ชายหนุ่มร่างใหญ่เก็บป้ายประจำตำแหน่งอันเล็กนั้นสอดเข้าใต้หมอนแล้วก็ล้มตัวลงนอนก่อนจะสั่งให้นางกำนัลดับตะเกียงโดยเหลือแสงตะเกียงด้านนอกห้องบรรทมไว้เพื่อให้สะดวกหากมีเหตุฉุกเฉิน หงซือซือได้แต่ยืนรอให้พวกนางจัดการทุกสิ่งรอบข้างให้เรียบร้อยก่อนที่หม่าหลันฮวาหันมาบอกให้นางเข้าห้องนอนเล็กไป ห้องนี้มีไว้เพื่อให้ผู้ที่เข้าเวรดูแลฮ่องเต้ในแต่ละคืน ห้องนี้เดิมมีเตียงเล็กเพียงสองเตียง ยามนี้เพิ่มเตียงสำหรับไป๋เพ่ยเจินอีกหนึ่งรวมเป็นสาม
“เพ่ยเจิน เจ้าเห็นหรือเปล่าว่าฮ่องเต้เก็บสิ่งใดไว้ใต้หมอน?” หม่าหลันฮวาที่สายตาเริ่มสั้นลงทำให้มองไม่เห็นชัดเจนนัก
“น่าจะเป็นป้ายไม้อันเล็กๆ น่ะ มิใช่ของล้ำค่า”
“แต่ข้าว่าอาจจะสำคัญสำหรับฮ่องเต้มากเทียว ปกติข้ามิเคยพระองค์เก็บสิ่งใดไว้ใต้หมอนแม้แต่ครั้งเดียว” คำบอกเล่าของหม่าหลันฮวาทำเอาหงซือซือกลอกลูกตา ‘เขาเก็บป้าย
