“ทำไมรึ! ข้าพูดน้อยกว่าความเป็นจริงไปหรืออย่างไร? ...ท่านพ่อ” ท้ายประโยคหลีหลุนกดเสียงลงต่ำ ก่อนจะผละจากไปด้วยสายตาของความโกรธแค้นปนเหยียดหยัน ทิ้งให้คนที่ถูกต่อว่ายืนแข็งค้างอยู่อย่างนั้น โดยไม่คิดจะสนใจแม้แต่น้อย
ซ่งหานโจวมองตามแผ่นหลังกว้างของบุตรชายคนโต คำพูดของหานลู่เมื่อครู่ คมกริบเสียยิ่งกว่าดาบกล้าของนักรบคนใดในใต้หล้านี้
บุตรชายเชือดเฉือนเขาด้วยคำพูดเจ็บแสบ ก่อนจะหันหลังให้โดยไม่เหลียวกลับมาชายตามอง ทำให้เขานึกถึงตัวเองในวันที่หันหลังสามแม่ลูกเมื่อสิบสองปีก่อนนี้ยิ่งนัก
เป็นเขา....ที่ทำให้ลูกเมียต้องเป็นแบบนี้
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเป็นเพราะเขา...เพราะเขาคนเดียว
“ท่านแม่ทัพ” อู่หยงเอ่ยเรียก เขารู้สึกไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย ว่าประโยคเมื่อครู่จะออกจากปากของผู้เป็นลูกแท้ๆ ที่ต่อว่าบิดาบังเกิดเกล้า
ผ่านไปราวหนึ่งเค่อ ซ่งหานโจวก็ยังยืนแข็งค้างอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งอู่หยงแนะนำ
