“แต่คีนต้องมีความรักนะ ถึงไม่รักเอเลนคีนก็ต้องรักใครสักคนเพราะนี่เป็นประตูทางออกของความเศร้า พูดเรื่องนี้ทีไรคีนทำหน้าเหมือนคนเป็นไข้ ถ้าคีนไม่ผูกติดกับความคิดของตัวเองมากไป ชีวิตก็จะแฮปปี้”
“เรื่องบางเรื่องเราก็ลืมมันได้ยาก ไอปิดประตูตายไปแล้วกับความรัก ใครทำให้เราเจ็บยังไงเราก็ต้องตอบแทนกลับ การรอคอยมีค่าเสมอ”
“ยูดื้อมาก....คีน”
“เอเลน......ไอเปลี่ยนใจแล้ว.....ไปเมืองไทยกับไอนะ”
เอเลเนอร์เลิกคิ้วสูง เธอมองเห็นอะไรบางอย่างวูบไหวในดวงตายาวรีคู่นั้นหากแต่มิอาจคาดเดาได้ว่าอะไรอยู่ในใจของอนาคิน
สายมากแล้วในวันที่ท้องฟ้าเริ่มครึ้มฝน ร่างสูงในชุดลำลองยังคงนั่งเอนหลังบนเก้าอี้หลุยส์ตัวยาว ดวงตาคู่นั้นหรุบต่ำลงไปยังแก้วในมือที่มีวิสกี้เหลืออยู่เพียงเล็กน้อย มือทั้งสองโคลงแก้วไปมาก่อนยกขึ้นกระดกน้ำสีแดงเข้มเข้า
