รักร้ายผู้ชายสีดำ

เพื่อนสนิท

Black Talk

...ผมเห็นเธอ

ผมเห็นพี่สาวไอ้ฮอร์สเข้าไปในห้องไอ้เปอร์ แต่ที่ผมสงสัยคือสองคนนั้นไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่และความสัมพันธ์อยู่ในระดับไหน แต่ดูจากท่าทางแล้วก็คงสนิทสนมกันพอสมควร แต่ทำไมผมไม่เคยรู้ว่าสองคนนี้รู้จักกัน

ปัง!

เสียงประตูห้องถูกเหวี่ยงปิดอย่างแรงจนดังสนั่น ผมหันมองคนที่เดินออกมาด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง อาเรน...อดีตภรรยาอาแดนและเป็นอดีตอาสะใภ้ของผมและไอ้เปอร์ เธอปรายตามองผมเพียงเล็กน้อยก่อนจะเดินกระแทกเท้าตรงไปที่ลิฟท์

เป็นเรื่องปกติที่ผมมักจะเห็นเธอมาที่นี่อยู่บ่อยครั้งทั้งๆที่หย่ากับอาแดนไปแล้ว เรื่องของอาเรนและอาเเดนผมไม่ได้ให้ความสนใจเพียงแต่เคยได้ยินผ่านหูอยู่บ่อยครั้งจากการพูดคุยของคนที่บ้าน

อันที่จริงผมไม่ใช่คนที่ให้ความสนใจเรื่องซุบซิบในครอบครัวสักเท่าไหร่ แต่ผมก็พอรู้มาว่าอาแดนและ อาเรนถูกบังคับให้แต่งงานกันเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ ที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของทั้งสองจึงค่อนข้างมีปัญหากันบ่อยครั้ง ผมได้ยินคนที่บ้านพูดว่าอาแดนมีผู้หญิงคนอื่นเลยขออาเรนหย่า

...แต่เหตุผลที่แท้จริงคืออาแดนไม่เคยรักอาเรน

งานแต่งของเขาผมเองก็ไปร่วมด้วย ในขณะที่เจ้าสาวมีรอยยิ้มและดูยินดีกับงานของตัวเอง เจ้าบ่าวที่เป็นอาของผมกลับมีสีหน้าเรียบนิ่ง

...ดูก็รู้ว่าไม่เต็มใจแต่ง

แต่ไม่เต็มใจจะทำอะไรได้

คำสั่งของคุณปู่ไม่ว่าใครก็ขัดใจไม่ได้ทั้งนั้น

อันที่จริงลูกหลานในตระกูลเราเพิ่งจะได้รับอิสระได้ไม่นานหลังจากที่คุณปู่ตายไปเมื่อสองปีก่อน หลายๆคนเริ่มหันเหไปในเส้นทางที่ตัวเองอยากเดินแต่ไม่มีโอกาสได้ทำ ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่อยากจะออกจากเส้นทางที่ถูกกำหนดไว้

ผมเป็นหลานที่ปู่รักมากที่สุดและแน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดี การที่ได้รับความเอาใจใส่จากปู่มากที่สุดทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา ปู่ควบคุมชีวิตผมทุกอย่าง

...ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องความรัก

โมนาเป็นผู้หญิงที่ปู่เลือกให้ผม

ไม่ได้แย่แต่ใช่ว่าจะดี

...ก็พอแก้ขัดได้ไปวันๆ

หลังจากวันที่ปู่ตายผมเคยคิดที่จะตัดความสัมพันธ์กับเธอ แต่ผมคิดว่าตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาเพราะโมนาก็ยังมีประโยชน์อะไรหลายๆอย่างสำหรับผมอยู่

...แต่ก็ใช่ว่าเป็นผมฝ่ายเดียวที่คิดแบบนี้

โมนาเองก็คงคิดไม่ต่างกัน

เธอไม่ใช่เหยื่อที่น่าสงสารหรอก

ผมยืนคิดอะไรเพลินๆ รู้ตัวอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงประตูบานเดิมถูกเปิดออก อาแดนเดินออกมาพร้อมผู้หญิงคนนึงที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี

...เธอคือมิกิ เพื่อนสนิทฮันนี่

"กลับมาแล้วหรอ?"

