บทที่8 คิดมากไปเอง
2840 คำ
ณ ร้านเครื่องเพชรในห้างดังมาลากับปราภัทรสรและคมกฤษกำลังคุยกับพนักงานเลือกแบบแหวนที่ชอบและวัดขนาดของนิ้วด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ด้วยเฉพาะปราภัทรสรที่มีความสุขเป็นพิเศษแต่คมกฤษกลับมีสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรมากมายจนทำให้ปราภัทรสรอดที่จะน้อยใจไม่ได้
หลังออกจากร้านเครื่องเพชรทั้งสามคนก็พากันไปทานมื้อเที่ยงด้วยกันอีกชั้นหนึี่งของห้าง ระหว่างที่ทานกันไปมาลาก็คอยชวนปราภัทรสรคุยตลอด
"ถ้าหนูแก้มเบื่องานที่โรงแรม มาทำงานที่บริษัทกับแม่ก็ได้นะลูก"
"ค่ะ" ร่างบางยิ้มรับ
"ก็ดีเหมือนกันนะแก้ม" คมกฤษเอ่ยขึ้นเพราะอยากจะแยกปราภัทรสรกับมีนาออกจากกัน
"โอมคิดอย่างนั้นเหรอ แต่แก้มคงจะไม่ถนัดงานบริษัทหรอก"
"ไม่ต้องกลัวหรอก มีคนสอนงานเยอะแยะเลย" คมกฤษพยายามคะยั้นคะยอหญิงสาว
"นั้นสิจ๊ะ แม่จะให้เงินเดือนเป็นพิเศษเลย เยอะกว่างานที่โรงแรมแน่นอน"
"แก้มขอคิดดูก่อนนะคะ"
"จ้ะ โอมตักกับข้าวให้แก้มสิลูก"
"ครับ" หยิบช้อนตักอาหารใส่จานให้ปราภัทรสรทันที
"โอมเป็นอะไรหรือเปล่าลูก ดูเหมือนจะเหนื่อยๆ "
"ครับ ผมเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ"
"พักผ่อนบ้างนะลูก อย่าหักโหมงานมาก บ้านก็ไม่ค่อยกลับ มัวแต่เที่ยวกลางคืนสินะ"
"โธ่ แม่ครับ ผมไม่ได้ไปค้างที่ไหนสักหน่อยคอนโดผมก็มี ผมทำงานเหนื่อยก็อยากผ่อนคลายบ้าง"
"แม่รู้จ้ะ"
เมื่อทานมื้อเที่ยงกันเสร็จมาลาก็พาปราภัทรสรไปเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าในร้านในชั้นถัดไปจนได้ติดไม้ติดมือมาหลายชุด ซึ่งมาลาเป็นคนเลือกให้เธอทั้งหมดโดยไม่สนการปฏิเสธของเธอจึงทำได้แต่ยอมรับเอาไว้ด้วยความเต็มใจ จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับรถคนละคัน
ตลอดทางที่ปราภัทรสรนั่งรถไปกับคมกฤษบรรยากาศก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบจนปราภัทรสรแอบไหวใจ อดคิดไปเองไม่ได้ว่าเธอทำอะไรให้ชายหนุ่มไม่พอใจหรือเปล่า จนสุดท้ายเธอจึงเอ่ยทำลายความเงียบ
"เราทำอะไรให้โอมโกรธหรือเปล่า" เสียงหวานเอ่ยขึ้น
"เปล่า ช่วงเราแค่เหนื่อยๆ นิดหน่อยน่ะ"
"โอมแน่ใจนะ ว่ามีแค่นั้น"
"อะไรกัน ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ"
"ไม่รู้สิ หมู่นี้แก้มเห็นโอมมั่วแต่ยุ่งวุ่นวายกับโทรศัพท์ตลอดเวลาเลย จนบางครั้งแก้มก็คิดว่าโอมมีคนอื่น"
"อย่าคิดมากสิ เราจะหมั้นกันแล้วนะ โอมรักแก้มคนเดียวไม่มีทางมีคนอื่นแน่นอน อย่าคิดมากนะ"
