น้อยใจ
1084 คำ
Demon Talk
รถด้านนอกติดหนักทำให้ฉันเผลอหลับตามเฮียเดม่อนก่อนตะสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกว่าร่างตัวเองลอยขึ้นอยู่บนแขนของใครสักคน ฉันหรี่ตามองเฮียและแกล้งหลับต่อเพราะขี้เกียจเดินขึ้นบันได
"ไปอาบน้ำซะซารัง"
ฉันค่อยๆลืมตาก่อนจะลุกขึ้นนั่งเมื่อถูกจับได้ว่าไม่ได้หลับจริงๆ เฮียพาฉันเข้ามาในห้องเขาก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนสีขาวตัวยาวและผ้าขนหนูมาวางให้ตรงหน้า
"ซารังต้องใส่ชุดชั้นในด้วย"
ปกติฉันชอบใส่บราและแพนตี้นอนทุกวันเพราะถ้าไม่ใส่จะระแวงจนนอนไม่หลับ กลัวตาแก่ข้างห้องจะลุกขึ้นมาปล้ำ
...ตาแก่ที่ว่าก็คือเฮียเดม่อนนี่แหละ
"ไม่ต้องใส่"
เฮียว่างั้นก่อนจะเดินออกไปพร้อมซองเอกสารในมือปล่อยให้ฉันหน้างออยู่ในห้อง ผ่านไปพักใหญ่ที่ฉันยังไม่ยอมเข้าไปอาบน้ำและยิ่งเห็นว่าเฮียไปนานยังไม่กลับมาจึงแอบย่องออกจากห้องเพื่อไปเอาชุดชั้นในที่ตู้เสื้อผ้าของตัวเอง
"ทำไมยังไม่อาบน้ำ?"
ฉันสะดุ้งหันหลังกลับไปมองเฮียที่เดินขึ้นบันไดมาอย่างเงียบเชียบ เขากวาดตามองฉันที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาก่อนจะขมวดคิ้วและตรงเข้ามาใกล้จนต้องถอยหลังหนี
"ดื้ออีกแล้วนะซารัง"
"ซารังแค่จะไปเอา..."
"เฮียบอกแล้วไงว่าไม่ต้องใส่"
เฮียเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะคว้าจ้อมือฉันลากเข้าห้องและปิดประตูล็อค
"แต่ถ้าไม่ใส่ซารังจะนอนไม่หลับ"
อะไรที่ทำอยู่เป็นประจำจะให้เลิกทำมันก็ไม่ชิน ฉันพยายามบอกเหตุผลเฮียแต่เขาก็ไม่ยอมฟังแถมยังจับฉันถอดเสื้อผ้าอุ้มเข้าห้องน้ำ สุดท้ายเราจึงต้องมานั่งแช่น้ำสบู่อยู่ในอ่างเดียวกันโดยที่เฮียนั่งซ้อนอยู่ด้านหลังฉันคอยใช้ฟองน้ำถูกตัวให้
"วันนี้ไปคอนโดไอ้เกย์นั่นมาใช่มั๊ย?"
"อย่าเรียกปิงแบบนั้นสิคะ!"
ฉันไม่ชอบเลยที่เขามาเรียกเพื่อนฉันว่าเกย์ ถึงปิงจะเป็นจริงๆแต่คงไม่ชอบและรู้สึกไม่ดีที่มีคนมาเรียกตัวเองแบบนี้ เฮียฟึดฟัดด้วยความไม่พอใจที่ฉันออกตัวปกป้องเพื่อนรักเขาจึงงับลงบนไหล่ฉันแรงๆหนึ่งทีจนเป็นรอยฟัน
"เฮีย! ซารังเจ็บนะ!"
"เจ็บจะได้จำว่าอย่าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าเฮีย"
คนใจร้าย! ฉันลูบรอยบนหัวไหล่ก่อนจะเบี่ยงตัวหลบเมื่อเฮียจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เขาชะงักก่อนจะใช้มือล็อกใบหน้าฉันและบดจูบลงมาอย่างอ่อนโยนผิดกับท่าทางที่ดูไม่สบอารมณ์ก่อนหน้านี้
...ชอบทำให้หวั่นไหวอยู่เรื่อย!
"รู้ใช่มั๊ยว่าตัวเองเป็นใคร?"