อาเอ่ยถามผมพร้อมกับพยุงมิกิที่สีหน้าไม่สู้ดีด้วยท่าทางเป็นห่วงเป็นใย

"อืม"

ผมพยักหน้าพร้อมกับชำเลืองมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆอา อันที่จริงผมกับอาแดนอายุห่างกันไม่ได้มากมายสักเท่าไหร่ ผมอายุ22ส่วนอาแดนอายุ25 อาจเป็นเพราะเราอายุห่างกันแค่3ปีมั้งก็เลยไม่ค่อยมีความเกรงอกเกรงใจกันสักเท่าไหร่

"อามีธุระน่ะ"

ผมมองตามคนทั้งคู่ที่ประคบประหงมกันอย่างกับคนรัก อาแดนเป็นผู้ชายเย็นชาและเงียบขรึมมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ แต่ดูท่าทางเขาตอนนี้มันห่างไกลจากคำๆนั้นมาก

...ผมไม่เคยเห็นอาแดนเอาใจใส่ใครแบบนี้

นี่น่าจะเป็นครั้งแรก

แต่ที่น่าสนใจไปกว่านั้นคือมิกิกับอาแดนมีความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่ ทำไมทั้งคู่ถึงได้ใกล้ชิดและดูสนิทสนมกันมากขนาดนั้น อันที่จริงผมก็สนิทกับมิกิพอๆกับที่สนิทกับฮันนี่ แต่ไม่เห็นเธอเคยพูดถึงอาให้ฟังเลย

...เก็บความลับเก่งจริงๆเลยนะ

"นายแกล้งฉันอีกแล้วนะเปอร์!"

เสียงที่ดังขึ้นอีกด้านทำให้ผมขยับหลบหลังกระถางต้นไม้โดยไม่รู้ตัว เจนนี่เดินออกมาพร้อมกับโวยวายใส่ไอ้เปอร์พร้อมกับทุบเข้าที่ต้นแขนมันเบาๆ

"เห็นฉันเป็นอะไรชอบแกล้งอยู่เรื่อย"

ผมมองคนสองคนที่กำลังเดินเคียงข้างกันไปทางลิฟท์ ไอ้เปอร์เดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบายๆต่างจากอีกคนที่เดินเหวี่ยงแขนไปมาและบ่นนู่นบ่นนี้ไปตลอดทางเดิน

"บ่น?"

"ทำไม! บ่นไม่ได้รึไง"

"ตามสบาย"

เจนนี่หยุดเดินก่อนจะหันไปหาไอ้เปอร์และใช้มือดึงแก้มมันทั้งสองข้าง ผมขมวดคิ้วมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด วันนี้มีเรื่องให้ผมต้องงุนงงและสงสัยถึงสองเรื่องติดกันภายในระยะเวลาไม่นาน

...เรื่องแรกคือความสัมพันธ์ของอาแดนและมิกิ

...เรื่องที่สองคือเรื่องความสัมพันธ์ของไอเปอร์และเจนนี่

ไม่ใช่เรื่องที่ซับซ้อนแต่ก็ใช่ว่าจะคาดเดากันได้ง่ายๆ ภายใต้ความสนิทสนมอาจจะมีอะไรมากกว่านั้นที่ผมไม่อาจการันตีได้ว่ามันคืออะไร

"นายนี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆเลยนะ"

ผู้ชายด้วยกันมักจะดูกันออก สายตาไอ้เปอร์ที่ใช้มองคนตรงหน้ามีบางอย่างแฝงอยู่ที่ผมรู้ได้ทันทีว่าเจนนี่คือผู้หญิงที่มีความพิเศษต่อมันพอสมควร

...พอเห็นสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วทำให้ผมนึกถึงไอ้ฮอร์สขึ้นมา

คนหนึ่งก็คือพี่สาวที่มันเกลียดเข้าไส้

ส่วนอีกคนก็ศัตรูคู่แค้นที่มันอยากจะฆ่าให้ตายคามือ

"กลับเหอะ"

"อะไรอ่ะ นี่ไล่ฉันหรอ?"

ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องมาแอบมองสองคนนั้นด้วย รู้แต่ว่าผมไม่สามารถละสายตาและหันหลังเดินกลับเข้าห้องตัวเองได้เลย

"ฉันเคยทำแบบนั้นหรอ?"

"ก็นายกำลังทำอยู่ไง อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องนะ นิสัยเสียจริงๆเลยเด็กนี่!"

ผมเผื่อขมวดคิ้วไม่เห็นภาพตรงหน้า ไอ้เปอร์ดันเจนนี่ติดกำแพงก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูคนที่กระพริบตาปริบๆใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอดันอกคนตัวสูงกว่าออกก่อนจะตีเข้าที่แขนมันอย่างแรง

"ทะลึ่ง! ฉันจะกลับแล้ว ไม่ต้องตามมานะ!"

ว่าแล้วเธอก็เดินกระแทกเท้าออกไปทิ้งให้ไอ้เปอร์ยืนมองตามหลัง แวบนึงผมเห็นรอยยิ้มบางเบาบนใบหน้ามันแต่เพียงพริบตามันก็ปรับสีหน้าเรียบนิ่งตามเดิม

=========

~แอบมองเธออยู่นะจ๊ะแต่เธอไม่รู้บ้างเลย~

ขอมอบบทเพลงนี้ให้คุณแบล็ค 5555555