ฉันอึ้งอยู่นาน ฉันไม่เคยคิด และไม่เคยฉุกใจเรื่องนี้สักนิด นนท์มองฉันที่หน้าเปลี่ยนสีอย่างงงๆ ฉันเผลอก้าวถอยหลังจนขาข้างนึงไปชนเก้าอี้ดังพลั่ก!
ฉันล้มลง หัวเข่ากระแทกกับพื้นแต่ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บ ใจฉันร้อนวาบคล้ายกำลังถูกเผา ฉันอยากจะกรีดร้อง แต่ทำไม่ได้ ฉันได้แต่สบนัยน์ตาของคนร่างสูง วิงวอนให้สิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องโกหก
"เนล?" เขาจ้องฉันด้วยความสงสัย
"พูดเล่นรึเปล่าเนี่ย"
"จะโกหกทำไม?"
"..." ฉันนิ่งและมองเขา พยายามหาเหตุผลต่างๆ นานามาเป็นข้ออ้างว่าเขาพูดเล่น แต่มันไม่มี
"เจ็บมั้ยล่ะเนี่ย" คนตัวสูงมองฉันที่ล้มอยู่ด้านล่างและยื่นมือมาอีกครั้ง
ภาพในวันวานย้อนกลับมา วันที่ฉันล้มเหมือนวันนี้ วันที่ฉันตัดสินใจยื่นมือหานนท์ด้วยความหวังว่าเขาจะเยียวยาบาดแผลของฉันได้ หวังว่าเขาจะฉุดฉันขึ้นไป กลายเป็นเขาผลักฉันลงมา...
ฉันย่นคิ้วสับสน มือของนนท์อยู่ตรงหน้า แต่ฉันไม่กล้าแตะต้องเพราะฉันไม่รู้.
