“ ข้า... ขอโทษ ” นางกล่าวพลางทำหน้าม่อย
“ มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า ”
“ มันเป็นความผิดของข้า ที่ข้าไม่สามารถให้ท่านได้ ”
เขานิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตานางอีกครั้ง
“ แต่เจ้าสามารถช่วยข้าได้ ”
“ มะ... ไม่ ข้ายังไม่พร้อมให้ท่านเข้าไปในตัวข้า ข้าบอกท่านแล้วอย่างไรเล่า ”
“ ข้าไม่ต้องเข้าไปในตัวเจ้า ”
“ จริงหรือ แล้วอย่างไร ”
เขาไม่ตอบ แต่ลุกขึ้นยืนเหยียดขึ้นเต็มความสูงอวดความผึ่งผายกำยำแห่งเรือนกายแกร่ง
ซูเม่ยอ้าปากค้างตะลึงงันกับสิ่งที่เห็นเบื้องหน้า แม้ว่าจะเคยเห็นเขาเปลือยมาบ้างแล้วแต่ก็หาได้ชัดเจนจะแจ้งในระยะประชิดอย่างคราวนี้ไม่
เขาสูงใหญ่กำยำเหลือเกิน บ่าไหล่กว้างผึ่งผาย ทั้งเรือนกายแน่นขนัดไปด้วยมัดกล้าม ผิวพรรณสีคร้ามเข้มที่มีแผลเป็นคล้ายเครื่องประดับแต่งแต้มอยู่ทั่วหากมันยิ่ง
