3
1575 คำ
ธิดาเดินสำรวจบ้านช่องของเขา มันสะอาดสะอ้าน ข้าวของเป็นระเบียบเรียบร้อย ฝุ่นไม่มีเลยแม้แต่น้อย ธีรภัทรเป็นคนสะอาดสะอ้าน แต่ไม่จุกจิกจู้จี้ เขามักเป็นกันเองกับคนอื่นเสมอ อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสุขใจ มันอบอุ่นบรรยายไม่ถูก แต่มันสุขและอุ่นใจยามได้ใกล้ชิดผู้ชายที่ชื่อ ธีรภัทร
ช่วงบ่ายเขาพาเธอมาหัดว่ายน้ำ บ้านของเขามีสระน้ำส่วนตัว เธอจึงไม่ต้องออกไปเรียนว่ายน้ำปะปนกับคนอื่น เพราะไม่ค่อยมั่นใจในหุ่นของตัวเอง อายธีรภัทรคนเดียวดีกว่าอายสายตาคนอื่นอีกมากมาย
เขาหัดให้เธอดำน้ำ กลั้นหายใจ และตีน้ำ ทำตัวเองให้ลอยน้ำได้ ก่อนจะหัดใช้มือ
“ตรงนี้ตื้นครับ รับรองว่าไม่จมแน่นอน ถ้าเราไม่เกร็ง แล้วนอนอยู่ในน้ำ ตัวเราจะลอยได้เองเลยนะ” เขาจับเธอให้ลอยตัวในน้ำดู
“นอนหงายเฉยๆ ก็ไม่จมน้ำแล้วครับ”
“จริงด้วยค่ะ น้องดาลอยน้ำได้ด้วย” เธอพูดอย่างดีใจ
“ไม่ต้องเกร็งเราก็จะลอยน้ำได้ครับ” เธอนอนหงายปล่อยตัวตามสบาย ก็สามารถประคองตัวให้ลอยน้ำได้
“เวลาเราว่ายน้ำไม่ไหวหรือเหนื่อย เราก็นอนหงายแบบนี้ไปเลย บางทีเกิดตกลงไปในน้ำสกปรก เราจะได้ไม่ต้องเอาหัวมุดลงไป ท่านอนหงายนี้ก็สามารถว่ายน้ำได้ แถมยังเหนื่อยน้อยกว่าท่าอื่นๆ ด้วยนะครับ”
“ดีจังเลยค่ะ”
“ว่ายน้ำไม่ยากครับ แค่เราไม่กลัว ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับกระแสน้ำ มันก็ว่ายเป็นไปเองครับ แรกๆ อาจจะเกร็งไปบ้าง เหมือนขับรถนั่นแหละ”
“ขอบคุณมากๆ นะคะ” เธอกล่าวขอบคุณเขาขณะเขาดึงขึ้นจากสระน้ำ รอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งมาให้ ทำให้เธอต้องยิ้มกว้างตอบกลับไป
เขาหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผมให้เธอ ธิดามองคนที่กำลังเช็ดผมให้ตาลอย ผู้ชายอะไรน่ารัก น่ากอด
“น้องดาครับ น้องดา”
“คะ?”
“เป็นอะไรครับ พี่เรียกตั้งนานเอาแต่เหม่อ”
“ปะ... เปล่าค่ะ น้องดาแค่เอิ่ม... ดีใจที่ได้ออกกำลังกายน่ะค่ะ”
เธอหาทางรอดให้ตัวเอง ตอบออกไปก็อยากจะเขกหัวตัวเองแรงๆ ตอบแบบสิ้นคิดสุดๆ ไปเลย
“เดี๋ยวมื้อเย็นพี่ทำอาหารคลีนให้รับประทานนะครับ วันนี้ออกกำลังกายแค่นี้ก็พอ ค่อยๆ ปรับเปลี่ยนไปวันละนิดวันละหน่อย ถ้าออกกำลังเยอะเกิน พี่เกรงจะปวดเมื่อย ร่างกายรับไม่ไหว ค่อยๆ เพิ่มเอาดีกว่าครับ”
“ค่ะพี่ธี” เธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินตามเขาเข้ามาในห้องครัว
“พี่ธีทำอะไรอยู่คะ”
“ทำอาหารคลีนให้กินครับ อกไก่ไม่มีไขมัน ผักผลไม้อีกหลายอย่าง มีดอกไม้กินได้ด้วยครับ” เธอเห็นเขาม้วนอกไก่ยัดไส้ด้วยเห็ดและนำไปอบ ก่อนจะนำออกมาตัดเป็นชิ้นๆ รับประทานกับผักและผลไม้