"รู้ไหมว่าหลายวันมานี้ แก้มรู้สึกว่าโอมเปลี่ยนไป"
"เปลี่ยนอะไรเราไม่เคยเปลี่ยนเลยนะแก้ม ทำงานก็เหนื่อยอยู่แล้ว ยังถูกแฟนมาจับผิดอีกมันน่าน้อยใจจริงๆ " คมกฤษส่ายหน้า
"แก้มขอโทษ แก้มจะไม่ถามอีกแล้ว" ใช้มือบางยื่นไปจับกุมมือชายหนุ่ม
"มั่นใจในตัวโอมนะ โอมไม่มีวันทำให้แก้มเสียใจเด็ดขาด" เอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น
"จ้ะ แก้มเชื่อโอม" ร่างบางยิ้มรับ
วันต่อมา
เช้าวันใหม่ ณ โรงแรมหรูปราภัทรสรกับมีนากำลังช่วยกันต้อนรับแขกอยู่ตรงเคาร์เตอร์ด้วยความขยันขันแข็งยิ้มแย้มแจ่มใสชวนให้แขกที่มาเยือนประทับใจในการให้บริการ คล้อยหลังแขกเดินจากไปทั้งสองคนก็หันไปส่งยิ้มให้กัน
"แก้มรู้สึกว่าหมู่นี้ นาดูจะสดใสมีความสุขขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากเลย มีเรื่องอะไรน่ายินดีหรือเปล่า" ปราภัทรสรเอ่ยถามขึ้น
"เปล่าจ้ะ มีก็ดีนะสิ" มีนาเอ่ยตอบ
"แน่ใจนะว่าไม่มี มีความลับอะไรแอบไว้หรือเปล่าหรือว่ามีผู้ชายซ่อนเอาไว้" ปราภัทรสรหัวเราะขบขัน
"ก็ไม่แน่หรอกนะ ว่าไหม"
"เอาจริงดิ"
"นา ล้อเล่น"
"รู้แล้ว"
"ว่าแต่เมื่อวานไปดูแหวนหมั้นเป็นยังไงบ้าง" มีนาเปิดประเด็นขึ้น
"ก็ดี คุณแม่ชวนเราไปทำงานที่บริษัทด้วยน่ะ"
"จริงเหรอ แล้วแก้มจะไปไหม"
"ยังไม่รู้เลย"
"ถ้าเงินดีก็ไปเถอะนะ จะได้มีรายได้เพิ่มขึ้น"
"ถ้าเราไปนาก็ไม่มีเพื่อนนะสิ หรือว่าเบื่อกันแล้ว อีกอย่างแก้มก็ไม่ถนัดงานบริษัทด้วย"
"เปล่าสักหน่อย นาก็แค่อยากให้แก้มมีชีวิตที่ดีขึ้น นาอยู่ได้สบายมากไม่ต้องห่วง"
"อืม แก้มจะคิดดูก็แล้วกัน"
ตกเย็นคมกฤษแล่นรถมารับปราภัทรสรกับมีนาถึงที่ทำงานเพื่อไปทานมื้อเย็นด้วยกัน ทั้งสามคนนั่งทานอาหารด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย ระหว่างนั้นคมกฤษกับมีนาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามก็พูดคุยส่งยิ้มให้กัน จนปราภัทรสรคิดว่าตนเองเป็นส่วนเกินปกติทั้งสองคนไม่เคยพูดคุยกันนานขนาดนี้เลย
"คืนนี้เราไปเที่ยวผับกันหน่อยไหม" มีนาเอ่ยชวนคมกฤษกับปราภัทรสร
"ไปสิ เราไม่พลาดอยู่แล้ว" คมกฤษเอ่ยรับคำทันที
"แก้มไปด้วยกันนะ" มีนาหันไปทางปราภัทรสรอีกครั้ง
"มันจะดีเหรอ" คมกฤษรีบเอ่ยแย้งขึ้น
"ไม่ดีกว่า แก้มดื่มไม่เป็นนาก็รู้ อีกอย่างแก้มก็ไม่เคยไปผับด้วย เดี๋ยวยายจะเป็นห่วงเอา"
"ไปเถอะนะ ออกไปเปิดหูเปิดตาเสียบ้าง จะได้รู้ว่าโลกเขาไปถึงไหนแล้ว เผื่อจะได้เห็นอะไรดีๆ นะ ไม่แน่ไปแล้วอาจจะติดใจ" มีนาคะยั้นคะยอ
