ขบวนเดินทางของซ่งหานโจวใช้เวลานานกว่าหกวันจึงจะถึงเมืองหลวง แม้ว่าตลอดการเดินทางจะมีซ่งหานหนี่ว์เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในขบวน ทว่ากว่าจะผ่านไปได้แต่ละวันนั้นก็ทำเอาซ่งหานโจว อู่หยงและบรรดาลูกน้องของเขาทุกคนปวดหัวจนแทบจะระเบิด
ไม่เพียงเด็กหญิงผู้คนนี้จะร้องไห้ขึ้นมาทุกครั้งตกใจ เมื่อรถม้าเริ่มเคลื่อนที่ด้วยความเร็ว นางยังร้องโวยวายไม่อยากจะนั่งรถม้าต่อ ครั้นจะให้นั่งบนหลังม้ากับซ่งหานโจวนางก็ส่ายหน้า แถมให้เหตุผลว่าไม่ค่อยสนิทใจกับอีกฝ่าย พวกเขาจึงได้แต่ค่อยๆ ให้รถม้าเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ คนที่ขี่ม้าก็แทบจะลงจากม้าจูงเดินไปพร้อมรถม้าที่เชื่องช้ากันเลยทีเดียว หนักสุดคือพวกเขาก็ต้องเดินเท้ากันจนค่ำมืดและต้องพักค้างคืนระหว่างทาง
แต่หากวันใดที่เด็กสาวเหนื่อยและง่วงนอนตอนกลางวัน ถึงตอนนั้น การเดินทางจึงค่อยเร็วขึ้นมาบ้าง
กระทั่งขบวนเดินทางเข้าเขตเมืองหลวง ก็เกิดปัญหาขึ้นอีกตอนถึงด่านตรวจคนเข้
