่อยู่กับเพลิงก็ใช่ว่าจะไม่มีความสุขเลย ถึงแม้ว่าในสายตาคนอื่นเขาจะดูไม่เป็นมิตร ไม่เหมาะจะเรียนหมอ แต่ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเขามันก็มีเรื่องดี ๆ บ้างเหมือนกันและนั่นอาจเป็นเหตุผลที่เธอต้องยอมรับว่าตัวเองกำลังรู้สึกกลัว

กลัวที่ต้องไปจากเขาในเวลาอันใกล้นี้