เธอพยักหน้า เขาจึงหยิบแหวนในกล่องขึ้นมาสวมให้เธอ ก่อนจะยกมือเธอขึ้นจูบเบา ๆ
“ ตอนผมลาดตระเวนอยู่ คิดถึงบัวตองมากเลยรู้ไหม ไม่ได้เห็นหน้าตั้งหลายวัน ”
“ ผู้หมวดได้นอนบ้างไหมจ๊ะ ทำไมตาคล้ำหมดแบบนี้ ”
บัวตองพูดพลางยกมือขึ้นแตะที่ใต้ตาเขา ใบหน้าหล่อเหลาดูคร้ามเข้มขึ้น ขอบตาคล้ำ หนวดเคราขึ้นรกครึ้ม ไม่ได้สะอาดสะอ้านเหมือนที่เคย แต่นั่นก็ทำให้เขายิ่งดูคมเข้มขึ้น
“ ก็พึ่งได้นอนตอนมาถึงนี่แหละครับ ”
“ มาถึงกี่โมงจ๊ะ ”
“ ถึงฐานทัพก็ประมาณหกโมงกว่าครับ ”
“ ได้นอนแป๊บเดียวเอง แล้วออกมาทำไมล่ะจ๊ะเนี่ย ทำไมไม่พักผ่อนให้ถึงเช้าเลย ”
“ ผมรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเลยตื่นมากินยา แล้วก็นอนไม่หลับอีกเลย ” สายตาคมหวานจ้องเธอ แขนแข็งแรงรัดเอวบางเข้ามาแนบแน่นขึ้น
“ ผมคิดถึงบัวตอง ค