เขาเอ่ยถามขึ้น
"แค่ซารังเป็นน้องสาวของเดม่อนหวัง ชีวิตก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว"
ฉันรู้แต่ที่ผ่านมาก็ไม่เคยมีใครหน้าไหนเข้ามายุ่งวุ่นวาบกับฉันเลยสักครั้ง โดยเฉพาะพวกศัตรูของเฮียที่จ้องจะโค่นอำนาจเขาอยู่ทุกวัน ถึงฉันจะมีชีวิตแตกต่างจากเฮียตรงที่ตื่นเช้ามาก็ไปเรียนตกเย็นก็กลับบ้าน แต่ความเป็นจริงฉันรับรู้ปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้นในบริษัทและสิ่งที่เฮียต้องเผชิญ
ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงคนนึงที่ไม่ได้เรียนเก่งหรือฉลาดเป็นกรดพอจะช่วยงานเฮียได้ ฉันเป็นคนธรรมดาที่นอกจากจะไม่มีประโยชน์แล้วอาจเป็นตัวถ่วงของเฮียด้วยซ้ำ แม้ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็มีแต่จะสร้างความเสียหายเพิ่มปัญหาให้
"ซารังขอ..."
เสียงโทรศัพทเฮียที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์อ่างล้างหน้าดังขึ้นก่อนที่เขาจะเดินออกไปรับสายโดยที่ฉันยังพูดไม่ทันจบ
"ว่าไงครับน้องขวัญ"
สายตาฉันเหลือบมองเฮียที่กำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคนที่คาดว่าน่าจะเป็นผู้หญิง ใจฉันกระตุกวูบเมื่อได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนที่เฮียใช้พูดกับคนในสาย ความน้อยใจตีตื้นขึ้นมาจนน้ำตาคลอ ฉันเม้มปากก่อนจะลุกขึ้นมาล้างตัวและพันผ้าขนหนูเดินผ่านเฮียออกมาแต่งตัว
"จะไปไหนซารัง?"
เฮียตามออกมาเมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะเปิดประตูออกไปก็เอ่ยถามขึ้นเสียงเข้มเหมือนเดิม ชิส์! ทีกับฉันทำดุ ทีกับคนอื่นพูดซะหวานเชียว มันน่าน้อยใจมั๊ยล่ะ!
"จะกลับห้องค่ะ ซารังต้องทำรายงาน"
"ทำพรุ่งนี้ก็ได้"
"ซารังอยากทำวันนี้"
เฮียขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะมองฉันนิ่ง เขากำลังไม่พอใจที่ถูกต่อต้าน ส่วนฉันเองก็ไม่พอใจที่เขาคุยกับผู้หญิงคนอื่นทั้งๆที่รู้ว่าเองไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกแบบนั้นด้วยซ้ำ ฉันเป็นแค่น้องสาว เป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ของเฮีย ฉันเป็นได้ทุกอย่างยกเว้นคนที่เฮียรัก
"เป็นอะไร?"
ฉันส่ายหน้าไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันกำลังน้อยใจ
"อย่าให้เฮียโมโหนะซารัง"
"ทำไมคะ? ถ้าโมโหแล้วเฮียจะตบซารังรึไง"
ถึงเฮียจะไม่เคยลงไม่ลงมือรุนแรงแบบนั้นแต่มันก็ไม่แน่หรอก คนอย่างเฮียเป็นยังไงฉันรู้ดี ในเมื่อเขากล้าฆ่าคนแค่ทำร้ายร่างกายคงเป็นเรื่องง่ายๆถ้าเขาคิดอยากจะทำมัน
"ซารังก็รู้ว่าถ้าเฮียโมโหจะเป็นยังไง"
ทำไมจะไม่รุ้ในเมื่อฉันเคยโดนมาแล้ว ทุกครั้งที่เขาโมโหก็โยนฉันลงเตียง ทึ้งเสื้อผ้าฉันออกจนหมดแล้วก็บังคับให้ฉันรับความบ้าคลั่งของเขาที่กระแทกกระทั้นเข้ามาเพื่อลงโทษที่ฉันดื้อและทำมห้เขาไม่พอใจไงล่ะ
...ไม่รู้ว่าฉันหลงรักคนใจร้ายแบบเฮียไปได้ยังไง
บางทีถ้าฉันไม่คิดเกินเลยกับเขา เราสองคนอาจจะใช้ชีวิตร่วมกันแบบมีความสุขกว่านี้ก็ได้ ฉันเองก็ไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดกับสถานะน้องสาวและเมียลับๆแบบนี้
- ผู้เขียน
