เดซี่ลูบหน้าท้องของตัวเองแผ่วเบาเมื่อรับประทานอาหารบนโต๊ะจนหมด ความอร่อยสมคำร่ำลืออย่างที่เจ้าตัวโม้เอาไว้ให้เธอฟังไม่มีผิด
“อร่อยไหมครับ”
ลูคัสเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มน้อยๆ เขานั่งมองหญิงสาวทานอาหารฝีมือตัวเองด้วยความเพลิดเพลิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารสชาติเป็นยังไงเพราะภายในระยะเวลาสั้นๆ ของตรงหน้าแทบหมดเกลี้ยง
“พอทานได้ค่ะ”
เรื่องอะไรจะชมให้เขาเหลิง แม้อาหารจะอร่อยแทบไม่มีที่ติ
“ต่อไปผัวคนนี้จะทำอาหารให้เมียทานเอง ผมทำได้ทุกอย่างจะบอกไว้ให้”
“เอาใจฉันจังเลยนะคะ หวังผลอะไรอยู่หรือเปล่า”
“หวังเอาครับ” ตอบกลับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ชัดเจนดีนะคะ”
หมอสาวชำเลืองมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างคาดโทษ เหนื่อยใจกับเขาเสียเหลือเกินเมื่อได้ฟังความตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อมแบบนั้น
“หวังเอาใจเมียครับ มองผมตาขวางแบบนั้นคิดอะไรอยู่”
“ไม่ต้องมาทำพูดจาแบบนั้น ฉันรู้สันดานคุณดี”
“อ่า มีเมียฉลาดเป็นกรดหนิแย่จัง