"แก้มไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปนะ คนไม่เคยไปโอมเข้าใจ" ชายหนุ่มส่งยิ้มให้ปราภัทรสร
"ตกลงเราจะไป" ที่เธอเอ่ยตอบตกลงก็เพราะเธออยากจะเข้าไปในโลกของคมกฤษบ้างก็เท่านั้น
"แก้มแน่ใจนะ" คมกฤษหน้าถอดสีถามเพื่อความแน่ใจ
"แน่ใจสิ เราอยากรู้ว่าข้างในมันจะสนุกแค่ไหน"
"งั้นก็ตกลงตามนี้นะ โอมไปรับแก้มนะ ส่วนเราจะนั่งแท็กซี่ไปเอง อย่าลืมแต่งตัวแซ่บๆล่ะ แก้ม" มีนายิ้มแก้มปริ
"อืม" ปราภัทสรพยักหน้ารับ
หลังทานมื้อเย็นเสร็จคมกฤษก็แล่นรถไปส่งมีนาที่บ้านก่อนจึงเหลือเพียงคนทั้งคู่ภายในรถ คมกฤษที่มีสีหน้าเคร่งเครียดหันไปมองหน้าปราภัทรสรด้วยความเป็นกังวล
"โอมว่าแก้มไม่ต้องไปดีกว่านะ ไม่ต้องไปสนใจคำพูดของมีนาหรอก" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
"เพราะอะไรเหรอ โอมถึงไม่อยากให้แก้มไปด้วย" หันไปสบตากับชายหนุ่ม
"เปล่าไม่มีอะไร เราก็แค่เป็นห่วงน่ะ มันอันตราย"
"อันตรายแต่ว่าโอมก็ไปเที่ยวเกือบทุกคืนไม่ใช่เหรอ"
"มันก็ใช่ แต่แก้มไม่เคยไปไง" คมกฤษเริ่มมีอารมณ์
"โอมกำลังมีอะไรปิดบังแก้มอยู่กันแน่"
"ได้ อยากไปก็ไปเลย แต่ไปเองนะ โอมไม่มารับหรอก"
"แก้มไม่คิดเลยว่าโอมจะพูดแบบนี้กับแก้ม" มองหน้าชายหนุ่มที่ทำท่าเฉยชา
"เพราะใครล่ะ"
"สรุปแล้ว แก้มเป็นคนผิดสินะ" พูดจบก็เปิดประตูลงไปทันทีเมื่อรถจอดสนิทตรงหน้าบ้านพอดี โดยไม่สนใจเสียงเรียกจากคนข้างในรถ
"โธ่โว้ย! อะไรกันนักหนาว่ะ! คนนี้จะเอาอย่างนี้คนโน้นจะเอาอย่างนั้น" คมกฤษเอ่ยออกมาเพื่อระบายอารมณ์โมโหแล้วแล่นรถจากไป ปราภัทรสรที่ยืนมองอยู่จากข้างในบ้านทำได้แต่ห่วงใยชายหนุ่มในใจ ตั้งแต่ที่คบกันมาครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนเริ่มมีอารมณ์ต่อกัน เธอเชื่อว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ ที่คมกฤษกำลังปกปิดเธอเอาไว้ไม่อยากให้เธอเข้าไปยุ่งย่ามในโลกของเขา
ตกดึกปราภัทรสรในชุดเดรสยาวสีดำสายเดี่ยวเดินเข้าไปภายในผับตามเวลาที่มีนานัดหมาย ร่างบางเดินไปทางโต๊ะที่มีนาบอกเอาไว้ เมื่อเดินเข้าไปถึงเธอก็เห็นคมกฤษกับมีนากำลังนั่งดื่มพูดคุยกันอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"นา" ปราภัทรสรเดินเข้าไปหาคนทั้งคู่
"มาแล้วเหรอ" มีนามองปราภัทรสรตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ทำไมแต่งตัวแบบนี้ล่ะ กระโปรงจะยาวไปถึงไหนกัน"
"เราไม่อยากแต่งตัวโป๊น่ะ" พูดพลางมองหน้าคมกฤษที่เมินเฉยไม่สนใจเธอ
"อืม มานั่งเถอะ"
