บทที่1
670 คำ
บทที่1
มือบางสั่นเทาค่อยๆรับจดหมายจากแม่นม ค่อยๆคลี่อ่านด้วยใจระทึก หวังให้มันเป็นเพียงจดหมายถามสาระทุกข์สุขดิบจากบิดาเท่านั้น แต่คราวนี้ไม่ได้มีเพียงจดหมาย แต่มีคณะเดินทางมากับจดหมายด้วย
แต่เมื่ออ่านไปได้เพียงไม่กี่ตัวอักษรน้ำตาก็หยดลงจดหมายจนเปียกปอน ร่างบางสั่นเทา
จื่อรั่ว แม้นางนั้นจะเป็นถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลจื่อ บุตรสาวของเจ้ากรมอารักษ์ แต่กระนั้นนางก็เป็นเพียงบุตรสาวของฮูหยินรองเท่านั้น หลังจากมารดาเสียชีวิต ฮูหยินเอกย่อมไม่คิกจะปล่อยให้ลูกสาวของคนที่ค่อยทิ้มแทงหัวใจอยู่ในจวนเดียวกัน จื่อฮูหยินส่งนางมาอยู่หมู่บ้านใกล้จากเมืองหลวงทันทีที่มารดาของจื่อรั่วเสียชีวติ ตอนนี้จิ่อรั่วอายุเพียง 8 หนาวเท่านั้น จื่อฮูหยินให้เหตุผลว่านางนั้นแพ้ท้องหนัก ไม่อาจดูแลเด็กในวัยกำลังซุกซนอย่างจิ่อรั่วได้ บิดาที่เป็นเพียงที่พึ่งเดียวก็ไม่เคยคิดจะเหลี่ยวแล เพราะเกรงใจฮูหยินเอก
ตราบวันนั้นจนวันนี้ ก็ล่วงเลยมา 10 ปี คนตระกูลจื่อไม่เคยมีใครมาเยี่ยมเยี่ยนนางเลยซักครั้ง จดหมายมาเขียนมาเพียงถามข่าวคราว และส่งเบี้ยหวัดมาให้ทุกๆเดือน แต่ไม่มีครั้งใดที่บอกให้นางกลับเมืองหลวงได้ นางเองก็หมดความหวังที่จะกลับไปแล้ว ยิ่งคาดหวังยิ่งผิดหวัง ใจดวงน้อยๆนี้เริ่มแข็งแกร่ง ไม่คาดหวังย่อมไม่ผิดหวัง
“คุณหนู” แม่นมจางที่ตามมาคุณหนูใหญ่มาอยู่ที่ต่างเมือง รีบเข้าไปโอบกอดดวงใจของคุณหนูตัวน้อยที่นางเฝ้าทะนุถนอมดูแลมาตั้งแต่ยังอยู่ในผ้าอ้อม
ร่างบางยังคงสะอื้นไห้ กับจดหมาย
“ท่านพ่อให้ข้ากลับเมืองหลวง ฮื่อ.. กับไปแต่งงาน”
ใจความในจดหมายมีเพียงข้อความไม่กี่ประโยค สั่งให้นางกลับเมืองหลวงทันทีที่ได้รับจดหมาย ทางครอบครัวได้ทำการหมั้นหมายนางกับบุตรชายตระกูลขุนนางด้วยกันเแล้ว เมื่อนางเดินทางไปถึงจะมีงานแต่งเกิดขึ้นทันที
หากต้องกลับไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ นางขอไม่กลับเมื่องหลวงตลอดชีวิต แต่บุตรสาวอย่างนางมีทางเลือกด้วยหรือ การเลือกคู่ครองเป็นสิทธิ์ขาดของบิดามารดา
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาข้านึกว่าท่านพ่อลืมเลือนข้าไปแล้ว แต่พอนึกได้ว่ามีข้า ก็เอาข้าไปใช้หาผลประโยชน์” จื่อรั่วยิ้มขื่นกับโชคชะตาขอตนเอง แต่งงานกับบุตรชายขุนนางด้วยกัน ย่อมไม่ผลเรื่องผลประโยชน์และความเหมาะสม
“แม่นมท่านดูสิ คงกลัวว่าข้าจะแข็งข้อ ถึงได้เตรียมคนมาพาข้ากลับไปด้วย” ร่างบางปรายตามองตาสาวใช้ที่เดินทางมาพร้อม
“นายท่านส่งพวกข้ามาดูแลความสะดวกสะบายให้คุณหนูใหญ่ระหว่างเดินทางกลับเมืองหลวงเท่านั้นเจ้าค่ะ”
หัวหน้าสาวใช้รับแก้ต่าง แม้คำสั่งที่ได้รับมาคือไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ต้องพานางขึ้นรถม้ากลับเมืองหลวงให้ได้
“เฮอะ ที่ผ่านมาข้าอยู่เรือนหลังเล็กๆ กับแม่นมเพียงสองคน ยังดีที่มีเบี้ยหวัดจุนจือทุกเดือน ชีวิตสุขสบาย ต้องขอบคุณท่านแม่ใหญ่ที่เอ็นดูข้า อยากให้ข้าอยู่นี่ข้าก็อยู่ อยากให้ข้ากลับข้าก็จะกลับ ไหนๆก็ยกขโยงกันมาขนาดนี้ ก็ช่วยกันเก็บของของข้าก็แล้วกัน อย่าให้ตกหล่นแม้แต่ชิ้นเดียว”
มือบางยกขึ้นกรีดน้ำตาออกจากดวงหน้า รู้ดีว่าวันหนึ่งก็ต้องถูกจับแต่งงานทำหน้าที่บุตรสาวกตัญญู นางจะกลับตามที่บิดาสั่ง ส่วนว่าที่เจ้าบ่าวจะเป็นใครนั้นนางหาได้สนใจไม่ เสียใจไปก็เปล่าประโยชน์ ‘เฮอะ พวกท่านไม่รู้จักข้าดีพอ 10 ปี ข้าคนนี้เปลี่ยนไปแล้ว’
- ผู้เขียน
