ฉันนอนที่หอนนท์ ฉันจำไม่ได้ว่าเมื่อวานเราทำเรื่องนั้นกันไปกี่รอบ พอตื่นมาฉันก็เห็นนนท์อยู่ในชุดนอนลายขวาง ขอพูดกันตรงๆ นนท์แม่งเหมือนคนอดอยากและฉันก็เหมือนพวกมาโซคิสต์ที่ชอบให้เขารุนแรงใส่ ดูยังไงฉันกับนนท์ก็เหมาะสมกันดีนะ เหมือนเจ้ากรรมนายเวรดี
ฉันหาวหวอดๆ พลางเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำขึ้นมากรอกปากลดความกระหาย ปรายสายตาไปมองแผ่นหลังคนที่กำลังคร่ำเคร่งอยู่หน้าจอโน๊ตบุ๊ค เขาดูซีเรียสนิดหน่อย ฉันเลยมีกะใจนึกอยากจะสาระแนเดินไปเข้าเสือก
“ทำไรอ่ะ” ฉันเดินเข้าไปเอาแขนเท้าไว้บนหัวของนนท์ จงใจจะกวนประสาททำให้คนตัวสูงเหล่สายตาขึ้นมาแล้วตอบเสียงเรียบ
“แก้ธีสิส”
“ช่วยปะ?” ฉันถามไปงั้นแหละ ลำพังฉันยังเอาตัวไม่รอด นนท์ยิ้มแล้วหันมาเหล่สายตากวนตีนฉันนิดนึง เหมือนเขาจะอารมณ์ดีขึ้นเพราะเรื่องเมื่อวานเลยไม่ถือสาที่ฉันเท้าแขนไว้บนหัวเขา
“ช่วยให้แย่ลงอะนะ”
“สายตาสั้นเหรอ ทำไมใส่แว่น” ฉันย่นคิ้วและชะงักเ