ทันทีที่ปราภัทรสรนั่งลงมีนาก็รินเครื่องดื่มใส่แก้วให้เธออย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็ออกไปเต้นกับลูกค้าโต๊ะข้างๆ ทิ้งให้คมกฤษกับปราภัทรสรนั่งอยู่ที่โต๊ะกันสองคน ระหว่างนั้นร่างบางก็ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่มด้วยความขมคอ
"ดื่มไม่เป็น ก็ยังจะฝืนดื่มอีก" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
"ตกลงโอมไม่พอใจอะไรแก้มกันแน่"
"นึกว่าจะไม่มา สุดท้ายก็มาจนได้"
"_____" ร่างบางนั่งเงียบไม่ตอบโต้ชายหนุ่มแต่กลับกระดกเครื่องดื่มลงคอรวดเดียวจนหมดแก้วแล้วรินเติมทันที ระหว่างนั้นคมกฤษก็หันไปมองมีนาที่กำลังเต้นสนุกอยู่เบื้องหน้าด้วยความหึงหวงเมื่อมีผู้ชายเข้าไปใกล้ชวนเธอพูดคุยไม่ยอมละสายตา ทุกการกระทำล้วนแต่อยู่ในสายตาของปราภัทรสรหมด
"ดูโอมจะสนใจนา มากกว่าแก้มอีกนะ"
"ทำไมก็เราเป็นเพื่อนกัน"
"แก้มก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" ยกกระดกเครื่องดื่มลงคอจนเหลือครึ่งแก้ว
"จะดื่มอะไรนักหนา เดี๋ยวก็เมาเอาหรอก" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"แก้มไม่เมาหรอก"
"แล้วจะคอยดู"
"โอมไปเต้นกับนานะ แก้มเราขอยืมตัวโอมหน่อยนะ " มีนาเดินเข้ามาที่โต๊ะคว้าดึงท่อนแขนชายหนุ่มให้ลุกขึ้น
"อืม" ปราภัทรสรพยักหน้ารับด้วยอาการมึนศรีษะเล็กน้อย
ปราภัทรสรนั่งมองคมกฤษกับมีนาที่เต้นขยับตัวไปตามจังหวะเพลงด้วยความสับสน เมื่อทั้งสองคนเริ่มขยับเข้าใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข โดยเฉพาะคมกฤษที่อารมณ์ต่างจากเมื่ออยู่กับเธอลิบลับ เงยหน้าขึ้นมองคนทั้งคู่อีกทีก็หายไปจากสายตาของเธอแล้ว มือบางกระดกเครื่องดื่มที่เหลือในแก้วลงคอจนหมด คิดในแง่ดีทั้งสองคนคงจะแยกย้ายกันไปเข้าห้องน้ำ ไม่นานทั้งสองคนก็เดินตรงมาที่โต๊ะพร้อมกับแก้วเครื่องดื่มในมือสามแก้ว
"แก้ม นาไปสั่งเครื่องดื่มมาให้น่ะ" มีนาถือแก้วเครื่องดื่มวางลงตรงหน้าเธอ
"ขอบใจนะ ดูนากับโอมจะมีความสุขมากเลยนะ คงจะมากันบ่อยสิท่า" ปราภัทรสรยกกระดกเครื่องดื่มลงคอรวดเดียวจนหมดแก้ว
"โห รวดเดียวหมดเลยเหรอแก้ม ไหนว่าไม่เคยดื่มไง" มีนาตกใจตาโต
"ก็แค่คิดเสียว่ามันเป็นน้ำเปล่าน่ะ ดื่มกันสิไม่ดื่มเหรอ" ปราภัทรสรมองหน้ามีนากับคมกฤษที่เอาแต่ยืนจ้องหน้าเธอ
"แก้มขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ร่างบางลุกจากเก้าอี้ด้วยอาการมึนเมา
"ให้นาไปส่งไหม"
"ไม่ต้องหรอก อยู่กับโอมไปเถอะ" ร่างบางค่อยๆ เดินประคองตนเองให้มีสติมากที่สุดตรงไปทางห้องน้ำทันที
