ตอนที่ 2
1078 คำ
มุจลินทร์บอกตัวเองว่าเธอไม่เคยชื่นชอบดูการแข่งขันกีฬาประเภทใด เธอเป็นสาวช่างฝันที่ชอบการอ่านหนังสือมากกว่าการมานั่งส่งเสียงโห่ร้องตื่นเต้นเวลาเห็นใครกำลังจะกุมชัยชนะด้วยการพาตัวเองเข้าสู่เส้นชัย หากแต่วันนี้เธอกลับรู้สึกว่าเกมกีฬาที่อยู่ตรงหน้าช่างน่าดึงดูดใจยิ่ง หญิงสาวมิอาจละสายตาไปจากลู่ว่ายยามเรือนร่างอันแข็งแกร่งกำยำของผู้ที่เธอมองเห็นเมื่อครู่แหวกฝ่าละอองน้ำพุ่งเข้าสู่ผนังสระที่อยู่อีกด้านหนึ่งก่อนใครเพื่อน มุจลินทร์ก้มลงเก็บกระเป๋าและหนังสือที่วางบนหน้าตักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาและพบว่าผู้ที่เข้าเส้นชัยอันดับหนึ่งลอยนิ่งอยู่ในน้ำในขณะที่ร่างบางระหงของใครคนหนึ่งในชุดนักศึกษากระโปรงสั้นอวดขาเรียวยาวยืนถือผ้าขนหนูผืนใหญ่รออยู่ด้านบนขอบสระ
“แหม.....ยัยพราว......เจ้าหล่อนมาทันเวลาพอดีเชียวนะ กลัวไม่มีใครรู้รึไงว่าเป็นคู่ควงของพี่อนาคิน”
หนูนาพูดเสียงลอดไรฟันอย่างหมั่นไส้กับภาพที่เห็น
“เขาเป็นแฟนกันนี่ หนูนา จะไปห้ามเขาได้ยังไง”
“ยัยนี่น่ะเจ้าชู้จะตาย ฉันเพิ่งเห็นนะว่าช่วงนี้ควงกันออกนอกหน้ากับรุ่นพี่ ก่อนหน้านี้ฉันเห็นหล่อนควงตั้งหลายคน เจ้าประคู๊ณ.......ขอให้ควงกันอย่าเกินสามเดือน หนูนาจะได้พอมีหวังบ้างนะคะ....พี่อนาคินขา”
“ฝันกลางวันก็เป็น ลินจะกลับแล้วนะ เย็นมากแล้ว มีนัดกับคุณแม่”
“ลิน....แม่ลินจะแต่งงานใหม่จริงเหรอ”
มุจลินทร์นิ่งไปครู่หนึ่งกับคำถามของหนูนาที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนภายในเกิดสูญญกาศชั่วขณะท่ามกลางเสียงอึกทึกภายนอก
“จ้ะ....ลินไม่ได้คิดอะไรมากกับเรื่องนี้ อะไรที่ทำให้แม่มีความสุข ลินก็มีความสุขด้วย”
“ลินรู้รึเปล่าว่าแม่ลินจะแต่งกับใคร”
“ยังไม่รู้เลย นี่ไง....คืนนี้แม่จะเปิดตัวคนที่ขอแม่แต่งงาน แม่ให้ลินไปทานข้าวด้วย แม่แค่บอกว่าเขาเป็นคนดี ถ้าดีจริงแม่จะได้มีคนคอยดูแล”
“แม่สาวน้อยช่างฝัน แม่นางฟ้าบาร์บี้ จะเรียกว่าไงดียะ......เดี๋ยวลินต้องตรวจดูความเรียบร้อยให้หมดเลยนะว่าผู้ชายคนนั้นน่ะ เป็นคนดีจริงรึเปล่า รักแม่ลินจริงมั๊ย คนสมัยนี้รู้หน้าไม่รู้ใจ”
รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นที่มุมปากของมุจลินทร์ มารดาของเธอเพิ่งโทรมาบอกเมื่อเที่ยงว่าคืนนี้จะให้เธอได้มีโอกาสทำความรู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งในอนาคตจะมาทำหน้าที่ พ่อ คนใหม่แทนบิดาของเธอที่เสียชีวิตไปเกือบสองปีจากอุบัติเหตุเครื่องบินตก จากวันนั้นเธอและมารดาต้องใช้ชีวิตอยู่กันเพียงสองคนในห้วงเวลาที่ดูเหมือนยากลำบากสำหรับผู้หญิงที่ต้องเผชิญชะตากรรมยามหัวหน้าครอบครัวจากไป ณัฐญาณีมารดาของเธอต้องแบกรับภาระกิจการโรงงานผลิตสินค้าที่บิดาทิ้งเอาไว้เบื้องหลังโดยที่เธอเองไม่เคยได้ยินผู้เป็นบุพการีบ่นให้ได้ยินแม้เพียงน้อยว่าต้องประสบกับปัญหาอะไรบ้าง
