นิโคไลนิ่งไปหนึ่งอึดใจ ก่อนจะเปิดปากพูดช้าๆ “อืม...ก็ฉันเป็นคนไทย...ฉันมาโตที่ฮ่องกงนี่แหละ พ่อแม่ ฉันไม่มีหรอก ฉันเติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ชื่อนี่เป็นสิ่งเดียวที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า ส่วนแซ่ ก็เจ้าของสถานเลี้ยงเด็กให้ยืมใช้...เป็นไงมาไง...ฉันจำไม่ได้หรอกมันนานมากแล้ว และไม่เคยคิดจะสืบเสาะว่าใครเป็นพ่อเป็นแม่ เมื่อท่านทั้งสองไม่ต้องการฉัน ฉันก็อยู่มาได้นี่นา ไม่จำเป็นต้องมีบุพการี” น้ำเสียงของเขาเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความหงอยเหงา เปล่าเปลี่ยว นิโคไลเป็นคนสู้ชีวิต เขาไม่ยอมจำนนต่อโชคชะตา
“อ๋อ!! แบบนี้เอง...คุณโชคดีนะคะที่มายืนตรงจุดนี้ได้” หญิงสาวกล่าวชม เขาเป็นคนเก่งและฉลาด จนสามารถพาตัวเองมายืนอยู่เหนือทุกคนได้ แบบองอาจ
“กว่าจะมาถึงนี่ได้ฉันก็เลือดตาแทบกระเด็นเหมือนกัน...ไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดหรอก” กว่าจะฝ่าฟันมาถึงจุดนี้ เขาผ่านขวากหนาม ก้าวข้ามใครหลายคน แม้ต้องฆ่า ก็จำเป็นต
