บทที่ 03 หมอประจำตัว
860 คำ
ร่างสูงโปร่งที่เพิ่งเข้ามาใหม่จดจ้องเขาเรียบนิ่งผ่านเลนส์แว่นตาอันหนาเตอะ เขาขยับกรอบแว่นเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปมองทางไหนสักทาง และเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่างที่เป็นหนึ่งในแผนการณ์สร้างเรื่องเขาจึงหันกลับมามองยังพระเอกหนุ่มอีกครั้ง
"ออกไป"
"มึงเป็นใครวะ" พระเอกหนุ่มลุกพรวดด้วยความขุ่นเคือง ทว่าคราวนี้เขาเริ่มลดเสียงลงเพราะคนในร้านเริ่มหันมาสนใจ จึงไม่อยากตกเป็นข่าวในด้านไม่ดีที่ดันสร้างภาพไว้ตั้งนาน
"ออกไปก่อนที่กูจะส่งคนมาลากมึง" ชายหนุ่มมาใหม่ไม่ได้คิดจะสนใจตอบคำถาม เขากดเสียงต่ำอีกครั้งจดจ้องใบหน้าอีกคนนิ่งเรียบจนในที่สุดอีกคนก็ยอมถอย
"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง" พระเอกหนุ่มค่อย ๆ เดินถอยห่าง เขาชี้หน้าคนที่มาช่วยเธอไว้แล้วรีบเดินหนีออกไปในทันที
ร่างสูงผละสายตาจากชายหนุ่มที่พาลหาเรื่อง ก่อนที่จะหันมาสนใจคนตัวเล็กที่นั่งกุมท้องใบหน้าเริ่มซีดเซียว ดวงตาหรี่ลงจนใกล้จะหลับเต็มที
"ปะ ปล่อยฉัน…" ทันทีที่มือหนายื่นเข้ามาจะช่วยเธอก็ปัดมือออก โดยที่ไม่เงยหน้าดูด้วยซ้ำว่าเขาคนนั้นเป็นใคร
"กลับบ้าน" สิ้นเสียงของร่างสูงที่พูดขึ้นเจ้าของใบหน้าสวยก็รีบเงยหน้ามองเพราะเริ่มรู้สึกคุ้นน้ำเสียง ดวงตากลมที่หรี่ลงพยายามเพ่งมองว่าคนที่ยื่นมือมาเป็นใคร แล้วมันก็เฉลยในเวลาต่อมาเพราะเขาคือ…
"เฮียวอร์ม" หมอประจำตัวของเธอที่ช่วยชีวิตเธอไว้ ร่างบางจึงไม่รอช้าที่ยื่นมือรับความช่วยเหลือจากเขาเพราะคิดได้ว่าเขาไว้ใจได้จากการที่พบเจอกันมาหลายต่อหลายครั้ง
ร่างเล็กถูกประคองให้เดินออกจากผับโดยที่ซบลงบนอกแกร่งของหมออย่างห้ามร่างกายที่อ่อนแอไว้ไม่ได้ โรคประจำตัวของเธอกำลังประท้วงอย่างหนักหน่วงจนต้องหาที่พึงพิงซึ่งแผงอกกว้างของคุณหมอก็ดูเข้าท่าที่สุด
"รถอยู่ไหน?" เสียงทุ้มถามคนในอ้อมกอด ทว่าตอนนี้เธอเหมือนคนมึน ๆ อึน ๆ ที่ไม่รับรู้เรื่องราวแม้กระทั่งคำถามจากเขา
คนเป็นหมอตัดปัญหาโดยการพาไปที่รถของเขาเอง ประคองร่างเล็กไว้แล้วดันให้นั่งข้างคนขับในขณะที่เขาเป็นฝ่ายที่ขับรถเองโดยที่รับรู้ถึงเสียงฝีเท้าที่ตามเขาและเธอตลอดการเดินออกมาจากผับ
"พกยามาด้วยไหม?" เขาพยายามถามร่างบางที่เอาแต่นั่งเอนพนักพิงแล้วกุมท้องไว้ และไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากคนข้างกายเพียงแต่พยายามส่ายหัวเป็นประวิงหมอหนุ่มจึงเข้าใจรีบถอยรถออกในทันที
เซฟเฮาส์หมอวอร์ม
รถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดที่ลานจอดรถส่วนตัวเซฟเฮาส์ของเขา ก่อนที่จะลงมาจากรถแล้วเปิดประตูฝั่งข้างคนขับจัดการอุ้มคนตัวเล็กที่กำลังนอนสะลึมสะลือ
"ที่นี่ที่ไหน…" เธอลืมตาขึ้นช้า ๆ แล้วมองทางที่ชายหนุ่มกำลังเดินเข้าไป ร่างสูงที่กำลังอุ้มไม่ยอมตอบ เขาเดินเข้าไปในเซฟเฮาส์ส่วนตัวแล้วจัดการวางร่างเล็กลงนอนบนโซฟากว้างอย่างเบามือ
พรึ่บ!
มือหนาถูกคนตัวเล็กจับข้อแขนไว้ในตอนที่เขากำลังจะหมุนตัวเพื่อเดินไปทำอะไรสักอย่าง ริมฝีปากแห้งเหือดถามขึ้นอีกครั้งเพราะเธอยังคงแปลกใจไม่หาย
"ที่นี่ที่ไหน ฉะ ฉันอยากกลับคอนโด"
"ฉันจะไปทำอะไรมาให้กิน" มือบางถูกแกะออกทันทีที่เขาพูดจบ ก่อนที่จะตรงเข้าไปในครัวแล้วจดจ่อกับการทำอาหารจนไม่นานเขาก็เดินออกมาพร้อมผ้ากันเปื้อนบนร่างกาย วางข้าวต้มร้อน ๆ บนโต๊ะกลางที่เพิ่งจะทำเสร็จมาหมาด ๆ
ร่างเล็กถูกพยุงให้ลุกขึ้นมานั่งด้วยร่างสูง เธอนั่งมองถ้วยข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้าสลับกับหมอหนุ่ม เหมือนมีอะไรในใจที่ไม่ยอมหยิบช้อนมาทานเสียที
"กินเถอะ ฉันไม่ทำอะไรคนไข้ของฉันหรอก" ได้ยินดังนั้นเธอก็เอื้อมมือไปตักข้าวต้มขึ้นมาทาน ขณะที่ภายในเซฟเฮาส์มีแต่ความเงียบดวงตาคู่สวยก็ทานข้าวสลับกับมองเขาเป็นบางเวลา
"ยา" ร่างเล็กวางช้อนลงแล้วยอมกินยาตามอย่างว่าง่าย จนคนทำอาหารในตอนแรกหยัดยืนขึ้นแล้วเก็บถ้วยและแก้วน้ำดื่มของเธอกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง
น้ำฝนได้แต่มองตามหลังการกระทำของอีกคนอย่างงุนงง เธอมาอยู่ในบ้านของหมอที่เป็นเจ้าของไข้ ทว่าก็ไม่ได้สนิทกันจนได้มานอนในเซฟเฮาส์ส่วนตัวของเขา ไม่แปลกไปหรือ…
- ผู้เขียน
