หลีเริ่นหรานเดินหน้านิ่วคิ้วขมวดตรงมาที่โถงรับรองใหญ่ด้วยความไม่สบอารมณ์ เพราะในขณะที่นางกำลังเค้นสมองคิดหาวิธีระเบิดเรื่องราวต่างๆ ให้มันแตกกระจุยกระจาย ก็มีบ่าวรับใช้จากเรือนของซ่งหานโจวมาตามให้นาง รวมถึงทุกคนในเรือนไปพบที่โถงรับรองใหญ่
ตอนแรกนางก็คิดว่าซ่งหานโจวอาจจะเรียกรวมตัวเพื่อไปสอบสวน และตัดสินความกันเรื่องที่นางตกน้ำเมื่อหลายวันก่อน ทว่าพอท่านตาเอ่ยถาม บ่าวรับใช้คนนั้นเขากลับตอบเพียงแต่ว่ามีแขกสำคัญมาที่จวน นายท่านซึ่งก็คือแม่ทัพใหญ่ซ่าหานโจวให้ทุกคนออกไปต้อนรับและพูดคุยกับแขก
ตอนนั้นหลีหลุนพี่ใหญ่ของนางได้บอกปฏิเสธไป และอ้างว่าพวกเขาเป็นแขก ไม่ใช่เจ้าบ้าน ไม่จำเป็นต้องแบกหน้าออกไปรับแขกดังเช่นเจ้าบ้านทำ
บ่าวชายคนนั้นตกใจรีบวิ่งออกไปจากเรือนเหลียนอู้ไป ทว่าไม่ถึงเศษหนึ่งส่วนสี่เค่อ อู่หยงก็เดินมาตามพวกนางด้วยตัวเอง พร้อมทั้งยังเน้นย้ำอีกว่าให้ทุกคนไปที่โถงรับรองใหญ่โดยเร็ว โดย
