ขืนรัก มาเฟีย : 17
มิลินพลิกตัวนอนหงายหอบหายใจแรงๆ สบตามาเฟียหนุ่มตรงหน้าที่เอาเปรียบเธอ ตาหวานสำรวจร่างกายของมาเฟียหนุ่ม ในขณะที่เขายังมีเสื้อผ้าติดตัวจนครบ แต่กลับเป็นเธอที่นอนเปลื้องผ้าร่างกายเปลือยเปล่าไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยสักชิ้น
"ทำไมถึงมองหน้าฉันแบบนั้น"
"เปล่า~"
"รู้ไหมว่าไม่มีใครกล้าจ้องมองหน้าฉัน คนที่กล้ามองหน้าตรงๆแบบนี้ส่วนมากจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว"
"เฮ้อออ...." มิลินเบือนหน้าหนี ถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อคาร์เตอร์ต้องการพูดคำขู่กลายๆ ไม่ให้เธอจ้องมองหน้าเขาอีก
"แต่ฉัน....จะยกเว้นเธอไว้สักคนแล้วกัน"
มิลินหันหน้ากลับมาสบตามาเฟียหนุ่มอีกครั้ง เธอมองลึกไปในดวงตาที่ยากจะคาดเดา เธอสัมผัสได้ว่าสิ่งที่เขาพูดออกมาเป็นเรื่องจริงไม่ได้พูดออกมาเล่นๆ เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นออกมา คำพูดที่เหมือนกำลังเอาใจเธอ..
"หึ อีก20 นาทีจะถึงเพนท์เฮ้าส์ รีบลุกจัดการตัวเองให้เรียบร้อย"
