หญิงสาวทำท่าครุ่นคิดและเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะยกนิ้วเรียวขึ้นแตะที่ลำคอ
สร้อย.....ล็อคเก็ต
ใช่แล้ว!......เธอมัวแต่นึกถึงปัญหาที่รุมเร้าของมารดาจนลืมของที่สวมติดกายเป็นประจำไปเสียสนิท....สร้อยคอห้อยล็อคเก็ตที่มีรูปของคนที่เธอรักที่สุดอีกคนอยู่ภายใน มุจลินทร์ผุดลุกขึ้นยืนและมองบุรุษตรงหน้าอย่างมีความหวัง หากสิ่งที่เขาเอามาคืนเป็นของที่หายไปจริง ๆ
“คุณพบสร้อยของฉันใช่มั้ย?........ถ้าคุณจะเอามาคืนฉัน ไหนล่ะคะ”
อนาคินยิ้มเยือกเย็นพลางเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง
“ฉันไม่ได้โกหกเธอหรอกนะว่าฉันพบของ ๆ เธอ แต่ถ้าเธออยากได้มันคืน.....เธอต้องไปกับฉัน”
ริมฝีปากบางสีแดงเรื่อของหญิงสาวที่เริ่มจะแย้มยิ้มคลายลงในทันที....ไปกับเขา....ผู้ชายคนนี้มีแผนอะไรอีก มุจลินทร์ลังเลที่จะตอบกระทั่งอีกฝ่า
