เสียงพูดคุยและเสียงเดินขวักไขว่ไปมาของบรรดาแขกเหรื่อและญาติผู้ใหญ่ที่มาส่งบ่าวสาวเข้าห้องหอเงียบลงในที่สุด หรั่งและชมพู่สบตากันแบบเก้อเขิน แม้จะเคยมีอะไรกันมาก่อนหน้าวันวิวาห์ แต่ก็ยังอดประหม่าอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี
“เอ่อ..พี่หรั่ง.. ไปอาบน้ำก่อนชมพู่ได้เลยนะจ๊ะ”
พูดจบแล้วก็ลุกขึ้นไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ปล่อยให้ เจ้าบ่าวป้ายแดงอย่างหรั่งที่นั่งเงียบบนเตียงได้แต่มองตามเจ้าสาวแสนสวยที่ตอนนี้กำลังตั้งหน้าตั้งตั้งตาแกะกิ๊บดำที่ติดไว้บนกลุ่มผมหลายสิบอันมือเป็นระวิง
“ให้พี่ช่วยดีกว่านะชมพู่”
หรั่งเดินเข้ามาชิดแผ่นหลังบอบบาง สบตาหวานของชมพู่ผ่านกระจกเงา วันนี้ชมพู่เป็นเจ้าสาวที่สวยมาก สวยจนเจ้าบ่าวอย่างหรั่งตะลึงตะลาน สวยจนผู้ชายทั้งงานมองตาค้าง เขาช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้แต่งงานกับเธอ
“ขอบคุณจ๊ะพี่หรั่ง”
ชมพู่มองเจ้าบ่าวสุดหล่อที่กำลังแกะกิ๊บดำบนศรีษะให้เธออย่างระมัดระวัง หรั่งตอนนิ่งๆ
