“จะเดินตามมาดี ๆ หรือจะให้อุ้มไปที่รถ”
เสียงทุ้มต่ำดังไปถึงพนักงานในร้านเพชรทุกคนได้ยินกันชัดแจ๋ว
ยิ่งคนพูดได้พิสูจน์ให้เธอเห็นแจ้งแดงชัดแล้วว่า…
พิชยะเป็นคนที่พูดจริงทำจริงและไม่ให้เวลาเธอคิดทบทวนอีกต่างหาก มนต์มีนาจึงรีบตามชายหนุ่มออกไปอย่างด่วนจี๋
รถสปอร์ตสมรรถนะสูงแล่นออกจากลานจอดรถของศูนย์การค้าชื่อดัง ใช้เวลาอยู่บนท้องถนนนานทีเดียวเพราะเป็นเวลาหัวค่ำ พิชยะก็ขับรถพาเธอเลี้ยวเข้ามาในเขตรั้วของบ้านกิจธาดาวงศ์ ผ่านสนามหญ้าเขียวชอุ่มทอดยาวไปยังตัวบ้านเสาสูงสีขาวที่ออกแบบด้วยความประณีต
แต่ก่อนที่หญิงสาวจะเปิดประตูลงจากรถ ชายหนุ่มก็พูดขึ้น
“ที่พูดไปวันนั้นไปคิดมาหรือยัง”
“อะไรเหรอคะ?” เธอหันไปมองเขา
“ก็ที่บอกให้เตรียมรับมือไง” ประโยคนี้เองทำให้หญิงสาวรำลึกเรื่องในคืนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง
“แล้วที่ต้องเตรียมรับมือมันหมายถึงว่าเฮียกำลังจะจีบมีนหรือเปล่าคะ?” ไม่รู้ไปกอบโกยเอาความใจกล้ามา
