“อืม ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างนะ เจอกันวันที่พ่อกับแม่คุณพร้อมนะครับเดียร์”
พนาถอนจูบออกไปอย่างเสียดาย บอกให้เธอรับรู้ ก่อนจะเห็นว่าเธอพยักหน้าขึ้นลง ไม่รู้ว่าเข้าใจมากน้อยแค่ไหน เพราะหน้าเธอยังดูงงๆ อยู่เลย
“ได้ยินไหมเนี่ย”
พนาถามยิ้มๆ ยกมือลูบกรอบหน้าสวยแผ่วเบา ยิ่งโตยิ่งสวย วันเวลาทำให้เสน่ห์ของเธอชัดเจนขึ้น เพียงแค่มอง เขาก็รู้สึกตกหลุมรักได้เลย
“ได้ยิน ไม่ได้หูหนวก”
พูดอย่างน้อยใจ เธอนึกว่าจะได้เจอเขาบ่อยขึ้นซะอีก เข้าใจว่าเขาก็ต้องทำงาน แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆ
“เป็นอะไร?”
พนาสังเกตเห็นทุกอย่างที่ฉายออกมาจากใบหน้าสวย แต่ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป เขากับเธอเพิ่งกลับมาเจอกัน ความรู้สึกเก่าๆ มันคงไม่หวนกลับมาได้ง่ายขนาดนั้น แม้สำหรับเขามันจะไม่เคยหายไปเลยก็เถอะ แต่สำหรับเธอมันอาจจะไม่ใช่
“ก็…ตกลงจะแต่งงานกัน มันก็ต้องมาเจอกันบ้างใช่ไหม จะต่างคนต่างอยู่แบบนี้ แล้วจะตกลงแต่
