“พี่! พี่ขับให้เร็วกว่านี้ได้ไหมคะ!” ฉันตะโกนจนเสียงดังลั่นแข่งกับลมที่ปะทะร่างกายจนเกิดเสียงดังตลอดเวลา
“รีบสุด ๆ แล้วน้อง!” พี่วินมอเตอร์ไซต์ก็ตะโกนตอบกลับมา แต่โชคดีที่พี่เขาเร่งความเร็วให้ อาจจะเป็นเพราะเห็นฉันรีบร้อนไปโบกรถทั้งที่อยู่ในชุดนอนก็ได้
อีกนิดเดียว โชคดีที่มันเป็นตอนค่ำของวันธรรมดาถนนเลยโล่งเร็ว อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว ขอให้พี่เครย์อดทนได้เถอะนะ
อดทนนะคะพี่เครย์ อดทนไว้ก่อนนะ
ฉันได้แต่ภาวนาในใจ ขอไม่ให้เขาเป็นอะไรเพราะฤทธิ์ยาอย่างที่กำลังกลัว ตอนนี้ถ้าเขายอมมีอะไรกับใครเพื่อให้ตัวเองดีขึ้นฉันจะไม่โกรธเลยจริง ๆ นะ จะหายห่วงด้วยซ้ำให้ตายเหอะ
พี่วินมอเตอร์ไซต์ขับต่อไม่ถึงห้านาทีก็พาฉันมาหยุดที่หน้าศูนย์แต่งและซ่อมรถชื่อดัง ฉันยื่นเงินแบงค์พันให้พร้อมกับตะโกนว่าไม่ต้องทอนแล้ววิ่งเข้าไปข้างในแบบไม่คิดชีวิต
พี่ไคน์กับพี่แก้มใสยังมาไม่ถึง แต่ไม่แปลกหรอกค่ะ คอนโดฉันอยู่ใกล้ที่
