“เขาคงพิเศษมากสินะถึงทำเธอร้องไห้ได้” ชายหนุ่มแปลกหน้าว่า
นารายู้หน้าไม่ยอมรับ ไม่พิเศษเสียหน่อย
“ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อนตั้งนาน” นาราส่งยิ้มจริงใจให้
ชายหนุ่มยกยิ้มตอบ
เขาชื่อเฮรันครับ รุ่นพี่ผม5ปี นิสัยดีน่ารัก อ่อนโยน อบอุ่น น่ากอด คริๆ มี10ให้ร้อยเลยครับคนนี้ แอบร่านในใจเบาๆ
“มากลับฉันสิ ฉันจะทำให้ลืมเศร้าเอง” ชายหนุ่มว่าพรางยื่นมือส่งมา เขาไม่ได้ดูหื่นเหมือนจะชวนสมสู่เลยครับ หน้าตาดูหล่อแบบผู้ดีไว้ใจได้
ไม่รู้สิ ผมรู้สึกใจง่ายไว้ใจเขาด้วยล่ะ พาไปไหนก็ไปแล้วครับนาทีนี้ รอยยิ้มเขาแบบ..เหมือนรอยยิ้มเด็ก5ขวบที่อยู่บนหน้าชายวัย20กว่า นารายื่นมือไปจับมือเขาที่ยื่นค้างรออยู่
“ไปไหนครับเนี่ย?” คนตัวเล็กกว่าถามพรางเดินตามต้อยๆ
“เป็นแขกของฉัน” เฮรันว่าพรางจูงมือน้อยเดินกลับเข้าไปภายในอาคารกว้าง นาราแอบวาดยิ้มจางๆ บนใบหน้า เขินสิครับ มีผู้หล่อมาทำอะไรแบบนี้ให้ พลันสมองก็กลั
