เช้าวันใหม่อาการบึ้งตรึงของรังสิมันต์ก็ยังคงอยู่ ภาพการเฉยชาของเขาที่มอบให้กันเริ่มทำให้พิมพ์พิมลรู้สึกได้ว่าเธออาจเป็นต้นเหตุของอาการหน้าเหวี่ยงของคนที่กำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ฝั่งตรงข้ามแน่ๆ แต่เขาจะมาโกรธเธอเรื่องอะไรกัน เธอไม่ได้ทำอะไรหรือว่าพูด พูดงั้นเหรอ! หรือนี่ว่าจะเป็นเรื่องนั้นกัน
“ฉันอิ่มแล้ว! วันนี้ไม่ต้องเอาข้าวไปส่งฉันนะลูกตาล!” แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถามร่างสูงโปร่งของรังสิมันต์กลับเป็นฝ่ายลุกขึ้นเสียก่อน เขาหันไปสั่งสาวใช้ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปแทบทันที
"คุณปัญญ์คะเดี๋ยวก่อนค่ะ!" พิมพ์พิมลจำต้องร้องเรียกเขาเอาไว้หลังจากที่ลุกขึ้นและวิ่งตามออกไป แต่เหมือนเสียงของเธอจะดังไปไม่ถึงอีกคนเพราะนอกจากเขาจะทำเหมือนไม่ได้ยินกันแล้วนั้นยังเดินไปขึ้นรถพร้อมกับขับออกไปด้วยความเร็วสูงอีกด้วย
“เป็นอะไรของเขานะ” หญิงสาวได้แต่เอ่ยถามตัวเองในใจ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอรึเปล่าที่ทำ