“กินแล้วไม่อ้วนแน่นอนครับ” เขาเสิร์ฟพร้อมน้ำผักปั่นเย็นฉ่ำ แค่เห็น เธอก็น้ำลายสอแล้ว เพิ่งรู้ว่าอาหารเพื่อสุขภาพก็น่ารับประทานไม่แพ้อาหารที่กินแล้วทำให้อ้วนเหมือนกัน
“กินแล้วอิ่มเหมือนอาหารมื้อหลักทั่วไป แต่กินแล้วไม่อ้วน แถมยังให้คุณค่าทางอาหารครบถ้วนด้วยครับ”
“นี่ถ้าทำไปขายที่มหาวิทยาลัยต้องขายดีแน่ๆ เลยค่ะ เพราะเดี๋ยวนี้ คนหันมาสนใจกับสุขภาพกันเยอะมาก เหมือนที่พี่ธีบอกนั่นแหละ แถมสาวๆ ก็กลัวอ้วนกันด้วยค่ะ เลยเลือกรับประทานอาหารที่เน้นประโยชน์”
“ถ้าน้องดาเปิดตลาดในมหาวิทยาลัยได้ ก็ไปได้สวยเลยครับ น้องดาหาลูกค้ามา พี่จัดให้ตามออร์เดอร์”
“ได้เลยค่ะ น้องดาก็อยากขายของอยู่แล้วค่ะ” เธอเรียนการตลาดเพราะชอบค้าขาย อยากสร้างเนื้อสร้างตัวสร้างฐานะด้วยตัวเอง
“เราเป็นหุ้นส่วนกันแล้วนะครับ” เขายื่นนิ้วโป้งมาหาเธอ ธิดาทำหน้างง เขาก็บุ้ยใบ้ให้ยกนิ้วโป้งเหมือนๆ กับเขา เธอทำตามเขาก็กดนิ้วโป้งเข้าหาเบาๆ เหมือนสิ่งนั้นเป็นการสัญญา
เขาน่ารัก ธิดาคิดในใจ ธีรภัทรทำตัวเป็นกันเองเสมอ เขาไม่ถือตัวและมีวิธีทำให้คนอื่นไม่เกร็งเวลาอยู่ด้วยกัน หลังรับประทานอาหารเสร็จ เขาก็ดึงมือเธอให้เดินตาม
“พี่ธีจะพาน้องดาไปไหนคะ”
“ไปดูตำราอาหารที่พี่เขียนเอาไว้ครับ พี่กำลังจะพิมพ์เล่มและวางขายอีบุ๊ก”
“ว้าว! ดีจังเลยค่ะ พี่ธีเก่งจัง เขียนหนังสือเยอะมาก น้องดาเป็นแฟนคลับทุกเล่มเลยนะคะ”
“จริงเหรอครับ”
“ค่ะ” เธอเผลอบอกความลับไปแล้ว เลยต้องพยักหน้ารับอย่างอายๆ
“เดี๋ยวนี้อีบุ๊กก็ตีตลาดหนังสือครับ พี่ก็เลยทำขายทั้งสองอย่าง ไม่ต้องรอส่ง สนพ. เหมือนแต่ก่อน เราก็พิมพ์ขายเองได้ สะดวกด้วย”
“ตำราอาหารของพี่ธีเป็นอาหารเพื่อสุขภาพลดน้ำหนักเหรอคะ”
“ใช่ครับ พี่ลองคิดสูตรอาหารแปลกๆ ดู ทำแล้วอร่อยก็จดบันทึกเอาไว้ เอามาเขียนเป็นหนังสือ”
“เดี๋ยวนี้ทันสมัยจริงๆ ค่ะ เพราะอินเตอร์เน็ตทำให้คนได้เปิดโลกกว้างขึ้น รับรู้ข่าวสารมากมายแบบไม่ต้องรอหนังสือพิมพ์หรือหนังสือเล่ม”
“สมัยก่อนยังมีเทปมีซีดี เด็กเดี๋ยวนี้คงไม่รู้จักกันแล้วล่ะครับ เดี๋ยวนี้คนติดตามเว็บไซต์ เพจดังๆ ในเฟซบุ๊กและยูทูปแทน”
“การมีอินเตอร์เน็ตทำให้คนได้เข้าถึงผลงานของเรามากขึ้นนะคะ น้องดายังอยากเขียนหนังสือเก่งแบบพี่ธีเลยค่ะ”
“พี่เขียนไม่เก่งหรอกครับ แต่ใจรักเลยเขียนจบหลายเล่ม”
“พอพี่ธีพูดถึงเรื่องการเขียนหนังสือให้จบ น้องดาก็เข้าใจเลยค่ะ น้องดาเคยลองเขียนดู ไม่จบสักเรื่องเลยค่ะ ถนัดอ่านอย่างเดียว”
“ค่อยๆ เขียนไปครับ เดี๋ยวก็จบเอง”
“ไม่ไหวหรอกค่ะ ลองหลายรอบแล้ว ถ้าไม่ใช่จริงๆ ฝืนไปก็ไม่ได้ค่ะ การเขียนหนังสือให้จบสักเล่มนอกจากความพยายามแล้ว ยังต้องบวกพรสวรรค์และพรแสวงเข้าไปด้วยนะคะ เพราะมันต้องคิดอยู่ตลอดเวลาคิดมากมายในหัว ผุดไอเดียโน่นนั่นนี่ คือน้องดารู้สึกว่าคนเป็นนักเขียนเก่งนะคะ มีอะไรเขียนอยู่ตลอด มีความคิดผลิตออกมามากมายเต็มหัว”
