ราตรีรีบเดินกลับบ้านภายหลังแยกออกมาจากอ้อมกอดของกำนันทอง ทว่าเมื่อมาถึงก็พบว่าลั่นทมผู้เป็นน้องสาวกำลังยืนอุ้มไอ้แดงลูกชายวัยสองขวบของหล่อนรออยู่ที่ลานบ้าน
“พี่หายไปไหนมาตั้งนานสองนาน”
ลั่นทมตะโกนถาม ปกติพี่สาวของตนไม่เคยกลับบ้านมืดค่ำขนาดนี้
“ก็ไปเกี่ยวข้าวน่ะสิ... ถามได้”
ราตรีตอบพลางเอื้อมมือออกไปรับร่างจ้ำม่ำของลูกชายที่โผเข้าหาในทันทีที่เจอหน้า
“เมื่อกี้ฉันออกไปตาม... แต่ไม่เห็นพี่”
ลั่นทมบอกไปตามตรง
“เอ่อ... เกี่ยวข้าวเสร็จแล้วข้าก็เลยไปเก็บผักบุ้งที่ริมหนอง สงสัยเอ็งไม่ได้เฉียดไปแถวนั้นกระมัง”
ราตรีรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ท่าทางของลั่นทมเหมือนจงใจซักไซ้สอบสวน ทำให้รู้สึกละอายใจกับสิ่งที่เพิ่งได้กระทำกับกำนันทองเมื่อครู่
“ใครว่าล่ะ ฉันไปตาม