แต่สิ่งหนึ่งที่เธอไม่ใคร่แน่ใจในความสงบนิ่งนั้นคือนิสัยของมารดาที่เป็นคนใช้ชีวิตหรูหราฟุ่มเฟือยมาตลอด แม้อายุกำลังจะย่างเข้าสู่วัยกลางคน หากแต่มารดาของเธอเป็นผู้หญิงที่ยังคงมีประกายแห่งความงามด้วยหมั่นดูแลตัวเองอยู่เสมอ ความงดงามนั้นถูกถ่ายทอดมายังมุจลินทร์ทุกกระเบียดนิ้ว ทั้งใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต จมูกโด่งรับกับริมฝีปากเรียวบางล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเป็นเงางามบนเรือนร่างบอบบางและผิวขาวชมพู ทว่าบางคราหญิงสาวก็ยังคงเคลือบแคลงเมื่อทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากถามความเป็นไปในกิจการงานของบิดา ณัฐญาณีมักบ่ายเบี่ยงและแสดงความไม่พอใจออกมาทุกครั้ง แต่ไม่ว่ามารดาของเธอจะเป็นเช่นไรมุจลินทร์ก็พร้อมรับกับอารมณ์ที่ไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยนั้นได้เสมอ
“แม่รักลิน....อะไรที่ทำให้ลินมีความสุขแม่จะทำ ลินไม่ต้องสงสัยอะไรในตัวของแม่ จำไว้นะจ๊ะ ขอเพียงลินเชื่อใจแม่ แม่ไม่ได้ทำอะไรที่ผิดหรือทำให้ใครเดือดร้อน และการที่แม่จะแต่งงานใหม่ คนที่เขาขอแม่แต่งงานเขาเป็นคนดี แม่อยากให้ลินรู้จักกับเขาไว้ แม่แน่ใจจ้ะว่าถ้าลินได้รู้จักเขา ลูกของแม่ก็คงไม่ปฏิเสธเขาเหมือนที่แม่ยอมรับนะจ๊ะ”
มุจลินทร์ตอบรับคำชวนของมารดาอย่างว่าง่าย หญิงสาวแยกตัวจากหนูนาแล้วเดินตรงไปยังทางออกของมหาวิทยาลัยที่สองข้างทางเต็มไปด้วยไม้ดอกสีสันสดใสและคับคั่งไปด้วยนิสิตนักศึกษาที่เดินไปมาแม้เป็นเวลาเย็นมากแล้วก็ตาม
ร่างบางเดินพลางอย่างใช้ความคิด ในความนึกคำนึงนั้นยังมองเห็นสายตาเฉียบคมจากชายหนุ่มที่ยืนริมสระน้ำเพื่อเตรียมตัวแข่งขันในเกมกีฬาที่เธอแทบไม่เคยให้ความสนใจ หญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาในสำนึกที่ยังคงระลึกถึงแววตาคู่นั้นที่ดูเหมือนยังมีอิทธิพลต่อความคิดของเธอแนบแน่น เธอบอกไม่ได้ว่าใยจึงว้าวุ่นนัก ใยจึงยังคงมองเห็นใบหน้าของคน ๆ นั้น อนาคิน ชื่อที่เพื่อนของเธอเรียกเขา หากแต่หัวใจของเธอกลับขานรับจวบจนการแข่งขันนั้นสิ้นสุดลง
มุจลินทร์เดินเลียบไปตามทางเท้าเกือบจะถึงประตูรั้วของสถานศึกษาและมองเห็นรถมินิเปิดประทุนสีขาวผสมสีเงินเมทัลลิกจอดอยู่ริมฟุตบาทขณะที่หญิงสาวผมดำขลับยาวสยายถึงกลางหลังกำลังก้าวเข้าไปนั่งในรถและอีกฝั่งด้านคนขับร่างสูงใหญ่ของนักว่ายน้ำที่หนูนาชวนเธอเข้าไปนั่งส่งเสียงเชียร์เมื่อครู่กำลังจะก้าวขึ้นตามหากแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาเหลียวกลับมาพร้อมด้วยสายตาคู่นั้นที่จ้องมองมาหยุดที่หญิงสาวอีกครั้ง
- ผู้เขียน
