“ผู้ชายนี่แม่งเป็นอย่างนี้กันทุกคน” ฉันบ่นกับไอ้ไว หลังจากที่นนท์เทฉัน ฉันก็เซ็งและบอกเขาว่าจะออกมาหาเพื่อน เขาอยากจะไปไหนก็เชิญ ฉันอยู่กับไอ้ไวก็ได้ ฉันมีผู้ชายในสต๊อกอีกเป็นล้านที่รอปลอบฉันอยู่ เชิญเขาไปตามทางที่เขาสะดวกเลย
“ใครทำไรมึงวะ มึงนี่มีปัญหาตลอดเลยนะ”
“ก็ไอ้เหี้ยนั่นแหละ”
“มึงช่วยระบุให้กูสักนิดว่าไอ้เหี้ยนั่นที่มึงว่า มันหมายถึงคือใคร” ไอ้ไวจิ๊จ๊ะ พวกเรานั่งกันอยู่ในห้างสรรพสินค้า ร้านขนมร้านนึงที่ฉันหลับหูหลับตาเข้าเพราะฉันก็แค่เซ็ง
“นนท์ไง คนที่เคยเทกูตอนมัธยมอ่ะ”
“มึงก็ยังจะกลับไปอีกนะ ไม่รู้จักเข็ดบ้างรึไง ชอบให้เขาเทเล่นเหรอ?”
“มึงจำผู้หญิงคนนั้นได้ปะวะ”
“มึงบอกชื่อกูก็ได้มั้ง เดี๋ยวก็ไอ้เหี้ยนั่น เดี๋ยวก็ผู้หญิงคนนั้น จะคุยกันรู้เรื่องมั้ย?”
“นัทไง ที่เคยโดนลูกหลงตอนนั้น...” ฉันเว้นจังหวะไป ไอ้ไวนิ่งและสบตาฉัน ฉันเกลียดเวลาที่ต้องย้อนอดีตมากเพราะมันมีแต่ความทรงจำ
