ภายในห้องครัวได้กลิ่นโชยของข้าวต้มหมูสับที่หมอหนุ่มเป็นคนลงมือทำด้วยตัวเอง ใช้เวลาไม่นานอาหารก็ถูกจัดเสิร์ฟในถ้วยสวยงาม ก่อนที่คนทำจะเดินออกไปให้คนตัวเล็กที่เขาตั้งใจทำให้ ทว่าเมื่อกลับมาที่โซฟาตัวเดิมที่เขาจับเธอนอนเมื่อครู่ ที่นั้นก็กลายเป็นที่ว่างเปล่าเสียแล้ว
หมอหนุ่มจึงหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อหวังจะหาตัวภรรยาสาว และเป็นไปตามคาด คนป่วยกำลังนอนคลุมโปงมิดชิดไม่เห็นแม้แต่เส้นผม วอร์มจึงวางถาดข้าวต้มลงที่หัวเตียงแล้วจัดการค่อย ๆ ดึงผ้าห่มเพราะคิดว่าเธออาจจะหลับไปแล้ว
แต่แล้วผ้าห่มที่ปิดมิดดึงยังไงก็ดึงไม่ออก ราวกับคนข้างในกำลังขืนไม่ให้เขาเปิดออกมา หมอหนุ่มจึงผละออกกลับมายืนตรงอย่างงุนงง
"เฮียทำข้าวต้มมาให้" เขาเอ่ยเสียงเรียบ
"…" แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ แต่เขามั่นใจว่าเธอยังไม่หลับเพราะผ้าห่มยังขยับหนีเขาอยู่เลย
"เป็นอะไรน้ำฝน ทำไมไม่ลุกมาทานข้าว"
"เฮียเอาออกไปเถอะ ฝนไ
