Chapter .3 **ประจันหน้า**
1558 คำ
“เดี๋ยวเจอกัน...ฉันต้องคุยกับคุณให้รู้เรื่อง...” ร่างสมส่วนก้าวเดินฉับๆ ออกจากสถานศึกษา
เธอมุ่งหน้าเดินทางไปยังสถานที่ทำงานของแองเจลโร่หลังเวลาเลิกงาน...ด้วยความตั้งใจจริง...เพราะหากเธอทำไม่สำเร็จความไว้ใจ เชื่อใจที่ได้รับจากเด็กชายมันจะสั่นคลอน...เขาจะหลบเข้าไปอยู่หลังกำแพงแก้วที่สร้างขึ้นไว้กันตัวเองออกจากคนอื่นๆ อีกครั้ง...
แองเจลโร่ปลายสายตามองโทรศัพท์...มันเงียบฉี่ไร้การติดต่อกลับมาอีก และเขาเริ่มตะหงิดๆ ในใจ ครูของวินเซ้นต์เท่าที่เคยเจอ ส่วนมากจะเข้าถึงตัวเขามากกว่า แต่ไม่เคยมีใครใส่ใจเรื่องของบุตรชาย...เขาไม่เจอหน้าลูกชายนานแค่ไหนแล้วนะ?
“เคล้า โทร. หาลูก้าให้ฉันหน่อยสิ ฉันอยากคุยด้วย” เขากดอินเตอร์คอมสั่งงานเลขานุการกึ่งๆ บอดี้การ์ด เมื่อผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบเสนอตัวมากกว่าตั้งใจทำงานจริง!! เขาจึงกันพวกหล่อนออกห่างๆ ขอทำงานด้วยความสบายใจมากกว่าถูกฉุดลงไปนอนบนเตียง มันเสียเวลาทำมาหากิน เขามีเวลาแสนสนุกให้พวกหล่อนได้ตลอด แต่ต้องไม่ใช่เวลาทำงาน...
“ครับบอส!!”
ชายหนุ่มดันเก้าอี้ออกห่างโต๊ะทำงาน ตวัดปลายเท้าขึ้นพาดบนขอบโต๊ะ เอนตัวลงและหลุบเปลือกตา ขอคิดอะไรเงียบๆ ก่อนจะตัดสินใจทำบางสิ่ง หากเป็นเรื่องจริง...เขาปล่อยปละละเลยลูกชายนานเกินไป เหมือนอย่างที่เจ้าของเสียงหวานๆ ด่ากราดอยู่ใช่ไหม?
“สาย2 ครับบอส”
“อืม...”
“ลูก้าฉันมีเรื่องจะถาม? วินเซ้นต์มีพฤติกรรมยังไงบ้าง...ห้ามโกหก...อย่าให้ฉันรู้เอง” ชายหนุ่มกรอกเสียงผ่านสายโทรศัพท์ไปทันที และดักทางลูกน้องเอาไว้ก่อน เพราะพวกนั้นรู้ดีว่าเขาเป็นคนจริงจัง
“เอ่อ...คุณหนูก็เหมือนเด็กทั่วไปครับ เพียงแต่คุณหนูเรียกร้องที่จะเจอบอสบ่อยๆ และงอแงเวลาไปโรงเรียน...”
“แค่นี้!!”
“เอ่อ...ชอบแกล้งเพื่อน เอาแต่ใจตัวเอง ชอบขว้างปาสิ่งของ...ทำลายข้าวของของคนอื่นๆ ถ้าไม่พอใจ”
“หมดยัง?”
“เอ่อ...ที่คุณหนูเป็นแบบนี้เพราะอยากเจอบอสนะครับ...” เขาพยายามแก้ตัวแทนคุณหนูของพวกเขา
“แล้วครูคนนี้เป็นไงบ้าง”
“ครูแน่มากเลยครับ...ปราบคุณหนูอยู่หมัด ปิดห้องคุยกันสองคน พอออกมาคุณหนูเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคนเลยครับ...และดูเหมือนจะยอมให้คุณครูมณีรินคนเดียว...” ลูก้าชมเชยมณีรินให้ชายหนุ่มฟัง ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เข้มแข็ง ปราบเด็กพยศคนหนึ่งด้วยเหตุผลและความจริงใจ
“เขาเป็นไงบ้าง...”
“สวยครับ สวยเย็นตา หน้าตาใจดีและเธอใส่ใจเด็กๆ ทุกคนจริงๆ ไม่ได้ทำแค่ต่อหน้า ลับหลังเธอก็เหมือนเดิมครับ”
ชื่อแปลก...ไม่เคยได้ยิน...แถมไอ้คนปากหนักอย่างลูก้ายังเอ่ยปากชม...สงสัยเขาต้องหาทางไปเจอ...คุณครูคนสวย นามมณีรินเข้าสักวัน...
แองเจลโร่กดวางสาย เขากดอินเตอร์คอมถามเลขานุการหน้าห้องซ้ำอีกครั้ง...
