ภายในห้องนอนซึ่งยั่งกรุ่นไปด้วยความทรงจำ ทั้งกลิ่นของฟูกหมอนที่นอนเก่า กลิ่นแป้งอ่อนๆ ที่เคยหอมกรุ่นอยู่ตามเนื้อตัวของราตรีดูเหมือนจะยังคงรบกวนอยู่ในความรู้สึกไม่จืดจาง
‘ราตรี... ไอ้แดงลูกพ่อ ข้าคิดถึงพวกเอ็งเหลือเกิน’
ทุกครั้งที่เหลียวไปเห็นผ้าอ้อมของไอ้แดง กลิ่นเยี่ยวกลิ่นฉี่ของลูกที่ยังอบอวลอยู่ตามที่นอนยิ่งทำให้คนเป็นพ่อรู้สึกสะทกสะท้อนอาวรณ์ถวิลถึงลูกเมียซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว
เชิดนอนลืมตาโพลงอยู่จนดึก ผุดลุกผุดนั่งกระวนกระวาย ทอดสายตาออกไปทางช่องหน้าต่างแลเห็นพระจันทร์เต็มดวงกำลังคล้อยต่ำลงทางทิศตะวันตก... ป่านนี้เมียรักคงถูกกอดกกอยู่ในอ้อมอกของกำนันทองผู้เป็นสามีใหม่
ยิ่งคิดเชิดยิ่งปวดแปลบในอกเหมือนมีหนามระกำคอยทิ่มตำใจอยู่ตลอดเวลา
เชิดตัดสินใจลุกขึ้นจากที่นอน คว้ามีดซุยที่ซ่อนอยู่ในย่ามออกมากำแน่น ก่อนจะเหน็บไว้ที่เอว รีบคว้าตะเกียงขึ้นมาถือ ผลักบานประตูห้อ