"ท่าทางแก้มจะเมาแล้วนะ นาไม่เคยเห็นแก้มเป็นอย่างนี้เลย โอมจะไม่ไปดูหน่อยเหรอ" มีนาเอ่ยขึ้น
"อยากมา อยากดื่ม ก็ช่วยตัวเองไปแล้วกัน"
"ตามใจ" มีนายกยิ้มมุมปาก
หลังจากปราภัทรสรทำธุระส่วนตัวเสร็จเธอก็ค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำ กำลังจะเดินเข้าไปยังโซนด้านในของผับเธอก็เดินเซชนเข้ากับชายคนหนึ่งเกือบจะล้มลงไปกองกับพื้นโชคดีที่มือหนาคว้าตัวเธอเอาไว้ได้ทัน ร่างบางจึงตกอยู่ในอ้อมแขนของชายแปลกหน้าที่เห็นแค่เลือนรางไปโดยปริยาย
"คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางจ้องมองใบหน้าเนียนในอ้อมแขนไม่วางตาเหมือนต้องมนต์สะกด แก้มแดงก่ำมันชวนให้เขาหลงใหล
"ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ"
"คุณจะทำอะไรแก้ม!" คมกฤษที่เดินมาเห็นเข้ารีบคว้าร่างบางออกจากชายแปลกหน้าทันที เขาเห็นเธอหายไปนานจึงออกมาตามหา แต่ไม่คิดว่าเธอจะถูกชายอื่นแตะต้องตัว
"พอดีเธอเดินเซจะล้ม ผมก็แค่ช่วยเอาไว้ ผู้หญิงตัวนิดเดียวไม่ควรจะปล่อยให้อยู่คนเดียวนะครับ ยิ่งเมาอยู่ด้วย ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ผม มันจะเกิดอะไรขึ้นคุณลองคิดดูเอาเองก็แล้วกัน" พูดจบร่างหนาเคร่งขรึมก็เดินจากไป แต่ก่อนที่จะไปก็ไม่ลืมหันไปมองร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนคมกฤษให้เต็มตาเสียก่อนที่จะไป
"โอมมีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า" มีนาเอ่ยถามขึ้นทางด้านหลัง
"เปล่า กลับกันเถอะ" ช้อนอุ้มปราภัทรสรขึ้นแล้วเดินไปที่รถทันที
เมื่อไปถึงคอนโดหรูคมกฤษก็อุ้มปราภัทรสรที่หลับไหลมาตลอดทางเข้าไปวางบนเตียงพร้อมกับห่มผ้าให้เธอ ยืนมองร่างบางที่นอนหลับไหลด้วยความรู้สึกผิดในใจสับสนว่าตอนนี้ตนเองกำลังทำอะไรอยู่ต้องการอะไรกันแน่
"โอม เราไปนอนกันเถอะนะ" มีนาเดินเข้าไปสวมกอดคมกฤษจากทางด้านหลัง
"นา นอนเป็นเพื่อนแก้มในห้องนี้ดีกว่านะ" ดึงมือบางที่กอดรัดรอบเอวออก
"ทำไม" มีนาจ้องมองหน้าคมกฤษด้วยความไม่เข้าใจ
"เดี๋ยวแก้มตื่นขึ้นมาจะสงสัยเอา"
"หึ อย่ากลัวไปเลยนะ เดี๋ยวตอนเช้ามืดนาจะกลับไปก่อน" ยกแขนคล้องคอชายหนุ่มอย่างยั่วยวน
"อืม ก็ได้"
"ให้นาขึ้นให้นะ" กระซิบข้างใบหูหนา
"เมื่อกี้ในห้องน้ำ ยังไม่พออีกเหรอ หื้ม"
"ห้องน้ำในผับมันแคบจะตาย โอมก็เห็น"
"อืม ไปกันเถอะ" ร่างหนาหันไปมองร่างบางที่หลับอยู่บนเตียงแล้วเดินตามหลังมีนาออกไป