“เคล้า...ฉันมีงานที่ไหน? อีกไหมวันนี้!!”
“ตารางวันนี้ไม่มีงานแล้วครับบอส...แต่มีนัดคุณโบร่า...ตอนทุ่มตรง...”
“ยกเลิกนัดให้ฉันด้วย...วันนี้ฉันจะกลับบ้าน” แองเจลโร่ตัดสินใจยกเลิกนัดกับนางแบบทรงโต เขาควรกลับบ้านไปหาบุตรชายเสียบ้าง รู้สึกว่าตัวเองไม่เห็นหน้าวินเซ้นต์มาแรมเดือน และที่สำคัญเขาไม่อยากให้ใคร? มาต่อว่าเรื่องการห่างเหินของคนในครอบครัว...แต่ชายหนุ่มไม่รู้คือ...คนที่เขาอยากเจอกำลังเดินทางมาให้เจอถึงที่...พร้อมทั้งพกความไม่พอใจเต็มเปี่ยม!!
มณีรินเดินมาหยุดอยู่หน้าตึกสูงตระหง่าน เธอแหงนมองยอดตึกคอตั้งบ่า อาคารสูงเสียดฟ้าสถานที่ทำงานของบิดาเด็กชายวินเซ้นต์ เธอยิ้มแหยๆ เริ่มรู้สึกหวาดๆ...คนอะไรจะรวยเวอร์เวิ่น...ผู้ชายกุมบังเ**ยนสูงสุดของธุรกิจนำเข้าส่งออกรายใหญ่ที่สุดในอิตาลี แองเจลโร่ โรเรนโซ่...เขามีธุรกิจในเครือมากมายหลายอย่าง ประวัติต้นตระกูลทำสิ่งผิดกฎหมาย และสร้างตัวจนร่ำรวยมหาศาล...มีทั้งทำถูกกฎหมายและที่หลีกเลี่ยงกฎหมายบางอย่าง...เป็นมาเฟียตัวเอ้ของ ‘โรม’
“เปลี่ยนใจทันไหม? อะไอ้มณีรินเอ๋ย...เอาชีวิตมาทิ้งที่โรมเสียมั้งแก” เธอพึมพำเสียงแผ่ว เริ่มรู้สึกไม่แน่ใจว่าสิ่งที่กำลังจะทำ มันจะทำให้เธอหายไปจากโลกใบนี้หรือเปล่า? ริอ่านจะมาอบรมมาเฟียใหญ่ กล้ามาต่อตากับพญาราชสีห์ให้เขาใส่ใจลูกชายมากขึ้นกว่าเดิม เธอช่างเก่งกล้าเกินคน!!
“เอ่อ...ขอพบคุณแองเจลโร่ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยปากยื่นคำจำนงเพื่อขอพบแองเจลโร่
“นัดไว้ไหมคะคุณ? ถ้าไม่ได้นัดไว้...ท่านไม่รับแขกแปลกหน้า...” เสียงตอบกลับมาแบบที่ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมอง เหมือนกับการอัดเสียงคำตอบไว้แบบอัตโนมัติ!!
“ไม่คิดจะถามท่านของคุณสักนิดเหรอไงคะ? ดิฉันอาจจะได้เข้าพบท่านก็ได้ เพราะดิฉันมาเรื่องสำคัญ!!” มณีรินติงเสียงเข้ม เธอของขึ้นปรี๊ดๆ จนต้องเค้นเสียงแข็งๆ ถามเมื่อเจอกับปฏิกิริยาตอบกลับมาแบบเฉยชา...ทำให้อารมณ์ที่สงบนิ่งราบเรียบเริ่มปะทุเดือด
“คุณผู้หญิงคะ!! ด้วยความปรารถนาดีค่ะ วันๆ มีคนแบบคุณมาหาท่านเป็นร้อย มาเรื่องสำคัญทุกคนค่ะ...แต่ไม่เคยนัดไว้ล่วงหน้า...ดิฉันไม่กล้าต่อสายไปหาท่านหรอกนะคร๊า...เวลาของท่านเป็นเงินเป็นทอง ไม่มีเวลามาใส่ใจเรื่องไร้สาระ ที่สำคัญม๊ากมากของคุณหรอกค่ะ” ประชาสัมพันธ์สุดสวยตอกกลับเสียงนิ่งๆ เธอปรายตามองมณีรินแบบหมิ่นแคลน ลูกไม้ตื้นๆ ที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ใช้เพื่อขอเข้าพบแองเจลโร่
“ค่ะ...อีกสักครู่ดิฉันจะมาใหม่...พร้อมทั้งคำตอบที่คุณอาจคาดไม่ถึง” หญิงสาวกำมือแน่น เธอข่มความไม่พอใจไว้ลึกๆ สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ๆ คงจะมีคนมาขอพบชายหนุ่มมากมายอย่างที่เจ้าหล่อนบอกจริงๆ และมันคงเป็นเรื่องที่สร้างความรำคาญให้มหาอำนาจคนนั้น...เขาจึงปฏิเสธทันที หากไม่มีการนัดหมายล่วงหน้า
เธอล้วงโทรศัพท์ส่วนตัวออกมาจากกระเป๋าสะพายและกดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจ พ้อมทั้งภาวนาให้ปลายสายรับสายโทร. เข้าของเธอ…
“รับสิ... รับสิตาบ้า...ฉันมาคุยกับคุณเรื่องลูกชายคุณน่ะ ไม่ได้มาอ่อยนะเฟ้ย!!” มณีรินบ่นเสียงเข้ม สงสัยว่าวันๆ หนึ่งยัยนั่นคงตั้งรับผู้หญิงเป็นร้อย ถึงได้ทำหน้าเหม็นเบื่อ...และหน้าบิดหน้าเบี้ยวแบบนั้นใส่เธอ...
