“รีบไปไหนเนี่ย” นนท์เอ่ยถามในตอนที่ฉันผลุนผลันออกมาจากร้านอาหารหลังทานข้าวเสร็จ แล้วยังลากเขามาด้วย ฉันไม่พูดไม่จา เอาแต่ดึงแขนนนท์ออกมาให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ เพราะยัยบ้านั่นดันเรียกไอ้ภามมาจริงๆ ฉันคิดว่ามันก็แค่ขู่ พอรู้ตัวอีกทีมันก็บอกว่า มันทักแชทเรียกพี่มันออกมาแล้ว
ฉันไม่มีทางจะให้นนท์เจอกับไอ้เวรนั่นหรอก และถึงจะเจอหมอนั่นก็ไม่ควรรู้ว่านนท์คือใคร ฉันเป็นต้นเหตุซวยๆ ในชีวิตของคนอื่นมามากพอแล้ว และไม่ควรจะเป็นอีก
“พานนท์กลับไปทำงานที่ห้องไง”
“ไม่อยู่รอเจอพี่ชายคนนั้นก่อนเหรอ เค้าอุตส่าห์ชวนมานะ” นนท์ย่นคิ้วนิดๆ งงว่าฉันเป็นบ้าอะไร ถึงดูรีบร้อนได้ขนาดนี้ ฉันขี้เกียจจะอธิบายเลยหันไปบอกนนท์ด้วยประโยคสั้นๆ
“ไม่อ่ะ”
“มีอะไรปะเนี่ย?”
“ผู้หญิงคนนั้นมันกวนตีน มันไม่ใช่คนดีอย่างที่มันแสดงออกหรอก” ฉันบอกกับเขาตรงๆ เพราะเขาเป็นนนท์ และฉันรู้ว่าเขาเข้าใจสิ่งที่ฉันจะสื่อ ส่วนจะเชื่อหรือ
