มนต์มีนาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ จึงเห็นว่าเป็นพิชยะที่ยืนอยู่ ในมือถือร่มกางให้เธอ
หัวใจหญิงสาวที่หนาวสั่นเพราะร่างกายชุ่มไปด้วยน้ำฝนกลับอบอุ่นขึ้นมาเพียงแค่เห็นใบหน้าของเขา
เขาลงมาข้างล่างแล้วพบว่ามนต์มีนาไม่ได้อยู่ในบ้านจึงโทรไปถามพิชชา เลยรู้ว่าวันนี้เธอมาทำบุญให้กับบิดาที่วัดแห่งนี้ จากการตะล่อมถาม
เขาบึ่งรถออกมาทันที แต่กว่าจะฝ่าพายุฝนมาได้มนต์มีนาก็เปียกปอนไปทั้งตัวแล้ว
“มาได้ยังไงคะ”
“อย่าเพิ่งถามตอนนี้ ไปขึ้นรถก่อน” เขาคว้าไปที่ข้อมือเล็กให้ร่มคันใหญ่ปกป้องมนต์มีนาจากเม็ดฝนแล้วก้าวขาเร็ว ๆ พาหญิงสาวไปยังรถของเขาที่จอดเทียบอยู่อีกฝั่งหนึ่ง
มนต์มีนาเข้าไปนั่งในรถที่ติดเครื่องรออยู่แล้ว พิชยะก็อ้อมมาฝั่งคนขับรีบเปิดประตูเข้ามานั่ง
แต่จังหวะจะออกรถ เขาก็เห็นมนต์มีนานั่งตัวสั่นกอดตัวเองจึงเกิดความเป็นห่วง
“เปลี่ยนเสื้อไหม มีเสื้ออยู่เบาะหลัง”
“ไม่เป็นไรค่ะ” เป็นความคิดที่ดี แต่ตอนนี้เ