ตู๊ดๆ...
เสียงเรียกเข้าดังยาวๆ แต่ก็ไม่ได้รับความสนใจเหมือนเดิม มณีรินเริ่มเดือด...ตกลงตานั่นมีโทรศัพท์ไว้เพื่อ!! ปล่อยให้สายเข้าดังรัวๆ แต่ไม่กดรับเสียที...เธอไม่ยอมแพ้หรอกน่า...ยังกระหน่ำกดโทรศัพท์มือเป็นระวิง ให้มันรู้ไปสิว่าชายหนุ่มจะไม่รับสายของเธอ...
“ว่าไงครับคุณครู? มีอะไรอีกรึ... เวลาคุณครูหมดแล้วน่ะ และฉันต้องการทำงาน” แองเจลโร่เอ่ยตัดความรำคาญ เมื่อสายเรียกเข้าดังไม่หยุดสักที เขายิ่งเร่งๆ ทำงานเพื่อจะกลับไปพบหน้าลูกชายตามคำแนะนำของคุณครูคนสวยแล้วนี่นา หล่อนยังต้องการอะไรอีกเล่า...ถึงได้กดโทร. หา จนสายโทรศัพท์แทบจะลุกไหม้
“ดิฉันอยู่ที่นี่ค่ะ ในอาคารโรเรนโซ่แห่งนี้ และมีเรื่องต้องคุยกับคุณผู้ปกครองค่ะแบบตัวต่อตัว ขอความกรุณาสัก30นาทีได้ไหมคะ? เพราะมันเป็นเรื่องของวินเซ้นต์ลูกชายของคุณล้วนๆ...” เธอข่มความไม่พอใจลง ลดเสียงลงใช้เสียงโทนต่ำๆ และเอ่ยปากขออนุญาตพบเจอชายหนุ่ม เมื่อเวลานี้เธอยืนอยู่ในสถานที่ทำงานของชายหนุ่มแล้วเช่นกัน...
“งั้นรึ ก็ดี... ฉันจะให้คนของฉันลงไปพบและเชิญคุณครูขึ้นมาบนนี้เอง แต่...แค่30 นาทีเท่านั้นนะ ฉันไม่ชอบเวิ่นเว้อคุยกับคนแปลกหน้ายาวๆ” ชายหนุ่มตัดความรำคาญ เมื่อครูสาวมีความพยายามสุดๆ ไหนๆ หล่อนก็มาถึงที่ ขอดูหน้าใกล้ๆ สักหน่อยสิ!! ว่าจะสวยสมคำล่ำลือไหม? ขนาดลูก้าปากหนักยังชมเชย...และเธอยังเป็นคนเดียวที่เอาวินเซ้นต์อยู่
“อยากรู้จริง!! จะสวยสักแค่ไหนกันเชียว ผู้หญิงที่เป็นครูอนุบาลก็คงจะเฉิ่มๆ เชยๆ” แองเจลโร่เหยียดยิ้มมุมๆ ปาก เขาหมุนปากกาในมือเป็นวงกลม และกดอินเตอร์คอมสั่งงานบอดี้การ์ดคู่ใจ
“เคล้า!! ลงไปรับครู!! ของวินเซ้นต์ขึ้นมาหาฉันหน่อย หล่อนอยู่ที่ล็อบบี้”
เคล้าทำหน้ายับ...โอ...ครูสาวคนสวยหล่อนใจกล้าบ้าบิ่นมาก!! กล้าที่จะบุกมาถึงถิ่น และหล่อนคงไม่ได้มาเพื่อยั่วยวนเจ้านายของเขาหรอกนะ...เมื่อผู้หญิงส่วนมากใน ‘โรม’ อยากกระโจนขึ้นไปนอนบนเตียงของเจ้านาย...มากกว่าจะมานั่งพูดคุย แต่มณีรินคือหนึ่งคนๆ เดียวที่ไม่คิดจะสนใจฟีโรโมนของแองเจลโล่
“ครับ” ชายหนุ่มหล่อล้ำกล้ามโต หล่อเหลาไม่แพ้คนเป็นเจ้านาย เมื่อสืบเชื้อสายคนโรมแท้ๆ
- ผู้เขียน