เช้าวันใหม่ปราภัทรสรลืมตาตื่นขึ้นด้วยอาการปวดศรีษะอย่างหนักแทบจะระเบิด ค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งพลางจับกุมศรีษะของตนเองเอาไว้มองกวาดสายตาสำรวจไปทั่วห้องจึงรู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหน แล้วนั่งคิดทบทวนถึงเรื่องเมื่อคืนด้วยความน้อยใจ
"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
"โอม" เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม
"ดื่มน้ำมะนาวหน่อยนะ จะได้หายปวดหัว ถ้าไม่หายก็ทานยาแก้ปวดตามนะ"
"แล้วนาล่ะ อยู่ไหน"
"กลับไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ โอมเห็นว่าแก้มเมาหนักก็เลยพามาที่นี้"
"แก้มกลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวยายจะเป็นห่วงเอา" ร่างบางขยับจะลงจากเตียง
"อย่าเพิ่งกลับเลย โอมโทรบอกยายให้แล้ว นอนพักเถอะนะ ดีขึ้นค่อยกลับก็ได้"
"โอมยังอยากจะหมั้นกับแก้มอยู่ไหม" เอ่ยถามเสียงสั่นเครือ
"แก้มถามแบบนี้ทำไม" คมกฤษเริ่มนั่งไม่ติดขยับเข้าไปกุมมือบางเอาไว้
"โอมชอบนาใช่ไหม" มองหน้าชายหนุ่มผ่านม่านน้ำตา
"โธ่ แก้ม อย่าร้องเลยนะ โอมรักแก้มคนเดียว อย่าคิดมากเลยนะ" ร่างหนาคว้าร่างบางเข้ามากอดด้วยความตกใจที่เห็นน้ำตาปราภัทรสรครั้งแรก
"รู้ไหม ว่าสิ่งที่โอมทำมันทำให้แก้มเสียใจ แก้มเมาขนาดนั้นโอมยังไม่สนใจเลย ทำบึ้งตึงใส่แก้ม แต่กลับไปสนใจแต่นา โอมจะให้แก้มคิดยังไง หรือว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น ที่แก้มไม่รู้" ผละออกจากร่างหนาทั้งน้ำตาอาบแก้ม
"โอมขอโทษ มันไม่มีอะไรเลย โอมกับนาเราก็แค่สนุกกันตามประสาเพื่อนเท่านั้น โอมรักแก้มคนเดียว ไม่เคยสนใจใครเลย เชื่อโอมนะ"
"โอมแน่ใจแล้วใช่ไหม ว่ารักแก้มจริงๆ "
"แน่ใจสิ มันเป็นความผิดของโอมที่ใช้อารมณ์มากไปหน่อย ก็โอมโกรธนี่ ที่แก้มไม่เชื่อฟังโอมตามไปที่ผับ โอมก็เลยแก้เผ็ดทำเป็นไม่สนใจ แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีผู้ชายคนอื่นเข้ามาใกล้ชิดแก้มจนได้ มันน่าโมโหจริงๆ " คมกฤษนึกถึงชายหนุ่มแปลกหน้าเมื่อคืน
"แต่เขาก็พูดถูกนะ ฟังจากคำพูดแล้วคงจะเป็นผู้ชายที่อบอุ่นอยู่พอสมควร" ร่างบางนึกถึงน้ำเสียงนุ่มลึกของชายหนุ่มแปลกหน้าที่บังเอิญไปตกอยู่ในอ้อมแขนแกร่งนั้น
"ไม่เอาสิ แก้มอย่าพูดแบบนั้นได้ไหม โอมขอโทษ จะให้ไถ่โทษยังไงโอมก็ยอม อย่าโกรธเลยนะ ดีกันนะคนสวย" ร่างหนากอดออดอ้อนร่างบาง
"ก็ได้"
"โอมสัญญา ว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว"
"ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน"
"ครับผม" หอมแก้มเนียนฟอดหนึ่ง
- ผู้เขียน