“บางทีก็คิดไม่ออกเหมือนกันครับ ต้องหาไอเดีย หาบรรยากาศ และพบเจอกับสิ่งใหม่ๆ ด้วยเช่นกัน”
“บางครั้งพี่ธีก็คิดไม่ออกเหรอคะ”
“ครับ แต่บางครั้งก็สมองแล่น แต่เราต้องอ่านเยอะๆ ต้องดูเยอะๆ ต้องออกไปเจอโลกภายนอกบ้าง เราถึงจะมีอะไรมาเขียน เพราะความคิดของเรามันจะจำกัดแค่ที่รู้ หากเราไม่มีสิ่งใหม่ๆ เข้ามาเพิ่มเติม”
“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับ
“พี่จ้างพิสูจน์อักษร น้องดารับจ้างไหมครับ”
“พิสูจน์อักษรเหรอคะ”
“คือตำราอาหารที่พี่เขียนขึ้นมายังไม่ได้อ่านพิสูจน์อักษรเลยครับ น้องดาชอบอ่านหนังสือน่าจะเก่งภาษาไทยพอสมควร หากมีคำผิดก็แก้ให้พี่เลยนะครับ พี่ให้พิเศษเป็นค่าขนมไปเรียน”
“น้องดาไม่เอาค่าขนมค่ะ แต่ขอให้พี่ธีทำอาหารให้กินทุกวันจะได้ไหมคะ”
“ได้สิครับ” เขาโยกศีรษะของเธอไปมา มองอย่างเอ็นดู
“ขอบคุณค่ะ” เธอไหว้เขา เขารวบมือเธอเอาไว้ หัวใจของเธอเต้นระทึก แทบโลดออกมานอกอก
“ถึงจะมีคอมพิวเตอร์หรือความทันสมัยใดๆ เข้ามา พี่ก็ยังชอบอ่านหนังสือที่เป็นกระดาษอยู่ดีนะครับ”
“น้องดาก็ชอบค่ะ”
“พี่ว่าอ่านกระดาษไม่ปวดตา พักตาด้วยครับ แต่คนก็เก่งครับ เดี๋ยวนี้มีเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ให้อ่านหนังสือแบบถนอมสายตาไม่ปวดตาด้วยครับ”
“จริงค่ะ เพราะถ้านั่งมองจอคอมนานๆ ปวดตา ล้าไปหมดเลยค่ะ กล้ามเนื้อตาล้าเมื่อยแล้วก็แสบด้วยค่ะ”
“นั่งนานๆ ก็ต้องพักครับ เพราะตาของเราสำคัญที่สุด” เธอยิ้มให้เขา ชอบมองเวลาเขาพูด ธีรภัทรเป็นผู้ชายที่มองแล้วสบายตา อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เขาสุภาพและอ่อนโยนใส่ใจและดูแล
“พี่ไปส่งนะครับ”
“ค่ะ” คนที่โดนรวบมือเขินจัดเลยก้มงุด
“พี่เดินไปส่งครับ” เขารวบมือเธอก่อนจะจูงมือพาเดินไปส่งบ้าน
“พรุ่งนี้พี่โทร. มาปลุกนะครับ” เขาบอกเธอขณะที่เด็กสาวยืนส่งเขาอยู่หน้าบ้าน
“ค่ะ”
“อย่านอนดึกนะครับ เดี๋ยวตื่นไม่ไหว”
“จะรีบนอนแต่หัวค่ำเลยค่ะ”
“พรุ่งนี้ไปเรียนกี่โมงครับ”
“เก้าโมงค่ะ ตื่นมาวิ่งตอนหกโมงเช้าทันเยอะแยะค่ะ” เพราะมหาวิทยาลัยอยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก เธอจึงไม่ต้องเดินทางไกลเหมือนนักศึกษาคนอื่น
“พรุ่งนี้พี่ไปส่งนะครับ”
“พี่ธีจะไปมหาวิทยาลัยของน้องดาเหรอคะ”
“เปล่าครับ พี่ต้องไปธุระ ขับรถผ่านทางนั้นพอดี”
“งั้นน้องดาขอติดรถไปด้วยแล้วกันนะคะ” เป็นโอกาสดีที่เธอจะติดรถเขาไปเรียน และมีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกัน
- ผู้เขียน
