เสียงนายแพทย์ที่เชิญเขาเข้าไปพบยังก้องอยู่ในหู เพื่อนที่แสนดีของเขาป่วยเป็นโรคร้ายแรงเช่นนี้ทว่าไม่เคยปริปากเอ่ยถึงมันแม้แต่น้อย เธออาจรู้ตัวเองมานานแต่เหมือนไม่อยากใส่ใจต่อร่างกายที่กำลังแบกรับความทุกข์ทรมานนั้น
“ไง....คีน.....เอเลนหายแล้วนะ เอเลนอยากกลับแล้วล่ะ”
เอเลเนอร์หันมาทางอนาคินที่เดินเข้าไปยืนชิดขอบเตียง ชายหนุ่มวางมือลงบนหน้าผากเกลี้ยงเกลาของเธอพลางก้มหน้าลงไปใกล้ ๆ
“เอเลนเป็นอะไรทำไมไม่เคยบอกไอเลย ยูก็ดื้อรู้มั้ย”
“มันไม่ได้สำคัญนี่....คีนคงรู้แล้วว่าเอเลนเป็นอะไร แต่มันทำอะไรเอเลนไม่ได้หรอกนะ เพราะเอเลนเข้มแข็ง”
“แต่ยูต้องรักษาตัวเองนะเอเลน ถ้าเกิดเป็นอะไรไปคนที่เสียใจมากที่สุดคือพ่อกับแม่ของยู”
“เอเลนจะไม่เป็นอะไร......คีน......เอเลนอยากเห็นคีนมีความสุขนะ อยากเห็นยูได้เจอคนท
