“อะไรกัน ป้าว่าเราดีขึ้นแล้วนะ ทำไมอาการแย่ลงอีกล่ะ ไปโรงพยาบาลไหม?”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวพริมพักอีกหน่อยน่าจะดีขึ้น ป้าไปนอนเถอะ ดึกแล้วด้วย”
จากที่อาการดีจนแทบหายแล้ว พอถูกเขาซ้ำรอยเก่าพริมาถึงกับหมดเรี่ยวแรงไปอีกรอบจนคนเป็นป้าเริ่มเป็นกังวล
“งั้นเดี๋ยวป้านอนด้วย”
“พริมไม่ได้เป็นอะไร ป้าไปนอนเถอะดึกแล้วด้วย”
“งั้นมีอะไรก็เรียกนะ เรียกดังๆเลย”
“จ๊ะ”
และป้าจันทร์ฉายก็เดินออกไปด้วยสีหน้าเป็นกังวล เมื่อพริมาเล่นห่มผ้ายันคอจนน่าเป็นห่วง พอป้าจันทร์ฉายออกไป พริมาก็ค่อยๆลดผ้าห่มลงเมื่อเธอรู้สึกร้อนวูบวาบแต่กลับต้องปกปิดร่องรอยบนร่างกายไม่ให้คนเป็นป้าได้เห็นมัน
“เฮ้อออ อีตานั่นทำบ้าอะไร รอยเต็มไปหมด...”
ถึงปากจะต่อว่าแต่พอนึกไปถึงเวลาที่เขามีอะไรกับเธอ พริมาถึงกับหน้าแดงอย่างเขินขาย เมื่อไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะมาตกหลุมรักเขาเข้าให้เสียแล้ว
ปิ๊บ!
‘ขอเข้าไปได้ไหม?’
ขณะพยายามข่มตาหลับแต่ก็หล
