“คนเราก็ต้องมีซุ่มซ่ามบ้างแหละค่ะ” ยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้นบนมุมปากบางสีเรื่อ รู้สึกขายหน้าอย่างบอกไม่ถูกที่เกิดซุ่มซ่ามเพียงเพราะลนลานกลัวความแตก
“ไม่ใช่ว่าอยากนั่งตักเหรอ” ไม่เพียงคำพูดเข้าข้างตัวเองศัลยแพทย์หนุ่มยังก้มลงไปแนบชิดที่ลำคอระหง ริมฝีปากหยักได้รูปขยับขึ้นลงเกือบจะขบเม้มเนื้ออ่อนตรงนั้น
“เปล่านะคะ” เธอเอี้ยวคอออกห่าง ดวงตาสีรัตติกาลลึกล้ำจับจ้องใบหน้าหญิงสาว มือแข็งแรงจับคางร่างเล็กให้หันมองไปที่กระจกบนผนัง
“แต่ตอนนี้มีนนั่งอยู่บนตัวเฮียนะ” หน้าร้อนวูบยิ่งกว่าเดิมเมื่อเธอเห็นเงาสะท้อนของตัวเองกับอีกฝ่ายในกระจกรางเลือน ร่างเล็กก่ายเกยอยู่บนตักของพิชยะ ทรวงอกกลมกลึงเกือบจะแนบไปกับแผงอกกว้าง ได้กลิ่นโคโลญจน์อ่อนจางลอยเข้าจมูก
“มีนไม่ได้ตั้งใจนี่คะ ช่วยปล่อยด้วยค่ะ” มนต์มีนาร้องขอในขณะที่พยายามคุมสติ บังคับให้หัวใจหยุดเต้นแรง
แต่การที่เธอตกอยู่สถานการณ์แบบนี้ก็ทำให้พิชยะลืมเรื่องที
