และนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันเจอนนท์
ฉันเบือนสายตากลับมาโฟกัสที่ใบหน้าของมันอีกครั้ง พยายามไล่อดีตออกไปจากหัว
“ขนาดนี้แล้ว มึงยังจะบอกว่ากูไม่มีสิทธิรู้เหตุผลอีกเหรอ”
มันวิงวอนถามหาสาเหตุกับฉันอีกครั้ง ฉันเม้มริมฝีปากเพราะรู้ว่าต่อให้มันร้องไห้ยังไง ฉันก็บอกกับมันได้แค่...
“กูขอโทษ”
เพี๊ยะ!
หน้าของฉันหันตามฝ่ามือ รู้สึกชาไปทั้งแถบ ฉันยืนนิ่งไม่ถอยหลังหลบสักก้าว เผลอแค่นหัวเราะในเสี้ยววินาทีก่อนที่จะเบือนใบหน้ากลับไปสบนัยน์ตามันนิ่ง รสชาติเค็มปร่านั่นทำให้ฉันรู้ว่าฉันได้รับบาดแผลรอยใหม่บริเวณมุมปาก ฉันเลยลากปลายลิ้นไล้เลียมันเบาๆ
“มึงเป็นเหี้ยไรมากมั้ยเนล ถ้ามึงพูดดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากรึไง!” มันตวาด ในขณะที่ฉันนิ่ง
นิ่งจนคนตัวสูงกว่าท้อ
“ช่างเหอะ ถ้ามึงจะไม่พูด เพราะกูจะไปถามกับไอ้เวรนั่นเอง”
“มึงหมายถึงใคร”
“ไอ้ภามไง คนที่มากระทืบมึงกับกูวันนั้นนั่นแหละ!”
“อย่าไปยุ่งกับมัน” ฉัน
